บทละครโทรทัศน์ ปดิวรัดา ตอนที่ 3 หน้า 8
รินทำกระถางกล้ามะลิที่ถืออยู่ ร่วงตกดินเปรี้ยง ตกใจมาก เพราะเป็นเรื่องจริง รินทำงานเป็นคนใช้ที่บ้านเจ้าคุณ “เอ้อ คือ...”
ศรัณย์สะใจ ยิ้มเยาะ ดูจากสีหน้าก็รู้ว่าใช่แน่ “ใช่จริงๆด้วย” ศรัณย์ภูมิใจว่าตนรู้แล้ว
รินกลืนน้ำลาย สับสน ยังไงดีเนี่ย
บนเรือน คุณหญิงแก้วงง “เขาหมายถึงอะไร” เสนอส่ายหน้าว่าไม่รู้
ศรัณย์พอรู้ความจริงก็คลายใจลง หันไปอุ้มลูกหมา มาเล่น ถามด้วยทีท่าสบายๆ “ทำไมต้องเป็นมะลิ” รินกลับกลายเป็นฝ่ายเครียดแทน ไม่ยอมตอบเพราะศรัณย์พูดไป เล่นกับหมาไปอีกแล้ว “ปลูกอย่างอื่นก็ได้ให้มันสลับๆกัน” ศรัณย์ถามต่อ ไม่มองหน้าริน “ถามแล้วทำไมไม่ตอบ”
ความเครียดกลายเป็นโมโห รินตอบเสียงเข้ม “ก็คุณคุยกับหมา ไม่ได้คุยกับฉัน !”
ศรัณย์วางหมา เดินไปหา เสียงเข้มพอกัน “หมาไม่ได้ปลูกมะลิ ถามเรื่องมะลิ หรือมะลิที่แท้จริงแล้ว ปลูกโดยหมาล่ะ”
รินเสียงเข้มโต้ตอบทันควัน ยิ่งโมโห “ถ้าจะถามฉัน ต้องมองหน้าฉัน อย่าทำเหมือนฉันไม่มีตัวตน เพราะฉันมีศักดิ์ศรี เป็นคนเหมือนกับคุณ” ทั้งสองอยู่ในสภาพเผชิญหน้ากัน ไม่มีใครยอมใคร !
บนเรือน คุณหญิงแก้วมองอยู่ เสนอร้อนรนมาก “เอาแล้ว....ประจันหน้ากันแล้ว”
เสริมกระซิบกับสาย “คุณนาย เห็นหงิมๆ ท่าเอาเรื่องเหมือนกันนิ”
สายพยักหน้าว่าจริง
“ฉันเกลียดความรู้สึกแบบนี้ “เขาไม่ต้องการเรา” คุณเคยโดนไหม”
ศรัณย์นึกถึงตอนถูกดวงสวาทบอกว่าจะแต่งงาน ศรัณย์หน้าเสียและเจ็บปวดทันที ตอบมาสั้นๆ “เคย!”
รินอึ้งไปนิด ไม่นึกว่า เขาจะเคย รินพยักหน้ากับความรู้สึกที่ส่งมาว่าเข้าใจ “เราไม่รู้ว่าเราทำผิดอะไร. ทำไมถึงปฏิเสธเรา”
ในอดีต ทารกรินอยู่ในตะกร้าที่เขาเอามาทิ้งไว้ คุณหญิงเพ็ญแขและเจ้าคุณบำรุงได้ยินเสียงทารกร้อง รีบวิ่งมาเปิดประตูหน้าบ้านดู “คุณพระช่วย”
เจ้าคุณบำรุงเอากระดาษที่อยู่ในตะกร้าออกมาอ่าน ลายมือเหมือนคนไม่รู้หนังสือเขียน “ริน ระพี คงเป็นชื่อเด็ก รีบเอาเข้าไปข้างในก่อน ตากน้ำค้างมากี่ชั่วโมงแล้วก็ไม่รู้ เดี๋ยวจะไม่สบาย”
ปัจจุบันดวงตาของรินเศร้า รินมองมะลิ ตอบคำถามที่ศรัณย์ถาม “มะลิเป็นดอกไม้ที่หาง่าย ขึ้นง่าย ไม่มีความพิเศษ ไม่น่าจดจำ และใครๆก็มักจะมองข้ามไป .....เหมือนตัวฉัน” รินน้ำตาไหลลงมาช้าๆ เพราะกำลังอึดอัดเต็มทน
คุณหญิงแก้ว เสนอ เสริมกับสายอึ้งไป ศรัณย์นิ่งอึ้ง เขาทำให้หล่อนร้องไห้ ผู้หญิงตรงหน้ามีอะไรมากมายที่น่าค้นหาขึ้นเรื่อยๆ