บทละครโทรทัศน์ ปดิวรัดา ตอนที่ 3 หน้า 7
ศรัณย์ยิ้มเยาะ “ถามอะไรจากคนโกหก แกคิดว่าจะได้อะไร”
“ได้คำโกหก !”
“นั่นสิ”
เสนออึ้ง ศรัณย์มองอย่างสงสัยต่อไป
วันใหม่ รินนั่งทำครัวด้านหนึ่ง คล่องแคล่ว ดูเหมือนคนใช้มาก สายนั่งทำครัวอีกด้าน ไม่สบายใจเลย เหมือนรินจะมาทำแข่งเอาหน้า คิดไปโน่น อารมณ์เสียมากขึ้นทุกทีๆ สายพึมพำ “เอาแล้วเอาหล่า มีคนมาท้าเสียแล้ว”
โถงเรือนใหญ่ ศรัณย์ ริน คุณหญิงแก้วนั่งทานอาหาร บ่าวสามคนนั่งกับพื้นคอยมอง ศรัณย์ตักน้ำพริกลงเรือชิม “อร่อยมาก”
สายหน้าบึ้งฉับพลัน
“จานนั้นมัน....” เสริมหมายถึงรินเป็นคนทำ เสริมมองหน้าริน รินแอบส่ายหน้าไม่ให้เสริมพูด
สายเห็นแบบนั้นยิ่งค้อนริน
“ฝีมือดีขึ้นนะแม่สาย” คุณหญิงแก้วชม สายยิ่งโกรธ สะบัดก้มหน้าทันที สายเก็บความแค้นไว้
คุณหญิงแก้วนั่งมองศรัณย์กับรินที่ทำเหมือนเดิมคือไม่มองกัน ต่างคนต่างนั่งกินข้าว
ห้องนั่งเล่น ศรัณย์ทานข้าวเสร็จเดินมาดูปืนของตน
คุณหญิงแก้วเดินตามมา “อาทิตย์หนึ่งแล้ว ทำไมไม่คุยกับน้องบ้าง ใจคอจะไม่คุยกันตลอดชีวิตรึ” ศรัณย์เฉยเล่นปืนตัวเองต่อไป คุณหญิงแก้วโมโหเดินไปหยิบปืนออกมาวางลง คุณหญิงแก้วเอาจริง “คุยกับน้องเขาเดี๋ยวนี้ นี่เป็นคำสั่ง!”
ศรัณย์ยืนขึ้น เอาจริงเหมือนกัน “ได้ครับ!” ศรัณย์เดินไป ผ่านหน้าเสนอที่ยกถาดน้ำชา
เสนอตกใจรีบวางถาดน้ำชา “ตามไปดูเร็วครับคุณหญิง” คุณหญิงแก้วพยักหน้ารีบตามไปกับเสนอ แบบไม่กระโตกกระตาก
หลังเรือน สายตากผ้าอยู่ เสริมวิ่งมาบอกเรื่องใหญ่เรื่องโตมาก “คุณปลัดจะคุยกับคุณนายแล้ว” สายทิ้งงาน รีบตามเสริมไป
ที่สวน รินปลูกมะลิอยู่ เจ้าหมาหน้าหวานนั่งเล่นแถวนั้น ศรัณย์เดินมายืนข้าง รินตกใจมอง ทั้งสองประจันหน้ากัน! คุณหญิงแก้วกับเสนอแอบมองบนเรือน ตื่นเต้น สายกับเสริมแอบมอง ทั้งสองมองกันนิ่งอยู่นาน ลุ้นว่าศรัณย์จะคุยอะไร อะไรจะออกมาเป็นคำถามแรก
“คนใช้! เป็นคนใช้ ใช่ไหม”