บทละครโทรทัศน์ ปดิวรัดา ตอนที่ 3 หน้า 4
รินมองศรัณย์ยังนิ่งอยู่อย่างนั้น แม้จะไม่หันมามองแต่คงรู้แล้วว่าตนยืนอยู่ มือรินเอื้อมมือไปจับประตูรถช้าๆ แต่พอมือรินใกล้จะถึง รถก็พุ่งตัวออกไป เสียงดังเอี๊ยดอ๊าด รินถอยกรูดไปด้วยความกลัวจนชนกับพุ่มไม้ข้างหลัง
เสนอตกใจ รีบมาหา “คุณนาย เป็นอะไรไหมครับ”
รินโกรธมาก ร้องออกมาเสียงดัง ตะโกนตามหลังรถ “ฮึ่ย ฉันจากบ้านมาไกล มาเจออะไรบ้าง ข้างนอกมีเสือสาง ข้างในบ้าน มีคนใจร้าย!” รินโกรธจนตาแดงก่ำ เสนอหน้าเสียสงสาร
บนรถ ศรัณย์ยังเครียด โกรธริน ขับรถต่อไป ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น
ห้องนอนเรือนเล็ก รินหยิบกระเป๋าเดินทางขึ้นมาเอาเสื้อผ้ายัดใส่ด้วยโมโห หยิบไปได้สองสามตัว สติก็มานั่งลง มองไปที่จดหมายที่เพิ่งส่งมาเมื่อเช้า มาจากบุรณี รินฉุกใจคิด นั่งลง เอาจดหมายออกมาอ่านเป็นครั้งที่สอง
“คุณพ่อฝากข้อความสำคัญมาให้”
“ศรัณย์เป็นคนดี ทำบ้านให้เป็นบ้าน ทำตัวเองให้เป็นของมีค่า คนบ้าบิ่นอย่างศรัณย์จะปลอดภัย ตัวรินเองจะปลอดภัย และชีวิตจะมีความสุข”
รินนั่งกลุ้ม มองกระเป๋าเดินทาง ในที่สุดไปไหนไม่ได้
เสนอเดินเข้ามาสะดุ้ง มองไปเห็นกระเป๋า ตกใจมาก “คุณนาย” สายตาเสนอวอนขอให้คิดก่อน
“ฉันต้องทำอะไรสักอย่าง ไม่งั้นฉันต้องเป็นบ้าแน่” รินเดินลงไป เสนอรีบตาม
รินเดินลงมาคว้ามีดพร้าจากกองข้าวของอุปกรณ์
เสนอผวา“เหวยยย ....” เสนอกลืนน้ำลาย “ของมีคม จะเอาไปทำอะไรครับ”
สีหน้ารินดุมาก เดินฉับๆลงไปราวกับจะไปฆ่าใครตาย”
เสนอรีบตาม พลางตะโกนตามไปลั่นบ้าน “เอ้อ เรื่องแค่นี้ อย่าถึงขั้นเลือดตกยางออกเลยนะครับ คุณนายๆ”
รินถือมีดมายืนจังก้า เสริมยืนประจันหน้า ตะลึงมอง ทำไม้เสียบมะยมเชื่อมที่กินอยู่คาปาก ร่วงพื้น
เสนอวิ่งตามมา “คุณนาย อย่าครับ นั่นเด็กนะครับ” เสนอหกล้มแพรด เหยียบผิดมุม ไม้กระดานตีหน้า ซุ่มซ่ามตามนิสัย
รินก้าวต่อ เสริมรีบกระโดดหลบออกข้าง รินบุกเข้าไปตัดฉับกองหญ้าที่ขึ้นรกเรื้อหลังเสริม แล้วถางหญ้าอย่างบ้าบิ่น! ฉับๆๆ เสริมและเสนองงมากอ้าปากเหวอ “คุณนาย ไม่ต้องครับ นี่มันงานผมนะครับ”
“ช่วยๆกันนะน้องนะ” รินถางหญ้าต่อไป มันรกตามานานแล้ว มาสิ จะจัดการให้หมดบ้านรกๆนี่เลย ฉับๆๆ
ตอนกลางคืน ห้องนอนศรัณย์ ศรัณย์ได้จดหมายของชรัตน์แล้ว เปิดอ่านออกมา เนื้อความถามสารทุกข์สุกดิบเพราะเพื่อนอกหัก ศรัณย์กลุ้ม ไม่รู้จะตอบว่าอย่างไร ศรัณย์เดินไปที่หน้าต่าง มองลงไปบริเวณบ้าน