บทละครโทรทัศน์ ปดิวรัดา ตอนที่ 3 หน้า 5
รินยังถางหญ้าในสวนต่อไป ถางมาตั้งแต่กลางวันไม่เสร็จ มีเสริมคอยส่องตะเกียงเจ้าพายุให้
เสริมตบยุง “โฮ้ย ดึกแล้ว พอเถอะครับ ระวังงูเงี้ยวเขี้ยวขอนะขอรับ”
ศรัณย์สงสัยมานานทั้งวันว่ายายนี่จะทำอะไรของเขา ศรัณย์ยืนมอง ยายนี่น่าสนใจขึ้นทุกวัน มีอะไรเกินกว่าที่คาด ยืนมองอย่างนั้นไม่ไปไหน ด้วยความสนใจ
วันใหม่ ศรัณย์ในชุดข้าราชการ นั่งที่ร้านกาแฟกับโชติในอำเภอเมือง มองไป ริมถนนอีกด้าน เห็นรินถือถุงของพะรุงพะรังแย่งกันกับเสนอ ศรัณย์สนใจมากขึ้นทุกที
“ฉันหิ้วเอง” รินแย่งถุงที่ถือ
“ไม่ได้ครับ”
“น่า ช่วยๆกันนะพี่”
ศรัณย์แอบมอง สีหน้าครุ่นคิด พอสนใจแล้วก็ชักสงสัยว่าเธอเป็นใคร ทำไมมีท่าทางบางอย่างที่แปลกๆไปกว่าลูกคุณหนูทั่วไป
บ้านพักปลัดอำเภอ โถงเรือนใหญ่ คุณหญิงแก้วนั่งกลาง ศรัณย์นั่งด้านหนึ่ง รินนั่งด้านหนึ่ง รินตักข้าวเงียบๆ ไม่มองใคร แต่ศรัณย์ตักชิมทุกอย่างแล้วพบว่าไม่อร่อยสักอย่าง
คุณหญิงแก้วนั่งกินไป สังเกตไปเรื่องสองคนนี้ ที่ไม่ยอมแม้แต่มองกัน “ใจคอจะไม่พูดกันเลยหรือ เรื่องงานแต่งงานให้แม่ทำคนเดียวเลยใช่ไหม”
ศรัณย์วางช้อนไม่กินแล้ว เพราะไม่มีความอร่อยสักอย่าง “ผมอิ่มแล้ว” ศรัณย์ลุกไป คุณหญิงแก้วกับรินเซ็ง
วันใหม่ ด้านหลังเรือนใหญ่ ศรัณย์ซ้อมมวย ลงนวม สีหน้าแฝงความเศร้าเครียด คุณหญิงแก้วมองศรัณย์อยู่บนเรือนแล้ว เดินมาอีกด้านของเรือน ที่สวนด้านหน้ารินลงแปลงต้นมะลิแล้ว สีหน้ามีความสุขขึ้น
คุณหญิงแก้วส่ายหน้า สองคนนี้ทำเหมือนไม่มีกันและกันอยู่บนโลก “คนหนึ่งอยู่ด้านหน้า คนหนึ่งอยู่ด้านหลัง เฮ้อ”
บ่ายคล้อย รินปลูกมะลิไปแปลงหนึ่งแล้ว กำลังปลูกต้นไม้แปลงต่อไปอย่างมีความสุข เสื้อผ้าเลอะไปหมด มือเลอะดินก็เอามาป้ายหน้า แลดูไม่เหมือนคุณหนูเลย ศรัณย์เดินมามอง
เสริมเดินตามมา “ดูอะไรครับ”
ศรัณย์แอบมองริน “สงสัยน่ะ”
“สงสัยอะไรครับ”
ศรัณย์ไม่ตอบ ในเมื่อเธอไม่ใช่บราลี แล้วเธอเป็นใครกัน