บทละครโทรทัศน์ ปดิวรัดา ตอนที่ 5 หน้า 6
โชติปราม “เอ้อ กำนันใจเย็นหน่อยครับ” ศรัณย์ลุกขึ้นยืนตาม ชักปืนออกมา ถือไว้ โชติหันมาเห็น สะดุ้ง “เฮ้ย !”
“ไอ้ลูกหมา !” กำนันคล้ายดึงปืนที่ซ่อนอยู่ออกมาทันที จ่อที่ศรัณย์ๆยิ้ม หันไปยิงเปรี้ยง กระป๋องนมอันหนึ่ง ระยะไกลพอควร นอกบ้านกระจายไป พร้อมสบตากำนันคล้ายไม่กลัวเกรง
โชติทึ่ง “โห คุณยิงปืนแม่นมาก”
“ผมถูกฝึกมา ข้าราชการดีๆ มีความตั้งใจจะช่วยชาวบ้าน ยังมีอยู่ พวกเขาส่งผมมา ผมเป็นตัวแทนของหน่วยเหนือ ตั้งใจมาปราบโจรจริงๆ”
กำนันคล้ายโวย โกรธ “ผมไม่เชื่อ สำอาง สะโอดสะองอย่างคุณ กลับไปลีลาศต่อที่พระนครเถอะ!”
ศรัณย์โวยกลับ “มาช่วยก็ว่า ไม่มาก็หาว่าทอดทิ้ง จะเอาไง หา...”
กำนันคล้ายโวย “อยากตายด้วยความคึกคะนอง ก็ไปตายที่อื่น ไปให้ไกลเมืองของเรา ไอ้เสือพวกนี้มันเลิกปล้นชาวบ้านอย่างเราแล้ว มันจะเอาแต่เงินคนรวย”
“เมื่อคนรวยถูกปล้นหมด รู้ได้ไงว่ามันจะไม่วกมาปล้นชาวบ้านอีก ลูกชายกำนันที่ตายไปล่ะ ไม่อยากแก้แค้นให้เขาหรือ”
“ก็ปล่อยมันไปตามบุญตามกรรมก็แล้วกัน”
ศรัณย์เสียงอ่อนลง “คุณเห็นผมแล้วนึกถึงลูกชายตัวเองที่ตาย คุณก็เลยโกรธ”
กำนันคล้ายโดนจี้ใจดำ ยิ่งโมโห “ไอ้นี่พูดมากจริง ออกไปได้แล้ว”
“กำนันเป็นผู้มีอิทธิพลของชาวบ้าน ถ้ากำนันช่วย คนที่นี่ ก็จะช่วยผม แต่ถ้าไม่ช่วย ผมคงตายจริงๆสักวัน อย่างที่กำนันกลัว” ทีท่าศรัณย์กลายเป็นขอร้อง จริงใจ จนกำนันคล้ายนิ่งลงกับท่าทางขอร้องนั้น
“กำนันครับ ผมป็นพี่เลี้ยงคุณปลัดมาตั้งแต่เด็กๆ เธอชกต่อย ยิงปืนเก่งจริงๆ ไม่แพ้โจรคนไหนหรอกครับ ผมเอาหัวรับประกันเลยครับ” เสนอเสริมอีกแรง
“ไอ้พวกนี้ ตื๊อจริงๆ ได้ เมื่อกี๊มันยังไม่พอ เอ็งต้องผ่านบททดสอบของข้าก่อน”
“บททดสอบอะไรครับ”
“เอ็งไอ้คนสนิท ที่เอาหัวรับประกันน่ะ เอามือรับประกันด้วยไหม” เสนองง “มือ... มืออะไรครับ”
กำนันคล้ายยิ้มร้าย
เสนอยืนกางแขน ที่มือทั้งสองมีมะพร้าวปอกเปลือกแล้วอยู่บนมือ ยืนรอเป็นเป้าให้ศรัณย์ยิง หน้าซีดอยู่ สมุนของกำนันคล้ายยืนขำ
กำนันคล้ายเปรย “กระถาง กระโถนแค่เป้านิ่ง มันก็แค่คนเล่นปืนธรรมดา เอาแบบนี้แหล่ะ”
“มันโหดไปหน่อยนะครับผมว่า” โชติท้วง
กำนันคล้ายไม่สนใจ “เอาเลย ไอ้หนุ่มหน้าขาว พิสูจน์ตัวเองหน่อยว่าไม่ได้เก่งแต่ปาก”
เสนอยืนอย่างโดดเดี่ยวห่างไป “ฮือ ไม่น่าเลยกู นั่งเฉยๆก็ดีอยู่แล้ว”
“นายเหนอ นิ่งๆหน่อย” โชติสั่ง