บทละครโทรทัศน์ ปดิวรัดา ตอนที่ 5 หน้า 7
“นิ่งแล้ว นิ่งที่สุดแล้ว” มือของเสนอนิ่ง แต่ขาเสนอสั่นพับๆ
“ขาน่ะ”
เสนอรีบเก็บขา “ครับๆ” เสนอหลับตาทำสมาธิ “เอาล่ะนิ่งแล้ว พร้อมครับคุณหนู” หน้าเสนอดูดี แต่ที่ขาสั่นกว่าเดิมอีก เสนอทำสมาธิภาษาอะไรก็ไม่รู้
ทุกคนลั่น “ยัง ! สั่นกว่าเดิมอีก !”
โชติกระซิบศรัณย์ “นายเหนอ ไม่ไหวแน่ กลับเถอะครับ คุณปลัด” โชติเสียงดังให้ทุกคนได้ยิน “เขาไม่ได้อยากช่วยเรา ถึงพิสูจน์นั่นนี่ หมดลูกชาย ก็ยังมีลูกสาว เขาไม่ห่วงลูกๆที่เหลือก็ตามใจเขา ไปเถอะครับคุณปลัด” โชติตะโกน “ไปนายเหนอ” เขาส่ายหน้าหันหลังกลับ
เสนอตะโกนกลับมา เพราะไม่ได้ยิน แต่ยังยืนท่าเดิม “อะไรนะ คุณโชติ”
พอเสนอนิ่ง ศรัณย์ประทับปืนยิงออกไปทันที เปรี้ยงที่หนึ่ง... ถูกมะพร้าวลูกที่หนึ่งกระจาย เปรี้ยงอีกครั้ง....ลูกที่สองกระจาย รวดเร็ว เท่สุดๆ กำนันคล้ายทึ่งมาก
สมุนของกำนันคล้ายร้องขึ้นมาว่า “โฮ้ย แม่นอย่างกับจับวาง”
เสนอมองมือทั้งสอง ผวาสุดๆ “เฮ้อ ยังอยู่ครบ ขออนุญาตสลบสักครู่” เสนอร่วงแพรดลงไปแล้วสลบกับพื้นจริงๆ
กำนันคล้ายยิ้มออกมา ปรบมือให้ ศรัณย์สบตากำนันคล้าย “กำนันไม่ได้พิสูจน์มั่วซั่วหรอกครับคุณโชติ กำนันและชาวบ้านต้องการคนมีฝีมือ เพราะถ้าเอาชนะเสือพวกนั้นไม่ได้ เสือพวกนั้นก็จะยิ่งโมโห และกลับมาจัดการชาวบ้านทุกคนที่ช่วยทางการ กำนันครับ ... ผมและคนที่มาจากส่วนกลางทุกคนพร้อมแล้ว เราต้องจับมันได้แน่ ช่วยเราเถอะครับ”
กำนันคล้ายจิบน้ำชา คิดเล็กน้อยแล้ววางแก้วลง เป็นไงเป็นกัน เสียงดังเด็ดขาดตามนิสัย “ตกลง !”
ล็อบบี้โรงแรม ดวงสวาทมีกระเป๋าเตรียมเดินทางกลับ เจ้าหน้าที่ต่อโทรศัพท์ให้ แล้วยื่นให้ดวงสวาทเพื่อโทรทางไกล “ขอสายสุนันทาค่ะ”
“คุณสุนันทาไม่อยู่ ไปเที่ยวหาดใหญ่ค่ะ”
“แล้วคุณอาล่ะ”
“ไปกันหมดเลยค่ะ ทั้งบ้าน มีอิฉันเฝ้าอยู่คนเดียว จะกลับก็ต้นเดือนแน่ะค่ะ”
ดวงสวาทเครียดขึ้นมา แล้วฉันจะทำยังไง “ต้นเดือนเลยหรือ”
บ้านปลัด รินนั่งอยู่ เสริมกับสายหิ้วกระเป๋าเดินทางมาหา
“ดิฉันจะมาลาออก”
“นี่มันอะไรกัน”
“ฉันอยู่ช่วยงานแต่งงานคุณแล้ว ตอนนี้ก็ไม่มีอะไรแล้ว คุณก็ไม่ได้อยากให้ฉันอยู่นี่คะ”
“ใครบอกล่ะว่าฉันไม่อยากให้แม่สายอยู่”