บทละครโทรทัศน์ ปดิวรัดา ตอนที่ 5 หน้า 8
“เห็นไหมล่ะ แม่คิดไปเอง”
“เงียบไปเลย ... คุณทำงานเก่งกว่าดิฉันตั้งแยะ จะจ้างเราสองคนไปทำไม”
“แม่สาย คุณแม่เพิ่งไปต่างจังหวัดกลับมา ไม่เจอเธอ จะให้ฉันตอบคุณแม่ว่ายังไง อยู่ต่อเถอะนะ”
สายมองหน้าไม่อยากเชื่อ “คุณไม่ได้จะไล่เราสองคนจริงหรือคะ แล้วคุณมาแย่งงานเราสองคนทำไมกัน”
“ฉันไม่ได้จะแย่ง อยู่บ้านเฉยๆ ฉันเบื่อก็เท่านั้นเอง อีกอย่างคุณศรัณย์เธอก็รังเกียจสิ่งที่ฉันทำ”
“นั่นเรียกรังเกียจหรือครับ”
“ก็เขาบอกต่อหน้าเราทุกคนจำไม่ได้หรือ เพราะฉะนั้นฉันจะยกหน้าที่ดูแลคุณศรัณย์ให้แม่สาย ฉันจะไม่ยุ่งกับเขาอีก”
“เอ๊า แต่คุณเป็นเมียนี่ครับ”
รินอึ้ง เขินขึ้นมาหน่อย “ไม่รู้ล่ะแม่สาย ที่ผ่านมา เอาเป็นว่า ฉันขอโทษ” รินยกมือไหว้แม่สายหน้าตาเฉย
สายกับเสริมสะดุ้ง “โฮ้ย คุณ มาไหว้ฉันทำไมกัน”
“อุ๊ย คุณนายอะไรวะ ไหว้คนใช้”
“ฉันไม่ใช่ผู้ดิบผู้ดีอะไรมาจากไหนหรอก สายเลือดฉันมันก็คือๆกันกับแม่สายนี่ล่ะ”
“หา...” สายงง เหมือนกันตรงไหน
“เกิดมาไม่มีชาติตระกูลค้ำคอมันก็สบายอย่างนี้แหล่ะ จะไหว้ใครก็ได้ นะ...แม่สาย นะๆ อยู่ช่วยงานที่บ้านนี้ไปก่อน ที่ผิดที่พลาดไปก็มาเริ่มกันใหม่นะ”
“โฮ้ย เจ้านายดีขนาดนี้ ไม่อยู่ก็โง่แล้ว กลับเหอะแม่ ไป๊” เสริมยิ้มร่า เพราะไม่อยากไป รีบหิ้วกระเป๋าสองใบของตนกับแม่กลับเข้าไป
“เอ้าไอ้เสริม จะเอากระเป๋าข้าไปไหน” สายหันมายิ้มแห้งให้ริน “คุณขอโทษฉัน งั้นฉันขอโทษคุณด้วยแล้วกันนะคะ” สายยกมือไหว้ “แล้วทีหลังอย่ามาไหว้ฉันอีก เหาจะกินหัว ผู้ดีอะไรวะไหว้คนใช้ เกิดมาไม่เคยพบเคยเห็น” สายเดินตามเสริมไป รินขำๆ
เสียงกริ่งประตูดัง รินมองแล้วเดินออกไป
หน้าบ้านปลัด รินเดินมาเพื่อเปิดประตู “ใครคะ” ประตูเปิดออก ดวงสวาทยืนอยู่ พร้อมกระเป๋าเดินทาง สีหน้านิ่งเข้ม“คุณ !” ดวงสวาทเซลงเป็นลม รินรีบเข้ารับไว้แล้วตะโกนลั่น “ว้ายๆๆ ช่วยด้วย แม่สาย นายเสริม มีคนเป็นลมอยู่ตรงนี้”
โถงเรือนใหญ่ ดวงสวาทนอนบนโซฟา ดมยาหอมจากมือริน เสริม สายนั่งมองใกล้ๆเป็นห่วง ดวงสวาทลืมตาได้สติ
“เป็นไงบ้างคะ คุณ เอ้อ”
“ดวงสวาทค่ะ คุณคือ คุณบราลีใช่ไหมคะ ขอบคุณนะคะ พอดีเมื่อคืนฉันนอนไม่หลับ ข้าวก็ยังไม่ทาน”