บทละครโทรทัศน์ ปดิวรัดา ตอนที่ 6 หน้า 2
ดวงสวาทหัวเราะกันกับอรุณสองคน ที่เหลือหน้าเครียด ไม่เห็นตลก “คุณต่อยเลยหรือคะ”
“ต่อยสิครับ ตั้งแต่เด็ก ใครที่รังแกสามสาว โดนหนักทุกคน” ทั้งสองคนหัวเราะต่อเนื่อง
รินกับศรัณย์นั่งอึดอัดต่อไป กับเกมที่อรุณฤกษ์และดวงสวาทพร้อมใจกันขุดมาเล่นในคืนนี้
“เอ้อ ขอประทานโทษครับ คุณดวงสวาทจะกลับกรุงเทพเมื่อไหร่ครับ” เสนอพูดจบ คราวนี้ดวงสวาทกับอรุณฤกษ์เบรกเอี๊ยดทันที “ก็ญาติคุณที่เมืองคอนไม่อยู่ คุณก็คงต้องกลับกรุงเทพ ผมจะได้ตระเตรียมรถไปส่งคุณดวงที่สถานีรถไฟ”
ทุกคนมองหน้าดวงสวาทเป็นตาเดียว เพราะเป็นคำตอบที่สำคัญมาก ดวงสวาทเศร้า จำใจ “พรุ่งนี้ก็ได้ มารับฉันก็แล้วกัน” เสนอยิ้มโล่งใจ
กลางคืนในสวน ใต้ต้นไม้ ดวงสวาทเดินมามองพระจันทร์ เหม่อ เศร้าโศกกับเรื่องของตนเอง “ชีวิตของฉัน กลายเป็นแบบนี้ไปได้ยังไง”
เรือนใหญ่ เสนอกำลังเปลี่ยนกลอนห้องของรินที่ติดกับห้องของศรัณย์ ศรัณย์เดินเข้ามาดู
รินรีบบอก “ฉันให้เขามาเปลี่ยนกลอน”
เสนอชะงักมือ มองหน้าศรัณย์ ศรัณย์ตาเข้มพูดประชด “เพราะแกไม่ได้ชื่อเสนอเฉยๆ”
เสนอต่อให้ “ชื่อเต็มๆผมคือเสนอหน้า”
“ได้.... จะเขียนไว้ให้ครบ ที่ไม้ปักหลุมศพ” ศรัณย์ชี้ที่เท้าอีก
เสนอยิ้มแห้ง วางกลอนใหม่และอุปกรณ์ลงทันที “เหนอหน้าง่วงนอนแล้ว เหนอหน้าราตรีสวัสดิ์ครับ” เสนอออกไป
รินโวยตาม เพราะกลอนใหม่ยังเปลี่ยนไม่เสร็จ “เอ๊านายเหนอ เดี๋ยวสิ แล้วใครจะทำให้ฉันล่ะ”
“กลอนซับซ้อนแค่ไหน ฉันใช้ปืนยิงทีเดียว มันก็พังทุกอัน”
“งั้นฉันจะทำเอง” รินหยิบกลอนใหม่ขึ้นมาจับไปวาง
ศรัณย์เอื้อมมือไปจับมือรินแบบจงใจจับมือ รินสะดุ้งปล่อยมือ กลอนร่วงลงพื้นดังเคร้งคร้าง ศรัณย์ยิ้มกรุ้มกริ่ม “เหมือนโดนไฟช็อตเลยนะ”
“พรุ่งนี้ ฉันจะให้พี่อรุณฤกษ์มาทำ” รินหันหลังหนี พูดโดยไม่คิด ไม่รู้ว่านี่ทำให้ศรัณย์โกรธ
ศรัณย์จับมือรินกระชากกลับมาในอ้อมกอด รินร้องอ๊าย ศรัณย์โวยทันที ศรัณย์ดุ “พูดอะไรออกมา ฉันเป็นเจ้าของบ้าน ให้ผู้ชายอื่นมาซ่อมบ้าน ฉันจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน ให้เกียรติกันบ้างสิ”
“แล้วผู้หญิงคนนั้นล่ะ คุณให้เกียรติดิฉันแค่ไหน”
คราวนี้ศรัณย์มึน “คนที่ให้เขาอยู่ที่นี่ คุณต่างหาก”
รินอึ้งเพิ่งนึกได้ จ๋อยไป “จริงด้วย”