บทละครโทรทัศน์ ปดิวรัดา ตอนที่ 6 หน้า 4
ส่วนรินมุ่งมั่นผลักตู้ตัวหนึ่งมาขวางประตูไว้ คืนนี้เปลี่ยนกลอนไม่ได้ เอาตู้บังก็ยังดี
เรือนเล็ก ในห้องนอน ดวงสวาทมองเงาในกระจก สีหน้าเศร้าหมอง “นี่ไม่ใช่ดวงสวาทที่สวยและทะนงตนคนเดิม ไม่ใช่เลย” ดวงสวาทนั่งมองกระจก
เช้าวันใหม่ ดวงสวาทในชุดตอนเช้านั่งหน้ากระจก เริ่มแต่งหน้าทำผมให้ตัวเอง ผ่านจุดเปลี่ยน เข้มแข็งและอยากเอาชนะ ระหว่างแต่งหน้า ดวงสวาทคิด “คุณเคยบอกว่า คุณเจ็บเพราะฉัน เจ็บแล้วอยู่เฉยๆนั่นคือคุณ....ศรัณย์ แต่คนอย่างดวงสวาท ไม่เคยเจ็บแล้วอยู่เฉยๆ” ดวงสวาทแต่งหน้าเสร็จสวยงาม เชิดหยิ่ง ไม่มีแววเศร้า
เรือนใหญ่ ในห้องนอน รินงัวเงียตื่นขึ้น แล้วสะดุ้งลุกขึ้นนั่ง เจอเหตุการณ์เหมือนเมื่อวานเปี๊ยบ ศรัณย์ยืนยิ้มที่ปลายเตียง “คนบ้า คุณเข้ามาที่ห้องฉันอีกแล้ว” รินมองไป ตู้ถูกผลักออกระเกะระกะ ขวางเขาไม่ได้จริงๆ “คราวนี้อะไรอีกล่ะ”
“เย็นนี้ต้องมีน้ำพริกลงเรือ”
รินสะบัดหน้างอน “ไม่”
“คนบ้านหล่อน ทั้งบ้านเลย หลอกลวง ผิดสัญญา เอาเปรียบ!”
“นี่ พูดดีๆนะ” รินนึก “แล้วที่ว่าบ้านฉันน่ะ บ้านฉันหลอกอะไรคุณ”
ศรัณย์หมายถึงเรื่องรินคือบราลีแต่ขี้เกียจพูด “หน้าที่ของสามี ฉันยกเงินเดือนทั้งหมดให้หล่อน แล้วหล่อนล่ะ ทำหน้าที่ของภรรยาได้ดีแค่ไหน”
“ก็คุณบอกไม่ชอบ คนที่ชอบสิ่งที่ฉันทำมีคนเดียวคือคุณหญิงแก้ว ในเมื่อคุณหญิงไม่อยู่ ฉันก็ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น”
“ฉันไม่ได้ชอบ แต่ฉันต้องรักษาสิทธิ์ ในเมื่อฉันทำหน้าที่ของฉัน หล่อนต้องทำหน้าที่ของหล่อน เสื้อผ้า อาหาร บ้านของฉัน ต้องมีมาตรฐาน เพราะนั่นคือหน้าที่ของภรรยา เพราะฉะนั้น เย็นนี้ต้องได้กินน้ำพริกลงเรือ ไม่งั้นมีเรื่อง!” ศรัณย์ออกไป
รินโมโห แทบจะร้องวี้ด “คนบ้า ทีหลังอย่าเข้ามาอีกนะ นี่ห้องฉัน ได้ยินไหม”
หน้าบ้าน เสริมมาเปิดประตู เจออรุณฤกษ์หน้าเข้ม ยืนตระหง่านอยู่ เสริมสะดุ้ง “อุ๊ย นึกว่าเจ้าที่ คุณ .... มาแต่เช้าเชียว”
“มาปกป้องคนที่เรารัก ไม่ได้มาพักผ่อน ถึงจะได้นอนเยอะๆ”
“แหะๆ เชิญบนเรือนครับสำรับเช้าพร้อมแล้ว”
“ฉันอยากรู้ทุกอย่างว่ารินอยู่ยังไง ตั้งแต่เช้าจรดเย็น ต้องเห็นด้วยตาของตัวเองว่าชีวิตของริน ที่นี่เป็นยังไง” อรุณฤกษ์มุ่งมั่นเดินไป เสริมยิ้มแห้งๆ เดินตาม