บทละครโทรทัศน์ ปดิวรัดา ตอนที่ 7
เรือนเล็ก ดวงสวาท นั่งเศร้า น้ำตารินไหลลงมา คิด “คนอย่างดวงสวาท มีแต่คนอิจฉาทั้งพระนคร เราจะพ่ายแพ้ ผู้หญิงแต่งตัวเชยๆ ท่าทางบ้านๆอย่างนั้นได้ยังไง เป็นไปไม่ได้”
ที่อนามัย อรุณฤกษ์ ในชุดธรรมดา ถือถุงยา ท่าทางเป็นปกติแล้วเดินออกมากับริน
“โชคดีจริงๆที่พี่อรุณไม่เป็นอะไร”
“พี่พอจำได้เลาๆว่า พี่ เอ้อ บอกรักริน” อรุณฤกษ์และรินหยุดคุยกันในเรื่องจริงจัง
“ถึงท่านเจ้าคุณจะเมตตารินเหมือนลูกสาว แต่รินก็เป็นแค่คนใช้ ชาติกำเนิดของรินแค่เด็กเก็บมาเลี้ยง แต่พี่อรุณเป็นลูกเจ้าสัว นามสกุลเก่าแก่ เป็นที่นับหน้าถือตาในสังคม รินไม่อาจเอื้อมหรอกค่ะ”
“นี่แปลว่ารินปฏิเสธพี่หรือ”
“ตั้งแต่เล็ก รินไม่เคยคิดกับพี่อรุณ เกินคำว่าเพื่อนเจ้านาย ไม่เคยเลยค่ะ”
“ถูกเตะต่อยเมื่อวาน เบาไปเลย ตอนนี้เจ็บกว่ามาก ยาก็รักษาไม่ได้”
โถงเรือนใหญ่ ดวงสวาทนั่งทานอาหารกลางวันอยู่คนเดียว รินเดินเข้ามา สายมองหน้าถาม ว่าจะทานไหม
รินรีบบอก “คุณอรุณฤกษ์ กลับไปโรงแรมแล้ว”
“แล้วคุณล่ะคะ”
“ทานมาแล้วจ้ะ”
รินสบตาดวงสวาท ต่างคนสีหน้าเครียดเพราะเรื่องเมื่อคืน รินจะเดินหนี ดวงสวาทลุกขึ้นรีบบอก “เรื่องเมื่อคืน คุณอาจจะคิดว่าฉันเห็นแก่ตัว แต่ฉันกำลังทำเพื่อเราทุกคน”
“เราทุกคน ?”
“คุณไม่อึดอัดกับการคลุมถุงชนหรือคะ ฉันไม่น่าเชื่อคุณพ่อคุณแม่ ยอมแต่งงานเลย ถ้าฉันไม่แต่งงานซักคน ศรัณย์ก็ไม่เสียใจ คุณหญิงแก้วก็ไม่ตามคุณมา ฉันจะแก้ไขทุกอย่างให้ถูกต้อง ฉันจะคืนอิสรภาพให้คุณ”
รินอึ้งไป นึกสงสัย “คืนอิสรภาพให้ฉัน ?”
สายมองดวงสวาทรังเกียจ บ่นพึมพำได้ยินคนเดียว ขณะทำงาน “อะไรวะ เหตุผลเข้าข้างตัวเอง ไม่ถามเขาซักคำ เขาอยากได้คืนหรือเปล่า”
ดวงสวาทเข้ามาจับมือริน สายตาจริงใจอย่างเหลือเกิน “ฉันอยากให้คุณลองคิดดูใหม่ คุณอรุณฤกษ์ เป็นคนดี อยู่กับคนที่รักคุณ ย่อมดีกว่าอยู่กับคนที่เพิ่งรู้จักกัน จริงไหมคะ...” รินนิ่งไป “หรือคุณจะบอกว่าคุณรักศรัณย์”