บทละครโทรทัศน์ ปดิวรัดา ตอนที่ 7 หน้า 3
ศรัณย์เอาเชือกกล้วย เอาเสื้อผ้าเก่ามากองข้างกองฟาง นึกถึงคำบอกเล่าจากกำนันคล้าย “โจรก๊กนี้มันปล้นควายมาเรื่อย ไล่ขึ้นมาจากสตูล คืนนี้เดือนมืด พรรคพวกทางโน้นส่งคนมาบอกให้ระวังตัวไว้”
ศรัณย์ลากเชือกขึ้นมาบนเรือน สามสี่มุม แล้วเขาก็เตรียมปืนของตน มานั่งรอที่หน้าบ้าน คำพูดกำนันคล้ายผุดขึ้น
“บ้านไอ้เปลี่ยนหลังนี้มีควายเยอะที่สุด ผมจะพาไอ้เปลี่ยนและลูกเมียออกไปพักที่อื่น คุณต้องไปนอนบ้านนั้นคนเดียว และแสดงฝีมือให้พวกเราเห็น”
บ้านกำนันคล้าย กำนันคล้ายนั่งเล่นกับนกเขาในกรง สบายๆ เสนอหงุดหงิด เดินไปเดินมาอยู่ห่างไป โชตินั่งเครียด ถอนหายใจหนักหลายครั้ง “เฮ้อ” โชติทนไม่ไหว พยักหน้ากับเสนอ เสนอพยักหน้าตอบ จะแอบไปหาศรัณย์ โชติลุกขึ้นเบาๆ
กำนันคล้ายเรียกทันที “จะไปไหน ถ้าคุณสองคนไปช่วยปลัดหน้าหล่อ คนเขาก็จะพูดกันว่าได้ดีเพราะลูกน้อง คุณอยากให้เป็นเช่นนั้นรึ”
โชติวิตก “โจรปล้นควาย ตั้งสี่ห้าคน แล้วปลัดตัวคนเดียวเนี่ยนะ พวกมันมีปืนกันทุกคน ถึงตายนะ กำนัน”
ชาวบ้านถือตะเกียง เดินมากลุ่มใหญ่ น้อยเมียของคล้ายออกมาต้อนรับ “เอ้าเข้ามาๆ เข้ามาเลย กำนัน เขารออยู่ข้างบน”
โชติมองไป งงๆ
กำนันคล้ายอธิบาย “พวกชาวบ้าน เขามารอฟังผลว่า ปลัดตายไหม”
เสนอกับโชติ ร้องออกมาพร้อมกัน “หา...”
เสนอเซ็ง “มากันเยอะแยะ มารอฟังข่าว แต่ไม่ไปช่วยจับโจร โฮ้ย รักกันจริงๆ”
ในสวนบ้านปลัด ดวงสวาทรอศรัณย์ ตามองไปที่ประตู เผื่อเขาจะมา สายอยู่เป็นเพื่อน “จับโจร ทำไมต้องไปจับเอง สั่งลูกน้องไปก็สิ้นเรื่อง โฮ้ย แล้วคืนนี้จะนอนหลับไหมละเนี่ย” ดวงสวาทเห็นรินนั่งร้อยพวงมาลัยอยู่บนเรือนใหญ่ “คุณนายปลัด เลือดเย็นจริงนะแม่สาย ยังนั่งร้อยพวงมาลัยเฉยอยู่ แต่งงานกับคนที่ไม่รักกัน มันก็แบบนี้แหล่ะ”
สายค้อนๆ ดวงสวาท คิดเองเออเอง รินร้อยพวงมาลัยเสร็จเดินออกไป
รินเอาพวงมาลัยมาวางหน้าหิ้งพระแล้ว เริ่มอธิษฐาน “ขอให้คุณพระคุ้มครองคุณศรัณย์ และเจ้าหน้าที่ทุกคนนะเจ้าคะ”
บ้านชาวบ้าน ศรัณย์ที่นั่งกอดปืนอยู่ ผวาตื่น เพราะเสียงนกรอบๆ ห่างไป นกกลางคืนบินพรึ่บพรับ ศรัณย์ยิ้ม คืนนี้มันมาจริงด้วย กลุ่มโจรย่องเข้ามาตามทาง คอยส่งสัญญาณบอกทางกัน ที่คอกควาย โจรคนแรกเข้าไปเปิดคอกควายออก เสียงประทัดกับดักที่ประตูดังขึ้นเปรี้ยงๆ เต้นเร่า “เฮ้ยๆๆ กูโดนยิง” โจรลงไปนั่ง ควายวิ่งออกมาเพราะกลัว