บทละครโทรทัศน์ ปดิวรัดา ตอนที่ 7 หน้า 2
รินสะดุ้ง “เอ้อ เปล่านะคะ เราเพิ่งรู้จักกัน”
“เอางี้ คิดถึงภาพตัวเอง ต้องอยู่ตามลำพังกับผู้ชายสักคน ระหว่างคุณศรัณย์ กับคุณอรุณฤกษ์ เห็นภาพตัวเองไหมคะ ลองคิดวาดภาพดู แล้วคุณจะรู้เอง ว่าคุณมีความสุขที่สุดตอนอยู่กับใคร” รินนิ่งไป เหมือนกำลังคิดภาพจริงๆ ดวงสวาทยังมีทีท่าหวังดีต่อไป อย่างไม่น่าเชื่อ “คิดถึงภาพตัวเองออกแล้วใช่ไหมคะ”
“ไม่ออกค่ะ”
ดวงสวาทงง “แล้วคุณคิดอะไรอยู่”
“คิดถึงหน้าพ่อแม่! ท่านคงเสียใจที่เห็นดิฉันไม่เชื่อฟัง ตั้งแต่เล็ก ท่านดุด่าว่ากล่าวก็เพื่อให้เราได้ดี ถ้าฉันทำอย่างที่คุณว่า คนอื่นก็จะว่ากล่าวท่านได้ ว่าไม่รู้จักสั่งไม่รู้จักสอน ฉันทำไม่ได้จริงๆค่ะ”
ดวงสวาทอึ้งไป เขาด่าเราหรือเปล่านะ ถึงกับไปไม่เป็น
สายสะใจ “โฮ้ยแสบเข้าไปถึงทรวง !”
สีหน้ารินพูดตามจริง ไม่ได้ด่าใครทั้งนั้น รินเดินออกไป
ดวงสวาทเดินมาโวยกับสายแทน “นายเธอเขาด่าฉันหรือเปล่า”
“โฮ้ย ไม่ได้ด่าคุณหรอกค่ะ.....” สายยิ้มกว้างให้ ก่อนจะพูด “เอ๊ แต่ถ้าพ่อแม่คุณไม่แน่ค่ะ !”
“หนอย นี่ ฉันพูดด้วยดีๆนะ” สายยิ้มแห้ง ดวงสวาทมองตามริน ไม่ได้อย่างใจเลย
ห้องนอน รินถือเครื่องมือ เดินมามองกลอนประตู สีหน้ามุ่งมาด รินเริ่มซ่อมกลอนประตูด้วยตัวเอง เวลาผ่านไป รินทำอย่างยากลำบากเพราะไม่ถนัด ปาดเหงื่อ เจ็บนิ้ว รินทำจนเสร็จ “สำเร็จ ฉันจะมีกุญแจนี้แค่คนเดียว”
เสริมเดินมาหา “คุณนายครับ พี่เหนอ ให้คนมาบอก คุณปลัดคืนนี้จะเข้าไปนอนในหมู่บ้าน”
“อ้าว” รินมองกลอน “โธ่”
“เสียดายหรือครับ อืม คงต้องอดใจไว้ครับ” เสริมพูดสองแง่สองง่าม พูดเสร็จเดินไป
รินสะดุ้งอายมาก “เอ้อ ไม่ใช่ ไม่ใช่นะ ....” เสริมเดินไปแล้ว “เฮ้อ”
บ้านกำนันคล้าย ศรัณย์ โชติและเสนอนั่งคุยกับกำนันคล้าย ที่ยังมีท่าทางดุและกวน เสียงดังเหมือนเดิม “คุณปลัด เดินทางพูดคุยกับชาวบ้านจนสนิทสนม เขาก็นึกว่าคุณมาทำทะเบียนราษฎร์ อย่างนั้นไม่ได้เรื่อง ถ้าคุณอยากได้ความร่วมมือจากชาวบ้าน คุณต้องสร้างความน่าเชื่อถือก่อน”
“บอกมาเลยครับว่า จะให้ทำอะไร”
“ปราบโจรปล้นควาย”
โชติยิ้ม บอกศรัณย์ “งานง่ายๆ โจรปล้นควาย มันพวกวัยรุ่น พวกนักเลงปลายแถว เราสามคน ช่วยกันกับชาวบ้าน แป๊บเดียวก็เสร็จ”
กำนันคล้ายตั้งเงื่อนไข “คุณปลัด ต้องจัดการมันคนเดียว !”
โชติกลืนน้ำลาย ศรัณย์หน้าเครียดไป