บทละครโทรทัศน์ ปดิวรัดา ตอนที่ 7 หน้า 4
โจรยกมือขึ้น เอามือปัดป้อง เท้าควายที่ดาหน้าเข้ามา โจรโดนควายเหยียบ บาดเจ็บสิ้นฤทธิ์ ไปหนึ่งคน โจรคนที่สอง ตะโกนสั่ง “เฮ้ย พวกมันรู้ตัวแล้ว ไอ้เสือถอย”
ศรัณย์กระตุกเชือกเส้นที่หนึ่ง หุ่นฟางตัวหนึ่งยืนขึ้น พวกโจรทั้งสามหยิบปืนขึ้นมา ยิงออกไปที่หุ่นฟาง เปรี้ยงๆ ศรัณย์เพ่งมองที่ไฟวาบๆ เพื่อดูจุดที่โจรซุ่ม “ปืนไทยประดิษฐ์สอง ลูกซองหนึ่ง”
จากนั้นหุ่นฟางตัวที่สองกระดอนขึ้นมา โจรทั้งสาม หันมายิงหุ่นฟางตัวที่สอง ศรัณย์ฟังเสียงกระสุนปืนว่าออกไปเท่าไหร่แล้ว ศรัณย์นับเสียงกระสุน “6 7 8” ศรัณย์ดึงเชือกขึ้นอีก หุ่นฟางตัวที่สามก็กระดอนขึ้นมา โจรระดมยิงเข้าไป “เอาล่ะ คราวนี้ ตาฉันแล้ว” โจรกระสุนหมด เตรียมใส่กระสุนใหม่ ศรัณย์หมุนตัวออกไปอย่างเท่ ถือปืนพร้อมไฟฉาย ยิงโจรคนที่สองล้มลงไปบาดเจ็บสาหัส หมดฤทธิ์
“มันอยู่บนบ้าน” โจรคนที่สามตะโกนบอก ศรัณย์ยิงคนตะโกนเปรี้ยง ร่วงลงไป โจรคนที่สี่กำลังบรรจุกระสุน พอตั้งท่าได้ ศรัณย์ก็ยิง ร่วงไป สิ้นฤทธิ์เป็นคนสุดท้าย ศรัณย์เป่าปืนของตัวเอง อย่างเท่
บ้านกำนันคล้าย ฟ้าสาง วันใหม่ นายเปลี่ยนกับเมียนั่งลงไหว้ ศรัณย์รีบก้มตาม
“ขอบคุณคุณปลัดครับ”
“ขอบคุณมากค่า” เนื่องดีใจแทบร้องไห้ “หน้าตายังเด็กๆ เก่งเหลือเกิน”
“ลุงอย่ามาไหว้ผม อย่าทำแบบนี้ ห้ามเด็ดขาด”
“ผมกับเมียขอบคุณจริงๆครับ ถ้าผมโดนปล้น ผมหมดตัวแน่”
“ผมกินเงินหลวง เป็นหน้าที่ของผม”
ชาวบ้านอีกกลุ่ม เอาผลหมากรากไม้ใส่ชะลอมมา น้อยรีบไปรับ “เอ้าหวัดดีจ้า มาๆวางตรงนี้เลย”
“ชาวบ้านมาดูหน้าปลัดกันใหญ่ เอาของมาขอบคุณโน่น ไอ้เปลี่ยน เอ็งประกาศออกไป ปลัดศรัณย์ ปลัดคนใหม่ ปราบโจรด้วยตัวคนเดียว” กำนันคล้ายสั่งเปลี่ยน
“ไม่ครับ ผมต้องการให้ปล่อยข่าวอีกอย่าง”
“ปล่อยข่าวว่าอะไร”
“ปลัดศรัณย์จับพวกของเสือขาวที่มาปล้นควายได้”
“แต่พวกนั้นไม่ใช่พวกเสือขาว”
“ก็เพราะไม่ใช่น่ะสิ”
กำนันคล้ายคิดตามครู่หนึ่ง “ฉลาดมาก บอกออกไปตามที่คุณปลัดสั่ง บอกว่าเสือขาวมันไม่ได้ปล้นแต่คนรวย มันเปลี่ยนแผนแล้ว คนรวยคนจนมันไม่เว้น มันกลับมาปล้นควายชาวบ้านอีกแล้ว”
“อย่าลืมด้วย ปลัดศรัณย์ สี่รุมหนึ่ง จับโจรได้ด้วยตัวคนเดียว” เสนอแทรก
เปลี่ยนรับคำ “ได้ครับ ไปคุยให้ไอ้โกที่ร้านกาแฟ ไม่กี่วันเรื่องก็รู้ไปถึงไหนๆ”