บทละครโทรทัศน์ หนึ่งด้าวฟ้าเดียว ตอนที่ 8

หนึ่งด้าวฟ้าเดียว ตอนที่ 8

บทประพันธ์ วรรณวรรธน์ / บทโทรทัศน์ เอกลิขิต

กลางคืน ชายป่า แมงเม่าประคองขันทองหนีมาอย่างทุลักทุเล เพราะขันทองยังอ่อนแรงจากฤทธิ์ยาอยู่มาก

ทำให้ไม่มีเรี่ยวแรง ทั้งคู่พยายามไปให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่ด้วยความอ่อนแรง ขันทองหกล้มลงกับพื้น

แมงเม่ารีบเข้าไปประคองขันทอง “แข็งใจหน่อยเจ้าค่ะคุณหลวง ถึงฝ่ายหน้าเมื่อใด พวกเราก็ปลอดภัยแล้ว”

ขันทองอ่อนแรงมาก “ค่ายของฝ่ายในกับฝ่ายหน้าตั้งอยู่ห่างกันพอควร เราสองคนหนีไปไม่รอดดอก เจ้าทิ้งข้าไว้แล้วรีบไป คนเดียวจะมีโอกาสรอดมากกว่า”

แมงเม่าเด็ดเดี่ยว “ไม่เจ้าค่ะ  ตายก็ตายด้วยกัน แต่ฉันจะไม่ทิ้งคุณหลวงเป็นอันขาด”

ขันทองอึ้งไปครู่นึง ไม่คิดว่าแมงเม่าจะมีน้ำใจขนาดนี้  ถอนใจ “เจ้าตัวดี เรื่องดื้อรั้นไม่มีใครเกิน”

ขันทองมองไปทางชายป่า “ถ้าไม่ยอมหนีไปคนเดียว ก็พาฉันเข้าป่าที”

แมงเม่าแปลกใจ “เข้าป่าหรือเจ้าคะ”

ชายป่า ทหาร 2 คนกึ่งเดินกึ่งวิ่งตามแมงเม่าและขันทองมา  โดยหนึ่งในนั้นใช้ผ้าพันหลังเท้าที่ถูกขันทองแทงไว้ แต่ก็มีเลือดซึมออกมา ทำให้เดินกะเผลกตอลดเวลา มองไปรอบๆด้วย

“เราตามหลังพวกมันมาไม่นาน เหตุใดหายไปได้วะ หรือพวกมันจะถึงฝ่ายหน้าแล้ว”

ทหารอีกคนวิ่งประกบมาด้วยกัน กวาดตามองหาไปทั่วๆ “คนหนึ่งเป็นผู้หญิง อีกคนหนึ่งยืนเองยังไม่ไหว แล้วจะถึงฝ่ายหน้าก่อนพวกเราได้อย่างไรวะ” ทหารฉุกคิดขึ้น เลยหยุดวิ่ง แล้วรีบมองตามพื้นดิน

เพื่อนหงุดหงิด “กระไรของเอ็งวะ ประเดี๋ยวพวกมันก็ไปถึงฝ่ายหน้าดอก”

ทหารเห็นรอยเท้า  ชี้ให้เพื่อนดู “เอ็งดูนั่น”

เพื่อนหันไปมองตามที่พื้น เห็นรอยเท้าคนสองคน วิ่งไปในป่า ก่อนจะหายไป กัดเขี้ยวเคี้ยวฟัน

“มิน่าเล่า ถึงหายตัวไปเร็วนัก” ทหาร 2 คนรีบวิ่งตามเข้าป่าไปทันที

มุมหนึ่งในป่า แมงเม่าเอาเถาวัลย์มาใช้แทนเชือก โดยมีขันทองนั่งพิงต้นไม้อย่างเหนื่อยอ่อนคอยสอนวิธีทำกับดักง่ายๆให้แมงเม่า ขันทองเหนื่อยหอบ “มีเวลาไม่เกินน้ำเดือดก่อนที่พวกมันจะหาเราเจอ ฉะนั้น เจ้าต้องทำตามที่ฉันบอก อย่าให้ผิดพลาดเป็นอันขาด” แมงเม่าพูดไปผูกเถาวัลย์ไป “เจ้าค่ะ”