บทละครโทรทัศน์ หนึ่งด้าวฟ้าเดียว ตอนที่ 8 หน้า 2
ผ่านเวลาเล็กน้อย ทหารทั้ง 2 กำลังบุกป่าตามล่าขันทองและแมงเม่าอยู่ สายตาคอยสอดส่ายหาทั้งคู่ตลอดเวลา ขณะนั้นเองก็เหลือบเห็น ขันทอง และแมงเม่านั่งพิงต้นไม้อยู่ ทหารยิ้มเหี้ยม “เจอตัวล่ะมึง”
ทหารทั้งคู่ เดินย่องๆ ลัดเลาะเข้ามาหาขันทองและแมงเม่า แมงเม่าและขันทองทำเป็นไม่เห็น...ขันทองซ่อนไม้ปลายแหลมอีกท่อนไว้ข้างๆตัว แมงเม่าตื่นเต้นปนกลัว “พวกมันมาแล้วเจ้าค่ะ” ขันทองพูดเบาๆ หน้านิ่งๆ
“นิ่งเฉยไว้ อย่ามีพิรุธ พวกมันทั้งสองมีฝีมือไม่ใช่ย่อย คงผ่านการต่อสู้มาไม่น้อย หากเจ้ามีพิรุธจะเสียแผนได้”
แมงเม่าพยายามนิ่งไว้ ไม่เคลื่อนไหว ทำเป็นไม่เห็น แต่ในใจทั้งกลัว ทั้งตื่นเต้นสุดๆ ทหารทั้งคู่เดินเข้ามาใกล้ๆเรื่อย ทันใดนั้นก็หยุดชะงักลง สายตาสอดส่ายไปรอบๆ เพราะขันทอง และแมงเม่ายังนั่งนิ่ง ทำให้ทั้งคู่เริ่มระแวง แมงเม่าหน้าเสียพูดเบาๆ “พวกมันไม่ยอมเข้ามา ทำอย่างไรดีเจ้าคะ ปล่อยไม้แหลมเลย ดีหรือไม่เจ้าคะ”
ขันทองพูดเบาๆ “ยัง กับดักเราทำลวกๆใช้ได้ไม่ดีนัก ต้องรอพวกมันเข้าใกล้กว่านี้อีก เจ้าทำตามที่ฉันบอกก็พอ”
แมงเม่าพูดเบาๆ “เจ้าค่ะ”
พวกทหารยังคงระแวง มองไปรอบๆ ไม่ยอมเข้ามาง่ายๆ ขันทองตะโกนลั่น “หนี”
แมงเม่ารีบวิ่งหนีตามคำสั่งทันที ทหารทั้งสองตกใจ รีบวิ่งเข้ามาทันทีเพื่อจะจับแมงเม่า ทันใดนั้นเอง ทหารนายหนึ่งก็สะดุดเชือกที่ขึงขวางไว้หลบอยู่ระดับแนวหญ้า พริบตาไม้ปลายแหลมจำนวน 4-5 อัน ก็พุ่งออกมาจากหน้าไม้ที่ทำขึ้นเอง ซึ่งซ่อนอยู่ในพงหญ้าเข้าหาทหารทั้งคู่ทันที ทหารทั้ง 2 นาย ร้องลั่นด้วยความเจ็บปวด เพราะถูกไม้ปลายแหลมแทงทะลุไป ทหารคนหนึ่งร้องทีเดียวก็ล้มลงขาดใจตายเพราะโดนที่สำคัญ แต่ทหารอีกคนโดนที่ไม่สำคัญเลยแค่ทรุดลงกับพื้น ยังไม่ตาย
ส่วนแมงเม่าตกใจเสียงร้อง เลยหันกลับมามอง ขันทองตะคอกสั่ง “อย่ามอง หลับตา”
แมงเม่ารีบหลับตาปี๋ ตามที่ขันทองบอกทันที ทหารเจ็บหนักแต่ยังไม่ตายพุ่งเข้าหาขันทอง กะฆ่าให้ตายไปด้วยกัน ขันทองฉวยไม้ปลายแหลมด้านยาวที่ซ่อนเอาไว้ออกมา แล้วรวมแรงเฮือกสุดท้ายพุ่งตัวเข้าใส่ทหาร ไม้ปลายแหลมด้ามยาวกว่าพุ่งถึงตัวทหาร ก่อนปักเข้าขั้วหัวใจทหารอย่างแม่นยำ ทหารขาดใจตายคาที่ ล้มไปกับพื้นข้างๆขันทอง แมงเม่าค่อยๆ ลืมตาขึ้น เห็นทหารทั้งคู่ตาย ก็รีบวิ่งไปหาขันทองทันที แมงเม่าเป็นห่วง
“คุณหลวง เป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ”
ขันทองหันมามองแมงเม่าด้วยท่าทางเหนื่อยอ่อน ก่อนจะหมดสติไปต่อหน้าแมงเม่า หลังจากจัดการทุกอย่างเรียบร้อย สิ่งที่ขันทองพยายามฝืนมาตลอดก็ถึงที่สุดพอดีจนสลบไป แมงเม่าตกใจมาก “คุณหลวงๆ”
ตอนบ่าย บริเวณตั้งกระโจม บรรยากาศหลังความวุ่นวาย ทุกอย่างเริ่มคืนสู่ความสงบ มีแต่ข้าวของพังเสียหายเพราะการอาละวาดของช้างเต็มไปหมด พวกโขลน และข้าหลวงที่เหลืออยู่กำลังช่วยกันเก็บกวาด แน่นกำลัง