บทละครโทรทัศน์ หนึ่งด้าวฟ้าเดียว ตอนที่ 8 หน้า 4
เจ้าจอมเพ็ญหันกลับมาตะคอกใส่ “ข้าบอกให้ออกไป อยากหัวขาดรึ”
หมอหลวงกลัวมาก “ขอรับๆ” หมอหลวงรีบลนลานออกไปจากกระโจมทันที
เลื่อนสงสารมาก เข้าไปปลอบ “หม่อมแม่เจ้าขา อย่าเสียใจไปเลยนะเจ้าคะ ถึงครานี้จะแท้ง แต่ก็ยังมีโอกาสตั้งครรภ์อีก อย่างไรเสีย หม่อมแม่ก็เป็นคนที่พระพุทธเจ้าอยู่หัวทรงโปรดปรานที่สุดอยู่แล้วนะเจ้าคะ”
เพ็ญขบกรามแน่น แต่น้ำตาก็ไหลออกมาไม่หยุด พร้อมกับใช้มือทุบตีที่หมอนไม่ยั้ง เป็นการระบายอารมณ์เสียใจและเจ็บใจที่มี เลื่อนขยับออกห่างเล็กน้อย ด้วยความรู้สึกหวั่นกลัว
หน้ากระโจมเจ้าจอมเพ็ญ หลวงศรีมะโนราช ขุนเทพชำนาญและขุนเทพรักษา กำลังเดินลิ่วเข้ามาหาขุนรักษ์เทวาที่กำลังคุยกับหมอหลวงด้วยสีหน้าเคร่งเครียด หลวงศรีมะโนราชหน้าเครียด “ขุนรักษ์เทวา”
ขุนรักษ์เทวา และหมอหลวงหันไปมองตามเสียง เห็นทั้งสามคนกำลังเดินมาทางตน
“ไม่มีกระไรแล้ว ฉันขอตัวก่อนนะท่านขุน เรื่องยากับการดูแลเจ้าจอมท่าน ก็อย่างที่ฉันบอกนั่นล่ะ มีกระไรสงสัย ก็ให้คนไปหาฉันได้”
“เจ้าค่ะคุณหลวง” หมอหลวงเดินเลี่ยงไป พร้อมๆกับที่หลวงศรีมะโนราชมาถึง
หลวงศรีมะโนราชตะคอก “เจ้าดูแลเจ้าจอมท่านอย่างไรกัน ถึงปล่อยให้หน่อพระพุทธเจ้ามีอันตรายได้ นี่ถ้ารู้ว่าจะเป็นเช่นนี้ ฉันคงอยู่ดูแลเจ้าจอมท่านเองแล้ว”
ขุนเทพชำนาญรีบสนับสนุน “ไว้ใจไม่ได้เอาเสียเลย” ขุนรักษ์เทวาเหยียดปากหมั่นไส้ใส่)
หลวงศรีมะโนราชมองไปรอบๆ “แล้วนี่หลวงศรีขันทินกับขุนจิตใจภักดิ์อยู่ที่ใด เหตุใดไม่อยู่รอรับใช้เจ้าจอมท่าน”
“นั่นสิ หายไปที่ใดกันหมด” ขุนเทพรักษาจ้องจะหาเรื่อง
ขุนรักษ์เทวายิ้มเยาะแบบรู้ทัน “ตายแล้ว พอมาถึง ก็รีบโยนบาปให้คนอื่นเลยนะ คุณหลวง ฤาคุณหลวงจะความจำไม่ใคร่ดี คนที่อยากตามเสด็จ” ขุนรักษ์เทวาพนมมือขึ้นเหนือหัว “พระพุทธเจ้าอยู่หัวจนตัวสั่น ก็คุณหลวงเองไม่ใช่รึ พอเกิดเรื่องก็จะโทษกัน” ขุนรักษ์เทวาเบะปากดูถูก “ช่างคิดง่ายเสียจริง”
ขุนเทพชำนาญดุขู่ “ยังกล้าเถียงอีกรึ เงาหัวจะมีหรือไม่ ยังไม่รู้ มีหน้ามาปากดีอีก”
ขุนรักษ์เทวาตวาดแว๊ด “ก็เอาซี้ ฉันหาใช่หลวงศรีขันทินไม่ จะได้สงบปากสงบคำ ผิดนักก็มาแจงสี่เบี้ยกันเป็นไร ช้างมันคลั่งขึ้นมาเอง แลไม่มีใครบอกพวกฉัน ว่าเจ้าจอมเพ็ญท่านไม่ได้ไปรับเสด็จ ข้อพวกนี้เป็นความผิดของฉันกระนั้นรึ” ขุนรักษ์เทวายิ้มเยาะ “จะใส่ความคนอื่นทั้งที ก็ใช้ข้อหาที่ฉลาดเฉลียวกว่านี้หน่อยเถิด”
ขุนเทพรักษาโมโห “อ้ายพวกผิดแล้วไม่ยอมรับผิด อย่างนี้ต้องให้ออกพระราชาข่านตัดสินเสียแล้ว จะได้รู้ดีชั่วกันไป”