บทละครโทรทัศน์ หนึ่งด้าวฟ้าเดียว ตอนที่ 8 หน้า 3
คุกเข่ารายงานความเสียหายให้กรมขุนวิมลฟัง โดยมีเจ้าจอมอำพัน และคุณท้าวโสภายืนอยู่ด้านหลัง
“พวกควาญได้ควบคุมช้างทุกเชือกจนหมดสิ้น แต่เพลานี้ยังไม่รู้แน่ว่าเกิดกระไรขึ้นกระหม่อม ที่รู้ก็มีคนบาดเจ็บยี่สิบเจ็ดคน แลเสียชีวิตหนึ่งคนคือออกพระราชาข่าน ส่วนข้าวของที่เสียหาย คงต้องตรวจตราดูอีกทีกระหม่อม”
กรมขุนวิมลไม่สบายใจ “ข้าวของนอกกายช่างมันเถิด แต่ต้องมาเสียคุณพระราชาข่านไป ฉันเสียใจนัก คุณพระถวายการรับใช้มาหลายสิบปี ไม่บังควรต้องมาตายเช่นนี้เลย”
ขณะนั้นเอง เป้าก็รีบเดินเข้ามาหากรมขุนวิมล แล้วรีบนั่งพับเพียบลง เป้าพนมมือ ห่วงแมงเม่า
“ไม่พบเห็นแม่แมงเม่าเลยเพคะหม่อมฉันหาจนทั่วบริเวณที่ตั้งกระโจมของฝ่ายใน แลถามผู้คนจนทั่ว ก็ไม่มีผู้ใดพบเห็นเลยเพคะ” เจ้าจอมอำพันแปลกใจ
“กระไรกัน พวกเราเพิ่งมาจากฝ่ายหน้าก็ไม่พบเห็นแม่แมงเม่า ฝ่ายในก็ยังไม่มีอีก หรือจะสวนทางกัน”
“ก็เป็นได้นะเพคะเสด็จ แม่คนนี้ บทจะไปจะมาราวกับลมพัด อาจจะสวนทางกันก็เป็นได้”
คุณท้าวโสภาพนมมือขึ้นเหนือหัว “แต่พระพุทธเจ้าอยู่หัวท่านจะเสด็จกลับแล้ว คงต้องให้ทางนี้อยู่หาแมงเม่า
แทนไปก่อนแล้วล่ะเพคะ”
แน่นแปลกใจ “จะเสด็จกลับแล้วหรือเจ้าคะคุณท้าว ทำไมรวดเร็วนักเล่า เพิ่งจะพ้นความวุ่นวายไปแท้ๆ ยังมีอีกหลายสิ่งไม่เรียบร้อยเลย” กรมขุนวิมลมีสีหน้าเคร่งเครียดขึ้นมา แต่เจ้าจอมอำพันกลับยิ้มเยาะสะใจ
“ฉันไม่อยากพูดมาก เกรงจะบาปเสียเปล่าๆ แต่ของอย่างนี้มันอยู่ที่บุญวาสนาจริงๆ”
กรมขุนวิมลปราม “แม่อำพัน” เจ้าจอมอำพันจ๋อยไป ไม่กล้าพูดมากอีก แน่นได้แต่มองคนโน้นที คนนี้ที ด้วยความงุนงง เป้าตอบแทน “คืออย่างนี้เจ้าค่ะท่านขุน ที่ต้องรีบเสด็จกลับ ก็เพราะเจ้าจอมเพ็ญท่าน...”
เป้าอึกๆ อักๆ หน้าเครียด “เอ่อ ท่านแท้งหน่อพระพุทธเจ้า เจ้าค่ะ”
แน่นตกใจมาก นึกไม่ถึงว่าเจ้าจอมเพ็ญจะแท้งได้
ในกระโจมเจ้าจอมเพ็ญ เจ้าจอมเพ็ญนอนอยู่บนเตียง ขบกรามแน่น ร้องไห้อยู่เงียบๆ ในใจทั้งเสียใจที่แท้งลูก
ทั้งเจ็บใจที่โอกาสเป็นแม่หยั่วเมืองอยู่แค่เอื้อม แต่ก็ต้องพลาดไปจนได้ โดยมีเลื่อนกับหมอหลวงกำลังยืนคุยกันอยู่ หมอหน้าเครียด “ฉันจะจัดยามาให้ ให้เจ้าจอมท่านกินตามที่ฉันสั่ง ก็ไม่เป็นกระไรแล้ว”
เลื่อนไหว้ “ขอบพระคุณเจ้าค่ะคุณหลวง”
หมอหลวงหันไปพูดกับเจ้าจอมเพ็ญ “เจ้าจอมขอรับ...”
เจ้าจอมเพ็ญตัดบท “ออกไป”
“แต่ทว่า...”