บทละครโทรทัศน์ หนึ่งด้าวฟ้าเดียว ตอนที่ 9 หน้า 2
“อย่ากังวลเลยขอรับ กรมเวียงคาดว่าพวกมันอยากได้ทรัพย์ ของนังลูกเศรษฐี เมื่อตายแล้วก็ไม่ติดใจกระไร แลกระผมให้เงินทองแก่ลูกเมียของอ้ายสองนั่นไปพอควร พวกมันไม่กล้าซัดทอดว่าทำงานรับใช้ท่านเจ้าคุณดอกขอรับ”
พระยาพลเทพพยักหน้ารับ “มีท่านขุนคอยช่วยฉันก็สบายใจ” พระยาพลเทพถอนใจเซ็งๆ
“แต่พลาดโอกาสครานี้ไป คงยากจะหาโอกาสได้อีก เห็นทีเราคงต้องอยู่กับความหวาดระแวงกันต่อไป”
สีหน้าพระยาพลเทพกังวลๆ ขุนแผลงฤทธิ์ไม่สบายใจ
“เอ่อ ท่านเจ้าคุณขอรับ เรื่องครานี้ ทำให้เจ้าจอมเพ็ญแท้งหน่อพระพุทธเจ้า กระผมเกรงว่า...”
พระยาพลเทพพูดสวนขึ้น “เจ้าจอมเพ็ญรู้รึ ว่ามาจากความผิดพลาดของเรา”
“ไม่ขอรับ คุณพระนายเองก็ไม่รู้ คิดว่าเป็นเหตุบังเอิญ แต่กระผมก็เกรงว่าจะโยงกันได้ จึงปิดเรื่องที่เราฆ่านังลูกเศรษฐีผิดพลาด ไม่ให้คุณพระนายรู้ขอรับ”
พระยาพลเทพยิ้มเจ้าเล่ห์ “เช่นนั้นก็ดีแล้ว เจ้าจอมเพ็ญก็เป็นเพียงหมากตัวหนึ่ง หากหมดความสำคัญ อย่างไรก็ต้องเขี่ยทิ้งจากกระดานอยู่ดี เพียงแต่ตอนนี้ยังมีคุณกับเราอยู่ ก็จำต้องรักษาไว้ก่อน ก็เท่านั้นเอง”
พระยาพลเทพยิ้มมุมปากร้ายๆ
ผ่านมา 7-8 วัน ตอนบ่าย ในสวนตำหนักเจ้าจอมเพ็ญ เจ้าจอมเพ็ญกำลังเดินช้าๆ โดยจับแขนเลื่อนเป็นหลักพยุง เพราะตัวเองยังไม่แข็งแรงนัก โดยมีพระยาพลเทพกับขุนแผลงฤทธิ์เดินตาม พระยาพลเทพปั้นหน้าเศร้า
“กระผมเสียใจเหลือเกินที่หน่อพระพุทธเจ้าท่าน ทรงไม่อยู่กับเราแล้ว เศร้าเสียใจจนนอนไม่เต็มตื่น กินไม่เต็มอิ่ม อยากมาเยี่ยมเยียนเจ้าจอมท่าน แต่ก็ทราบว่าเจ้าจอมต้องพักฟื้น จึงต้องรอถึงเจ็ดแปดวันค่อยมา”
เจ้าจอมเพ็ญเศร้าใจ “ขอบน้ำใจท่านเจ้าคุณนัก เรื่องครานี้ ฉันเองก็เสียใจ” สีหน้าเจ้าจอมเพ็ญท้อแท้
“ชะรอยว่าตัวฉันคงจะบุญไม่ถึงเสียแล้ว”
ขุนแผลงฤทธิ์ค้าน “บุญไม่ถึงกระไรขอรับ ที่เกิดเหตุครานี้ ต้องบอกว่าเป็นด้วยแรงบุญบารมีเสียด้วยซ้ำ”
เจ้าจอมเพ็ญแปลกใจ “หมายความว่ากระไร”
พระยาพลเทพปั้นสีหน้าเป็นห่วงเป็นใยมาก “กระผมไม่สบายใจ จึงให้ท่านขุนแผลงฤทธิ์ลอบไปพบขรัวท่าน พอบอกท่านเรื่องหน่อพระพุทธเจ้า ขรัวท่านก็ตกใจนัก ด้วยไม่คิดว่าจะมีหน่อพระพุทธ เจ้ามาเกิดในครรภ์
เพลานี้ ด้วยอีกสองปีถึงจะมีหน่อพระพุทธเจ้าที่มีบุญบารมียิ่งใหญ่มาเกิด การมาเกิดในเพลานี้จึงถือว่าเร็วเกินไปขอรับ”
ขุนแผลงฤทธิ์รีบสนับสนุน “กระผมมั่นใจว่าด้วยบุญของหน่อพระพุทธเจ้าพระองค์ที่สอง จึงทำให้เจ้าจอมแท้งในครานี้ เพราะไม่อาจแข่งบุญบารมีได้ขอรับ”