บทละครโทรทัศน์ หนึ่งด้าวฟ้าเดียว ตอนที่ 25

หนึ่งด้าวฟ้าเดียว ตอนที่ 25

บทประพันธ์ วรรณวรรธน์ / บทโทรทัศน์ เอกลิขิต

ผ่านมา 1 เดือน หัวค่ำ ตำหนักเจ้าจอมเพ็ญ เจ้าจอมเพ็ญกำลังนอนละเมออยู่บนเตียง เจ้าจอมเพ็ญกระสับกระส่ายฝันร้าย เห็นแต่ภาพจมื่นศรีสรรักษ์ตลอดเวลา

“คุณพระนาย อย่าจากพี่ไป พ่อเพิ่มรอพี่ด้วย พ่อเพิ่ม” ทันใดนั้นเจ้าจอมเพ็ญก็เห็นภาพน่ากลัวสุดๆ จนร้องกรีดร้องออกมา พร้อมกับดิ้นพราดด้วยความหวาดกลัว ข้าหลวง 2 คนได้ยินเสียง ก็รีบวิ่งเข้ามาดูเจ้าจอมเพ็ญทันที

ข้าหลวงพยายามช่วยกันจับเจ้าจอมเพ็ญไม่ให้ดิ้น พูดพร้อมกัน “เจ้าจอมเจ้าคะ เจ้าจอมเจ้าคะ”

เจ้าจอมเพ็ญสะดุ้งตกใจตื่น ลุกขึ้นนั่งแล้วมองไปรอบๆสายตาหวาดระแวง

ข้าหลวงเป็นห่วง “เจ้าจอม เป็นกระไรไปเจ้าคะ  ฝันร้ายหรือเจ้าคะ”

เจ้าจอมเพ็ญยังกลัวๆอยู่ “นังเลื่อน พวกเอ็งไปตามนังเลื่อนมาให้ข้าที”

ข้าหลวงทั้งสองหันไปมองหน้ากันแบบงงๆ “พี่เลื่อนตายไปแล้วเจ้าค่ะ ตายได้ 2-3 เดือนแล้ว”

เจ้าจอมเพ็ญเริ่มตั้งสติได้ หน้าสลดลงทันที น้องก็ตาย คนรับใช้ที่สนิทที่สุดก็ตายแล้ว ตนอ้างว้างมากขึ้นทุกที

“เจ้าจอมต้องการกระไรเจ้าคะ”

เจ้าจอมเพ็ญแผดเสียงลั่น “ออกไปให้พ้น ไปให้พ้นหน้าข้าประเดี๋ยวนี้”

เจ้าจอมเพ็ญตวาดไล่ลั่นสุดเสียง “ไป ออกไป๊” ข้าหลวงสองคนรีบออกไปจากห้องด้วยความกลัว เจ้าจอมเพ็ญร้องไห้ออกมาด้วยความอ้างว้างและหวาดกลัว ทิ้งตัวลงนอนร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างโดดเดี่ยว

หัวค่ำ หน้ากำแพงกรุงศรีอยุธยา ทหารอังวะเข้าแถวอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย ถืออาวุธครบมือ เตรียมพร้อมรอคำสั่ง เนเมียวสีหบดีขี่ม้าเหยาะๆ มาถึง พวกทหารยิ่งยืนนิ่งเตรียมพร้อมอย่างเข้มแข็ง ทหารคนหนึ่ง วิ่งเข้าไปหาเนเมียวสีหบดีทันที “เราขุดถึงฐานกำแพงอโยธยาแล้ว กำลังรอคำสั่งจากท่านแม่ทัพอยู่ขอรับ”

เนเมียวสีหบดีสั่งเสียงเฉียบขาด  สีหน้าแววตาแข็งกร้าว “เผา”

ห้องนอนกรมขุนวิมล กำยานกำลังถูกจุด เป้าเป็นคนจุด แมงเม่ากำลังโบกพัดให้กรมขุนวิมลที่นอนหลับอยู่

เป้าเดินเข้ามาแมงเม่าแล้วคุกเข่าลง “ทรงบรรทมแล้วรึ”

“ทรงบรรทมแล้ว แม่เป้าจะกลับก่อนก็ได้นะจ๊ะ ฉันถวายรับใช้เอง”

เป้ายิ้มรับ “ไม่เป็นกระไรดอกจ้ะ ฉันอยู่เป็นเพื่อนแม่แมงเม่าดีกว่า” แมงเม่ายิ้มรับ  ค่อยๆโบกพัดต่อไป