บทละครโทรทัศน์ หนึ่งด้าวฟ้าเดียว ตอนที่ 7 หน้า 10
“เรียกว่ากลบทตะเข็บไต่ขอนเพคะ มีวันหนึ่งหม่อมฉันไปเที่ยวตลาดแลไปเห็นเข้าจึงจำมาเพคะ”
เลื่อนหน้าตาบึ้ง ไม่พอใจแมงเม่า แต่เจ้าจอมเพ็ญกลับยิ้มๆไม่ว่าอะไร เพราะใจจริงรู้ว่าแมงเม่าต้องแก้ได้อยู่แล้ว และไม่ได้ให้ความสำคัญเรื่องคราวนี้เท่าไหร่ กรมขุนวิมลยิ้มแย้ม
“เล่นกันมาแต่เช้า ไม่มีผู้แพ้แลชำนะ ถือว่าเสมอกัน ทั้งสองฝ่ายก็แล้วกัน นี่ก็จวนได้เพลาที่”
กรมขุนวิมลพนมมือไหว้เหนือหัว
“พระพุทธเจ้าอยู่หัวจะเสด็จกลับมาแล้ว ฉันว่าพวกเราไปเตรียมรับเสด็จกันเถิด”
ทุกคนพร้อมกัน “เพคะ”
เจ้าจอมเพ็ญจะลุกขึ้น แต่แกล้งเวียนหัวนั่งลงไปอีก เลื่อนรีบรับลูก เข้าไปประคองเจ้าจอมเพ็ญ
“เป็นกระไรไปเจ้าคะหม่อมแม่”
เจ้าจอมเพ็ญแกล้งเวียนหัว “ข้าเวียนหัวเหลือเกินนังเลื่อน เห็นทีจะแพ้ท้องคงไปรับเสด็จไม่ไหวเป็นแน่”
เจ้าจอมเพ็ญแกล้งผะอืดผะอมเหมือนจะอ้วก
“ไม่ไหวก็อย่าฝืนเลยเจ้าค่ะ หน่อพระพุทธเจ้าในครรภ์สำคัญกว่านะเจ้าคะ บ่าวจะเข้าเฝ้าพระพุทธเจ้าอยู่หัว แลกราบทูลให้ทรงทราบเองเจ้าค่ะ” เลื่อนแกล้งเน้นเสียงเพื่อข่มทุกคน ฎพระองค์ทรงโปรดหม่อมแม่กว่าผู้ใด ต้องเสด็จมาเยี่ยมหม่อมแม่เป็นแน่เจ้าค่ะ” เลื่อนค่อยๆประคองเจ้าจอมเพ็ญออกจากกระโจมไป เจ้าจอมเพ็ญและเลื่อน หันมองหน้ากันแล้วก็ยิ้มเจ้าเล่ห์ให้กัน สะใจที่ได้ข่มเจ้าจอมคนอื่น รวมทั้งกรมขุนวิมลด้วย
เจ้าจอมอำพันหมั่นไส้จนอดใจไม่ไหว “เล่นกลบทได้เป็นนานสองนานไม่เป็นกระไร ทีตอนนี้ทำราวกับง่อยเปลี้ยเสียขา มารยาล่ะไม่ว่า” เจ้าจอมอำพันทิ้งค้อนประหลับประเหลือก“
คุณท้าวโสภาเปรย “คงหมายจะให้” คุณท้าวโสภาพนมมือไหว้เหนือหัว “พระพุทธเจ้าอยู่หัวเสด็จมาเยี่ยมเพื่อประกาศความสำคัญกระมัง”
เจ้าจอมอำพันหันไปพูดกับกรมขุนวิมล “นี่ถ้าได้เป็นใหญ่กว่านี้ มิรู้จะเป็นอย่างไรเลยนะเพคะ”
กรมขุนวิมลถอนใจ “ช่างเถิด เป็นบุญของผู้ที่จะมาเกิด เราแก้ไขกระไรไม่ได้ดอก”
กรมขุนวิมลหันไปพูดกับแมงเม่า “เจ้าไม่ต้องตามฉันไปรับเสด็จดอก กลับไปที่กระโจมของเจ้าเถิด”
แมงเม่าไหว้ “เพคะ” กรมขุนวิมล เจ้าจอมอำพันและท้าวโสภา มีสีหน้าท่าทางเคร่งเครียดขึ้นมาทันที เมื่อเห็นมารยาเจ้าจอมเพ็ญ แมงเม่าสังเกตท่าทีทุกคนแล้ว ก็อดเป็นห่วงกรมขุนวิมลไม่ได้
ตอนสาย ในกระโจมขันทอง ขันทองเดินกลับเข้ามาในกระโจม พอเข้ามาก็เห็นพระราชาข่านนั่งรออยู่ ขันทองมองไปรอบๆเห็นว่าไม่มีใคร “ออกพระท่านมีธุระกระไรกับกระผมหรือขอรับ”