บทละครโทรทัศน์ หนึ่งด้าวฟ้าเดียว ตอนที่ 7 หน้า 8
พระราชาไอโขลกต่อเนื่อง สายตาที่จ้องมาทางทั้งคู่ เต็มไปด้วยความหวาดระแวงมากขึ้นทุกที
กลางคืน โรงกระดาษบ้านแมงเม่า มิ่งกำลังคุมเหล่าทาสชาย หญิงตั้งหม้อต้มเยื่อกระดาษกันเต็มไปหมดบรรยากาศดูวุ่นวายมาก ม่วงนำทาสขนฟืนมาจำนวนมากเพื่อช่วยในการต้ม ชื่น อิน และพวกทาสหญิงยกอาหารมากันเต็มไปหมด เพื่อเลี้ยงทุกคนจะได้มีแรงทำงานต่อให้เสร็จ กล้ากำลังแอบดูทุกคนทำงานอยู่ พร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนจะรีบหลบไป
กล้าเดินคุยมากับจมื่นศรีสรรักษ์ผ่านมาทางสวน โดยมีลูกน้อง 3-4 คน ถือบันไดไม้ขนาดใหญ่ตามหลังมาด้วย
จมื่นศรีสรรักษ์พูดไปเดินไป “เอ็งแน่ใจนะอ้ายกล้า ว่าพวกมันอยู่ที่โรงกระดาษกันหมด”
“กระผมเห็นมากับตาขอรับ คืนนี้พวกมันทำกระดาษจนรุ่งสางเป็นแน่ บนเรือนไม่มีใครอยู่สักคนเลยขอรับ”
กล้าพาจมื่นศรีสรรักษ์มาถึงใต้หน้าต่างห้องนอนแมงเม่า “ถึงแล้วขอรับคุณพระนาย นี่ล่ะ ห้องนอนนังแมงเม่า”
จมื่นศรีสรรักษ์แปลกใจ “เอ็งรู้ได้อย่างไรวะ”
กล้ากระหยิ่มยิ้มย่อง “กระผมคิดจะปีนหน้าต่างไปปล้ำมันอยู่นานแล้วขอรับ แต่เรือนมันมีคนพลุกพล่าน ไม่ได้โอกาสสักที” กล้าขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน “เสียดายที่คืนนี้มันไม่อยู่” กล้ายิ้มลามกขึ้นมา “แต่ได้สูดกลิ่นหอมจากที่นอนหมอนมุ้งของนังแมงเม่า ก็นับว่าไม่เสียเที่ยวแล้ว” กล้าสูดลมหายใจเข้าลึกๆ สีหน้าเคลิ้ม
จมื่นศรีสรรักษ์มองด้วยสีหน้าแววตารังเกียจในนิสัยของกล้า ก่อนจะหันไปพูดกับลูกน้อง
“เอ้า รีบพาดกระไดซีวะ” พวกลูกน้องรีบพาดกระไดให้จมื่นศรีสรรักษ์กับกล้าปีนขึ้นไปทันที
ยามเช้า บนเรือนพระยาพลเทพ พระยาพลเทพกำลังเครียดอยู่ หงุดหงิด “บนเรือนก็ไม่มีรึ”
พระยาพลเทพกำลังคุยกับจมื่นศรีสรรักษ์ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
ขอรับ กระผมค้นห้องนอนนังเด็กนั่นจนทั่ว แลอ้ายกล้ายังพากระผมค้นห้องนอนพ่อกับพี่ชายมันด้วย แต่ก็ไม่เจอกลักใส่หนังสือลับเลยขอรับ”
พระยาพลเทพหงุดหงิด “เป็นไปได้อย่างไร ทางฝ่ายเจ้าจอมท่านก็ไม่เจอ ทางเราก็ยังไม่เจออีก”
จมื่นศรีสรรักษ์สีหน้าใช้ความคิด “หรือว่าเราจะเข้าใจผิด แท้ที่จริงแล้ว กลักไม่ได้อยู่ที่นังเด็กนั่น
พระยาพลเทพคิดทบทวน “มาถึงขั้นนี้ ฉันก็คาดเดากระไรไม่ถูกแล้ว” พระยาพลเทพถอนใจหนักๆ “แต่ถ้าจะให้สิ้นระแวง เห็นที คงต้องฆ่านังแมงเม่ากระไรนี่ทิ้งเสียแล้ว”
จมื่นศรีสรรักษ์ตกใจมาก “ฆ่าเชียวรึ ไม่ใช่ว่าท่านเจ้าคุณกับคุณพี่ เกรงกรมขุนวิมลดอกหรือขอรับ”
พระยาพลเทพยิ้มร้ายๆ “หากยามปกติ ก็ต้องเกรงกันจริงๆ แต่เพลานี้อยู่ในป่า มันมีเป็นร้อยวิธีที่จะฆ่าคนในป่าโดยทำให้เป็นเหมือนเหตุบังเอิญ แล้วจะต้องกลัวอันใดเล่า” สีหน้าแววตาพระยาพลเทพเจ้าเล่ห์ขึ้นมา