บทละครโทรทัศน์ หนึ่งด้าวฟ้าเดียว ตอนที่ 7 หน้า 6
แต่พอหันกลับมาก็ต้องตกใจ เมื่อเห็นแมงเม่ายืนถือไม้มองมาทางตนด้วยความตกใจ ไม่คิดว่าขันทองจะเก่งขนาดนี้ ขันทองกระอักกระอ่วน ไม่คิดว่าแมงเม่าจะมารู้ความลับว่าตนมีฝีมือการต่อสู้เข้าโดยบังเอิญ
ในกระโจมเจ้าจอมเพ็ญ เจ้าจอมเพ็ญกำลังหงุดหงิด “สู้อุตส่าห์วางแผนให้นังเด็กนั่นมาถึงในป่าก็ยังไม่เจออีกรึ”
เจ้าจอมเพ็ญกำลังดุใส่เลื่อนที่นั่งพับเพียบจ๋อยๆอยู่
“บ่าวค้นจนทั่วแล้วนะเจ้าคะ ครานี้ละเอียดยิบทุกซอกทุกมุม แต่ก็ไม่เจอจริงๆเจ้าค่ะ”
เจ้าจอมเพ็ญคิดหนัก “มันไปอาบน้ำ ทั้งเนื้อทั้งตัวมีผ้าพันกายไม่กี่ผืน ย่อมไม่สามารถซ่อนกระไรได้ ถ้ายังไม่เจออีก ก็แสดงว่ามันไม่ได้เก็บของไว้ที่ตัวเป็นแน่”
เลื่อนคิดทบทวน “ถ้ากระนั้น เราก็ต้องหาทางเข้าไปค้นที่เรือนมันสิเจ้าคะ”
เจ้าจอมเพ็ญตวาดแว๊ด “เอ็งไม่ต้องมาสอนข้า”
เลื่อนจ๋อยๆ “ขอประทานโทษเจ้าค่ะ”
เจ้าจอมเพ็ญหน้าบึ้งตึง “ข้ากับท่านเจ้าคุณพลเทพวางแผนไว้หมดแล้ว ระหว่างที่ตัวนังเด็กนั่นอยู่ที่นี่ คุณพระนายน้องข้าก็เตรียมการค้นเรือนมันอยู่” สีหน้าเจ้าจอมเพ็ญไม่ยอมแพ้ “อย่างไรเราก็ต้องเจอ”
สีหน้าเจ้าจอมเพ็ญจริงจังบึ้งตึง จนดูน่ากลัว ที่นอกกระโจม แน่นกำลังแอบฟังอยู่ แน่นเครียดหนัก พูดเบาๆ “พลาดจนได้”
หัวค่ำ ขันทองกำลังคุยกับแน่นด้วยสีหน้าเคร่งเครียดที่มุมหนึ่งในป่า
“อุตส่าห์วางแผนไว้ดิบดี กะฉวยโอกาสที่แม่แมงเม่าไปอาบน้ำค้นหาของสักหน่อย แต่ก็พลาดไปเสียหมด เอ็งจะเอาอย่างไรต่อวะ”
ขันทองคิดหนัก “ครานี้เราแพ้ปัญญาพวกมัน ข้าก็มัวแต่ห่วงว่าเจ้าแมงเม่าจะถูกทำร้าย แต่คิดไม่ถึง ว่าพวกมันจะส่งคนไปค้นที่เรือนด้วย”
“น้าพันหาญก็ไม่อยู่แล้ว จะกลับไปตอนนี้ก็ไม่ได้” สีหน้าแน่นเจ็บใจ “นี่เราต้องทนดู พวกมันได้หลักฐานกลับคืนไปจริงๆ หรือวะอ้ายขันทอง”
ขันทองตบบ่าเพื่อนตัดใจ “ถือเสียว่าเป็นบทเรียนเถิดอ้ายแน่น เราประมาทเกินไป จึงเป็นเช่นนี้ แต่การต่อสู้ครานี้ยังไม่จบดอก ถึงข้าไม่มีหลักฐาน ก็ต้องหาทางแก้แค้นแทนพ่อให้จงได้”
ขันทองสีหน้าแข็งกร้าว แววตาดุดัน ไม่ยอมแพ้ง่ายๆ
บริเวณกระโจม นางรำกลุ่มหนึ่งกำลังร่ายรำอย่างสวยงาม ตามเสียงจังหวะดนตรี เพื่อให้พวกโขลน และ