บทละครโทรทัศน์ หนึ่งด้าวฟ้าเดียว ตอนที่ 24
หนึ่งด้าวฟ้าเดียว ตอนที่ 24
บทประพันธ์ วรรณวรรธน์ / บทโทรทัศน์ เอกลิขิต
ผ่านมา 10 กว่าวัน ยามเช้า แมงเม่านั่งซึมๆอยู่คนเดียวใต้ต้นไม้ สีหน้าแมงเม่าเต็มไปด้วยความเศร้าสร้อย
ขณะนั้นเอง ก็มีมือข้างหนึ่งยื่นดอกจำปีมาให้แมงเม่า แมงเม่าชำเลืองมองดอกจำปีนิดหนึ่ง แต่หน้าเศร้าสร้อย ไม่สนใจดอกจำปีแม้แต่น้อย “เป็นพระคุณเจ้าค่ะ แต่ฉันยังไม่อยากได้ดอกไม้กระไรทั้งนั้น”
ขันทองเป็นคนยื่นดอกจำปีให้แมงเม่า “หากจำปีนี้มันมีชีวิต มันคงเสียใจที่เจ้าไม่ต้องการมัน”
แมงเม่าหน้าเศร้าๆ “ฉันรู้ว่าคุณพระต้องการปลอบใจฉัน แต่ฉันห่วงพ่อแลทุกคนนัก ไม่มีแก่ใจจริงๆเจ้าค่ะ”
ขันทองถอนใจ เก็บจำปีไว้ที่ชายพก “ลุกขึ้น แล้วตามฉันมา ฉันมีกระไรจะให้เจ้าดู”
แมงเม่าหน้าเศร้าๆ “วันอื่นได้หรือไม่เจ้าคะ”
“ไม่ได้” ขันทองเดินนำไป แมงเม่าก็ยอมลุกขึ้นและเดินตามไป ขันทองพยายามชวนคุยระหว่างเดินไป
“ที่ตำหนักเป็นอย่างไรบ้าง ฉันไม่ได้เข้าเฝ้ากรมขุนท่านเสียหลายวัน”
แมงเม่าเศร้าหนักลงไปอีก “เสด็จพระองค์หญิงคงทรงรู้แล้วล่ะเจ้าค่ะ ว่าบ้านเมืองวิกฤติเพียงใด แต่ก็สายไปเสียแล้ว ทำได้เพียงแค่หาทางช่วยด้วยเวทย์มนต์คาถาเท่านั้น”
ขันทองได้แต่แอบถอนใจออกมา
ก่อนหน้านี้ เช้าวันหนึ่ง ในตำหนักกรมขุนวิมล กรมขุนวิมล เจ้าจอมอำพัน คุณท้าวโสภา เป้าและบรรดาข้า หลวงกำลังนั่งพับเพียบพนมมือให้ฤาษีหนวดเคราขาวตนหนึ่งทำพิธี ฤาษีนั่งสวดมนต์พึมพำ ก่อนจะพรมน้ำมนต์ให้กรมขุนวิมลและพวก ทุกคนก็ยกมือไหว้ด้วยความศรัทธา
ท้ายวัง แมงเม่าเดินคุยมากับขันทองด้วยสีหน้าเคร่งเครียดจนถึงท้ายวัง
“ฉันรู้ว่าเสด็จทรงห่วงบ้านเมือง แต่หากพิธีไสยศาสตร์เช่นนี้ช่วยได้จริง ก็คงไม่มีการเสียบ้านเสียเมืองกันเกิดขึ้นดอกเจ้าค่ะ” แมงเม่าเศร้าใจ “ยิ่งเห็นพิธีเลอะเทอะเช่นนี้ ก็ยิ่งหดหู่เหลือเกินเจ้าค่ะ”
ขันทองเดินไปบ่นไป “ปากคอเราะร้ายนัก ถึงกับนินทากรมขุนท่านว่าทำพิธีเลอะเทอะเชียวรึ”
“คนเราหากแม้แต่ความจริงก็พูดไม่ได้ แล้วจะเป็นผู้เป็นคนไปไยเจ้าคะ” แมงเม่ามองไปรอบๆ มีสีหน้าสงสัย
“คุณพระพาฉันมาที่นี่ทำไมเจ้าคะ” ขันทองชี้ไปที่ทางระบายน้ำ “ทางระบายน้ำนี้ ฉันใช้เป็นช่องทางลับเพื่อหลบออกนอกวัง หากเกิดเหตุร้ายแรงขึ้นเมื่อใด เจ้าจงใช้ทางนี้ หลบหนีเอาตัวรอดเถิด”