บทละครโทรทัศน์ หนึ่งด้าวฟ้าเดียว ตอนที่ 24 หน้า 2
แมงเม่าตกใจ “เรื่องสำคัญเช่นนี้ คุณพระมาบอกฉันทำไมเจ้าคะ”
ขันทองหน้าขรึมลง สบตาแมงเม่านิ่ง “ยังมีสิ่งใด สำคัญไปกว่าชีวิตเจ้าอีกรึเจ้าตัวดี”
แมงเม่ามองขันทองด้วยความซึ้งใจ ขันทองดีกับตนเสมอมา เป็นห่วงเป็นใยตนมาโดยตลอด ขันทองเห็นสายตาแมงเม่า ยิ้มบางๆ “มองฉันอย่างนี้ เจ้าจะ...” พูดไม่ทันจบ แมงเม่าก็โผเข้ากอดขันทองทันที
ขันทองตกใจ ทำอะไรไม่ถูก ไม่คิดว่าแมงเม่าจะโผเข้ากอดตนดื้อๆอย่างนี้ แมงเม่าซาบซึ้งใจ
“คุณพระเป็นมิตรในยามยากของฉันโดยแท้ มิว่าฉันมีภยันตรายอันใด คุณพระก็ช่วยเหลือ คอยห่วงใยฉันอยู่ตลอด” ขันทองชำเลืองมองแมงเม่าที่กอดตนอยู่ด้วยสายตารักและห่วงใยมาก
“ขอบพระคุณมากนะเจ้าคะ หากเกิดเรื่องร้ายแรงขึ้นจริง ฉันจะใช้ทางลับนี้ พาเสด็จพระองค์หญิงหนีไปเองเจ้าค่ะ” ขันทองยิ้มบางๆ แม้ในเวลาอย่างนี้ แมงเม่าก็ยังห่วงกรมขุนวิมล แสดงถึงความกตัญญู
“ฉันไม่สันทัดความซาบซึ้งนักดอกนะ ปล่อยฉันเถิด” แมงเม่ากอดแน่นขึ้นอีก “ไม่ปล่อยเจ้าค่ะ”
ขันทองตกใจขึ้นไปอีก ไม่คิดว่าแมงเม่าจะทำแบบนี้
แมงเม่าซบหน้ากับอกขันทอง ยิ้มบางๆ “ฉันกอดคุณพระอย่างนี้แล้ว รู้สึกอบอุ่นใจ คลายทุกข์ไปได้มาก ขอฉันกอดต่ออีกสักหน่อยนะเจ้าคะ” ขันทองรู้สึกเอ็นดูแมงเม่าจับใจ ยกมือขึ้นลูบผมแมงเม่าอย่างอ่อนโยน
แมงเม่าถอนใจอย่างโล่งอก “เคราะห์ดีนัก ที่คุณพระมิใช่ชาย คงไม่มีผู้ใดดุด่าฉันได้เต็มปากว่าทำตัวไม่งาม ที่มาถูกเนื้อต้องตัวชายเช่นนี้” ขันทองหน้าขรึมลง ถึงขั้นนี้แล้วยังไงก็ต้องพูด
“ฉันมีความลับอีกอย่างที่อยากจะบอกต่อเจ้า” แมงเม่าหลับตาซบหน้ากับอกขันทอง รู้สึกอบอุ่บและปลอดภัยไม่ต่างจากกอดน้าชื่น “กระไรเจ้าคะ”
“ฉันไม่ใช่ขันที” แมงเม่าชะงักไปเล็กน้อย ลืมตาโพลงขึ้นมา ไม่อยากเชื่อหูตัวเอง
ขันทองยืนยันให้ชัดเจน “ฉันเป็นชายแท้ ที่ปลอมตัวเป็นขันทีเพื่อเข้ามาอยู่ในวัง”
แมงเม่าตกใจสุด ผลักขันทองออกทันที ขันทองกระอักกระอ่วนทำอะไรไม่ถูก ในขณะที่แมงเม่ามองขันทอง ด้วยความตกใจสุดขีด ไม่อยากเชื่อ “คุณพระพูดกระไรออกมา รู้ตัวหรือไม่”
“รู้ตัวสิ รู้อยู่ตลอดเวลา ว่าใจฉันคิดอย่างไร ที่ฉันพูดเป็นความจริง” ขันทองย้อนคำพูดแมงเม่า “คนเราหากแม้แต่ความจริงก็ พูดไม่ได้แล้วจะเป็นผู้เป็นคนไปไย”
แมงเม่าอึ้ง น้ำตาคลอเบ้าด้วยความรู้สึกสับสน ว้าวุ่นใจ หลายความรู้สึกถาโถมใส่จนตั้งตัวไม่ทัน
“ในวังนี้มีเจ้าเพียงคนเดียวเท่านั้นที่รู้”
แมงเม่ายังตกใจมาก พูดอะไรไม่ออก ลำดับความคิดอะไรไม่ทัน ได้แต่จ้องขันทองด้วยแววตาสั่นระริกของน้ำตาที่เคลือบคลอตาขึ้นมา แมงเม่าได้แต่หันหลังกลับ แล้ววิ่งตะบึงจากไปด้วยความรู้สึกสับสน