บทละครโทรทัศน์ หนึ่งด้าวฟ้าเดียว ตอนที่ 2 หน้า 4
ย้อนอดีตไป 10 ปีก่อน สาลิกาแม่ของขันทอง จมอยู่ใต้น้ำของอ่างแก้ว สาลิกาดิ้นทุรนทุรายด้วยความทรมานอยู่ใต้น้ำ พยายามกระเสือกกระสนเต็มที่ แต่ก็ไม่สามารถโผล่พ้นน้ำขึ้นมาได้
ขันทองรีบหลับตา ขบกรามแน่น เพียงแค่นึกถึงความตายของแม่ แม้จะไม่ได้เห็นกับตาแต่ก็รู้สึกได้ ว่าแม่ต้องทรมานมากขนาดไหน ขณะนั้นเอง ก็ได้ยินเสียงหลวงศรีมะโนราชดังขึ้น “บังเอิญจริง”
ขันทองหันกลับไป เห็นหลวงศรีมะโนราชเดินมากับผู้ชายแต่งตัวภูมิฐานคนหนึ่ง อายุประมาณ 30 เศษ แต่ดูมีสง่าราศี
“นึกไม่ถึงว่ามืดค่ำแล้วยังได้พบเจอคุณหลวงอีก”
ขันทองปั้นยิ้มรับ “ดีฉันมาตรวจตราความเรียบร้อย คุณหลวงเองก็คงเป็นเช่นเดียวกันกระมัง”
หลวงศรีมะโนราชยิ้มๆ “ฉันไม่ขยันขันแข็งเช่นนั้นดอก ฉันก็เพียงแต่เดินเป็นเพื่อนคุยกับท่านเจ้าคุณกำแหงเท่านั้นเอง” ขันทองชะงักไปนิดนึง ก่อนจะยกมือไหว้พระยากำแหง “ดีฉันไหว้เจ้าค่ะ” ท่านเจ้าคุณกำแพงรับไหว้
“ดีฉันรู้ว่ามีผู้มาดำรงตำแหน่งออกญาวังคนใหม่ เพิ่งมีบุญได้พบหน้าค่าตาวันนี้เอง”
ท่านเจ้าคุณกำแหงยิ้มรับ “ฉันเองก็ยินดีที่ได้พบคุณหลวง เพราะได้ยินมาเหมือนกัน ว่าคุณหลวงเพิ่งเข้าวังมาไม่นาน ก็ได้รับความไว้วางใจอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน ภายหน้าฉันคงต้องขอคำแนะนำจากคุณหลวงบ้างเสียแล้ว” หลวงศรีมะโนราชแอบเบ้ปากหมั่นไส้
“ท่านเจ้าคุณล้อดีฉันเล่นแล้ว คนอย่างดีฉัน มิบังอาจแนะนำ ท่านเจ้าคุณดอกเจ้าค่ะ” ขันทองตัดบท
“หากไม่มีกระไรแล้ว ดีฉันขอไปตรวจตราทางด้านอื่นก่อน”
“เชิญเถิดคุณหลวง” ขันทองรีบเดินเลี่ยงไป
หลวงศรีมะโนราชรีบใส่ไฟ “เป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะท่านเจ้าคุณ พิกลอย่างที่ดีฉันว่าหรือไม่”
“เท่าที่ดู ฉันก็ยังไม่เห็นมีข้อพิรุธกระไร คุณหลวงระแวงเกินไปกระมัง”
“ไม่เกินไปดอกเจ้าค่ะ ท่านเจ้าคุณลองพิจารณาดูเถิด ชาวโต้ระกี่อย่างดีฉัน แม้จะเรียนรู้ภาษาของคนไทมาดีอย่างไร สำเนียงก็ยังแปลกแปร่งอยู่ แต่หลวงศรีขันทินผู้นี้ กลับพูดจาชัดเจนนัก แลที่มาที่ไปก็คลุมเครือ หากไม่เชื่อ ท่านเจ้าคุณก็ลองสืบดูเองเถิด” พระยากำแหงมีสีหน้าครุ่นคิด ก่อนจะมองตามขันทองไปด้วยความสนใจ