บทละครโทรทัศน์ หนึ่งด้าวฟ้าเดียว ตอนที่ 2 หน้า 5
หน้าเรือนพระราชาข่านตอนเช้า พระราชาข่านกำลังรินน้ำชาจีนร้อนใส่ถ้วยชาที่อยู่ในถาด แล้วยกถาดมาให้พระยากำแหงที่นั่งรออยู่
“หลวงศรีขันทินผู้นี้มีพ่อเป็นชาวอโยธยา ไปค้าขายที่เมืองโต้ระกี่แล้วได้เมียที่นั่น ต่อมาพ่อแม่ตายหมด ญาติพี่น้อง รังเกียจ ด้วยเห็นเป็นภาระแลมิใช่ชาวโต้ระกี่โดยแท้ จึงขายมาเป็นขันทีแต่เด็ก ย่อมเป็นธรรมดาอยู่เอง ที่จะพูดด้วยสำเนียงไทชัดเจน”
ท่านเจ้าคุณกำแหงพยักหน้ารับ “ฉันได้ยินออกพระพูดเช่นนี้ ก็เบาใจไปได้บ้าง”
พระราชาข่านระแวง “ทำไมหรือเจ้าคะท่านเจ้าคุณ หลวงศรีขันทินทำสิ่งใดให้เห็นว่าไม่ดีงามกระนั้นหรือ”
“มิใช่ดอกคุณพระ แต่ฉันต้องถามให้แน่ใจ เพราะมีคนแจ้งฉัน ว่าหลวงศรีขันทินนั้น ดูผิดแปลกจากนักเทศขันทีทั่วไป”
พระราชาข่านปั้นยิ้มกลบเกลื่อน “ก็คงแปลกไปบ้าง เพราะมิใช่คนไทแท้ แลมิใช่ชาวโต้ระกี่แท้อีกด้วย แต่ท่านเจ้าคุณอย่ากังวลเลย ดีฉันเป็นคนไปรับตัวหลวงศรีขันทินในวันที่มาถึงอโยธยาด้วยตนเอง ย่อมเป็นตัวจริงแน่นอน”
ท่านเจ้าคุณกำแหงยิ้มแย้ม “ฉันต้องขอประทานโทษด้วย ที่ทำให้คุณพระต้องกังวล ด้วยนับแต่สิ้นศึกพระเจ้า อลองพญามา ก็มีการกวดขัน ยิ่งกว่าเดิม เพราะเกรงว่าจะมีจารบุรุษแฝงตัวเข้ามา” ท่านเจ้าคุณกำแหงยิ้มขำๆ
“แม้การแฝงตัวมาเป็นนักเทศขันที ออกจะเหลือเชื่อไปบ้างก็ตาม แต่ฉันก็ไม่อยากประมาท”
พระราชาข่านยิ้มรับ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ในใจร้อนรุ่มสุดๆ เพราะระแวงว่าขันทองจะพลาดอยู่แล้ว
สวนภายในวัง ขันทองกำลังเครียดหนัก
“ออกญาวังเพียงแต่ทำตามหน้าที่ ไม่มีกระไรดอก ออกพระท่านอย่ากังวลไปเลย”
ขันทองกำลังคุยกับพระราชาข่านด้วยสีหน้าเคร่งเครียด พระราชาข่านเครียดหนัก
“ไม่มีไฟ มีหรือจะควันได้ เอ็งแน่ใจนะ ว่ามิได้กระทำสิ่งใดให้ออกญาวังหรือคนอื่นสงสัย”
ขันทองถอนใจหนักๆ “ออกพระท่านก็เห็นอยู่ ว่าฉันยึดถือกฎเกณฑ์แลขนบธรรมเนียมในวังทุกข้อ มิเคยบกพร่อง มิหนำซ้ำ ฉันยังเคยเรียนภาษาโต้ระกี่จากแม่ จนสามารถพูดได้คล่อง ต่อให้มีการไต่สวนกันต่อหน้า ฉันก็พูดได้ไม่มีผิด ออกพระวางใจเถิด”
พระราชาข่านยังระแวง “เอ็งไม่พลาด แล้วเพื่อนของเอ็งเล่า”
“อ้ายแน่นมันระวังตัวแจ วันทั้งวันแทบไม่ได้...” ขันทอง และพระราชาข่านชะงักไป เมื่อเหลือบเห็นแน่นเดินมา ห่างออกไปพอสมควร เห็นแน่นเดินผ่านนางข้าหลวงกลุ่มหนึ่ง ที่กำลังยกพานดอกไม้ผ่านมา แน่นเห็นนาง