บทละครโทรทัศน์ หนึ่งด้าวฟ้าเดียว ตอนที่ 17
หนึ่งด้าวฟ้าเดียว ตอนที่ 17
บทประพันธ์ วรรณวรรธน์ / บทโทรทัศน์ เอกลิขิต
บ่ายต่อเนื่อง ขันทองเดินหน้านิ่งระงับอารมณ์มาตามทางเดินในวัง แมงเม่าเดินเร็วแซงขันทองมาขวางหน้า แล้วฉีกยิ้มหน้าเป็นให้ ขันทองถอนใจออกมา
“ฉันดีขึ้นมากแล้ว เจ้ากลับไปเถิด ประเดี๋ยวที่ตำหนักเรียกหาขึ้นมาจะถูกตำหนิเอาได้”
“เจ้าค่ะ” แมงเม่าเป็นห่วง “เอ่อ แต่คุณพระจะไม่พักสักหน่อยหรือเจ้าคะ งานราชการไม่ได้มีกระไรมาก ให้คนอื่นทำแทนก็ได้กระมังเจ้าคะ”
“อย่าเลย หน้าที่ของฉันฉันก็ควรทำเอง ไม่ใช่ผลักให้ผู้อื่น” ขันทองหน้าเศร้าลง “แลทำงานให้หนักเข้าไว้ จะได้ไม่ต้องจมอยู่กับทุกข์ด้วย”
แมงเม่าหน้าขรึมลง เข้าใจความรู้สึก เป็นห่วง “หากคุณพระไม่สบายใจ ก็บอกฉันได้นะเจ้าคะ”
ขันทองมองหน้า “ทำไมรึ เจ้าจะมาอยู่เป็นเพื่อนฉันหรืออย่างไร”
แมงเม่าตีหน้าตาย “ฉันก็จะตามออกญาวังมาอยู่เป็นเพื่อนไงเจ้าค่ะ คุณพระเห็นหน้าออกญาแล้ว จะได้มีความสุขขึ้นไงเจ้าคะ” แมงเม่ายิ้มหน้าทะเล้นใส่ ขันทองหน้าหงิกทันที แมงเม่าหัวเราะชอบใจ
“ฉันเย้าเล่นดอกเจ้าค่ะ อยากเห็นคุณพระยิ้มแย้ม มากกว่าอมทุกข์เท่านั้นเอง”
ขันทองฉีกยิ้มออกมา แต่ครู่เดียวก็หุบยิ้มไป “ฉันยิ้มให้ดูแล้ว พอใจแล้วกระมัง” แมงเม่ายิ้มๆหน้าเป็น)
“หากพอใจ ก็รีบไปได้แล้ว หากโดนทางตำหนักตำหนิขึ้นมาจะมาโทษฉันไม่ได้นะ”
แมงเม่านึกขึ้นได้ว่าเถลไถลมานานแล้ว “ไปก็ได้เจ้าค่ะ” แมงเม่าไหว้ลาทิ่มพรวด “ลาล่ะเจ้าค่ะ”
แมงเม่ากลัวโดนดุ รีบเดินเลี่ยงกลับไปอย่างเร็วแทบจะวิ่งก็ว่าได้ แต่ก็ต้องสำรวม เลยดูกระโดกกะเดกผิดนางกำนัลในวังหลวงทั่วไป ขันทองมองตาม ยิ้มๆ ส่ายหน้า นับวันก็ยิ่งเอ็นดูและผูกพันกับแมงเม่ามากขึ้นทุกที
ยามเย็น ในคุก ขุนรักษ์เทวากำลังทายาที่หลังให้แน่น แน่นโดนเฆี่ยนที่หลังเป็นแผลแตกยับเยินไปหมด ส่วนขุนเทพชำนาญ และขุนเทพรักษานอนเจ็บสาหัส ร่างกายเต็มไปด้วยแผลพุพองจากไฟไหม้เจ็บปวดไปทั้งตัว
ในขณะที่ท่านเจ้าคุณกำแหง ยืนมองทั้งสามคนด้วยความสังเวชใจ ท่านเจ้าคุณกำแหงสงสาร ถามขุนรักษ์เทวา “เป็นอย่างไรบ้างท่านขุน”
“ก็พอประทังไม่ให้ทรมานเท่านั้นล่ะเจ้าค่ะ แต่ก็คงช่วยกระไรมากนักไม่ได้”