บทละครโทรทัศน์ หนึ่งด้าวฟ้าเดียว ตอนที่ 17 หน้า 4
“ท่านเจ้าคุณพลเทพ ต้องการให้คุณพระคุมการประหารด้วยตนเอง” ขันทองผงะไปเล็กน้อย
“ฉันไม่เข้าใจเช่นกัน ว่าเหตุใดต้องให้ฝ่ายในทำหน้าที่นี้ด้วย แต่ก็ขัดท่านไม่ได้จริงๆ” ท่านเจ้าคุณกำแหงส่ายหน้าไปมา ขันทองหน้าเครียดขึ้นมาทันที รู้ว่าพระยาพลเทพต้องการทดสอบว่ากล้า ฆ่าแน่นหรือไม่นั่นเอง ขันทองได้แต่ขบกรามแน่นด้วยความกดดันภายในใจ ท่านเจ้าคุณกำแหงแอบลอบมองปฏิกริยาของขันทองอย่างจับสังเกต เพราะยังติดใจสงสัยในตัวขันทองอยู่ไม่น้อย
บรรยากาศเช้าวันใหม่ที่ดูทึมๆ ไม่สดชื่นนัก พวกทหารช่วยกันประคองแน่น ขุนเทพชำนาญ และขุนเทพรักษา ที่อาการปางตายออกมาจากคุก เพื่อเอามาให้ขันทองที่ยืนรออยู่
“ฉันจะค้นตัวขุนจิตเอง พวกเจ้าค้นตัวขุนเทพชำนาญกับขุนเทพรักษาเถิด”
“ขอรับ” พวกทหารเข้าไปช่วยกันค้นตัวขุนเทพชำนาญ และขุนเทพรักษา ขันทองเดินเข้าไปค้นตัวแน่น
ขันทองกระซิบเบาๆ “ระหว่างพาเอ็งประจานทางน้ำ ข้าจะหาทางช่วยเอ็งเอง แข็งใจหน่อยเถิด”
ขณะนั้นเอง ขุนแผลงฤทธิ์ก็เดินเข้ามาในคุก “มากันแล้วรึ รวดเร็วจริง”
“ท่านขุนมีกิจอันใดหรือขอรับ”
“ข้าได้รับคำสั่งออกญาพลเทพ” ขุนแผลงฤทธิ์หันมามองขันทอง “ให้มาช่วยออกพระศรีคุมตัวนักโทษไปประหาร” ขันทองหันมามองขุนแผลงฤทธิ์เล็กน้อย แล้วเบือนหน้ากลับ สีหน้าเคร่งเครียดทันที
แน่นกระซิบเบาๆ “อย่าทำกระไรอีกเลย” ขันทองมีสีหน้าแววตาไม่เห็นด้วย
แน่นพยายามอธิบาย “ลำพังอ้ายขุนแผลงฤทธิ์คนเดียว ก็ยากรับมือแล้ว เอ็งจะพาข้าที่เจ็บปางตายฝ่าวงล้อมทหารออกไปได้อย่างไร มีแต่จะตายเสียทั้งคู่”
ขุนแผลงฤทธิ์พูดเสียงดังขัดขึ้นมา “เร่งค้นตัวหน่อยเถิดออกพระศรี ประเดี๋ยวจะไม่ทันฤกษ์ประหาร”
ขุนแผลงฤทธิ์ยิ้มเยาะอยู่ในที แน่นเอื้อมมือไปจับมือขันทอง แล้วบีบเป็นทำนองขอให้เพื่อนตัดใจ ขันทองมองเพื่อนหน้านิ่ง เสียใจที่ต้องทำอย่างนี้ โดยช่วยอะไรเพื่อนไม่ได้เลย
มุมหนึ่งในตำหนักกรมขุนวิมล เป้านั่งซึมอยู่คนเดียวที่มุมหนึ่งในตำหนักกรมขุนวิมล รู้ว่าวันนี้แน่นจะตายแล้ว เลยไม่มีกะจิตกะใจทำอะไร ขณะนั้นเอง ก็ได้ยินเสียงแมงเม่าดังขัดขึ้น “ท่านขุนจิตกำลังจะถูกพาตัวไป”
เป้าหันมองไปทางแมงเม่าด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย “หากไปตอนนี้ ยังพอทันเห็นหน้านา”
เป้าเศร้าเสียใจ “เห็นแล้วจะได้กระไร มีแต่จะทุกข์ใจเพิ่มขึ้นเท่านั้น”
“หรือแม่เป้ายังถือโทษโกรธเคืองที่ขุนจิตพูดเมื่อวันก่อน”
เป้าน้ำตาคลอเบ้า “หากถือโทษจริง ฉันคงทุกข์น้อยกว่านี้ แต่แรก ฉันก็เสียใจที่ได้ยินท่านขุนพูดเช่นนั้น แต่เมื่อพิเคราะห์ดู ท่านขุนคงเห็นว่าไม่รอดแน่แล้ว จึงจงใจพูดให้ฉันทำใจ แลกันให้ฉันไม่ต้องเดือดร้อนเสียมากกว่า”