บทละครโทรทัศน์ หนึ่งด้าวฟ้าเดียว ตอนที่ 17 หน้า 3
“ท่านเจ้าคุณ ท่านเจ้าคุณมาห้ามดีฉันทำไม ดีฉันจะฆ่ามันให้ตกตายตามกันไป”
ท่านเจ้าคุณกำแหงบิดข้อมือหลวงศรีมะโนราชจนไม้หลุดจากมือ หลวงศรีมะโนราชโดนบิดมือเจ็บมาก จนร้องออกมา “โอ๊ย”
ท่านเจ้าคุณกำแหงจับแขนศรีมะโนราชไพล่หลัง แล้วผลักไปให้พวกทหารที่รออยู่จับตัวหลวงศรีมะโนราชเอาไว้
“เอาตัวหลวงศรีมะโนราชไปคุมขังไว้ก่อน ประเดี๋ยวข้าจะกลับไปตัดสินโทษเอง”
ขันทองรีบห้าม “ออกหลวงมีท่าทางเมามายนัก แสดงว่าทำไปเพราะฤทธิ์สุรา แลเจ็บแค้นเรื่องขุนชำนาญกับ ขุนเทพรักษา ขอท่านเจ้าคุณเมตตา แค่คุมตัวไว้ก็พอ อย่าถึงขั้นลงโทษเลยเจ้าค่ะ”
หลวงศรีมะโนราชเมามาก ถ่มน้ำลาย “ถุย อย่าเสแสร้งทำเป็นดีเลยวะ กูไม่หลงกลมึงดอก”
ท่านเจ้าคุณกำแหงหน้าบึ้งจริงจัง “ข้อนี้ฉันจะตัดสินเอง ไม่ใช่หน้าที่ของคุณพระ” ท่านเจ้าคุณกำแหงหันไปสั่งทหาร “เอาตัวไป” พวกทหารช่วยกันลากหลวงศรีมะโนราชไป หลวงศรีมะโนราชเมามาก โวยวายลั่น
“ปล่อยกู กูจะฆ่ามัน บอกให้ปล่อยกู” พวกทหารช่วยกันลากศรีมะโนราชออกไป ท่านเจ้าคุณกำแหงหันมามองหน้าขันทอง เห็นที่หัวคิ้วขันทองมีแผลเลือดไหลซึม ก็มีสีหน้าเป็นห่วงขึ้นมา
บนเรือนขันทอง ท่านเจ้าคุณกำแหงเอาผ้าชุบน้ำสะอาด แล้วเช็ดแผลที่หัวคิ้วให้ขันทอง พอเช็ดแผลเสร็จ ท่านเจ้าคุณกำแหงก็เอายาป้ายแผลให้ขันทอง ขันทองไหว้ “เป็นพระคุณเจ้าค่ะ”
ท่านเจ้าคุณกำแหงรับไหว้ แม้นคุกเข่าถือถาดใส่ยาจำพวกขี้ผึ้ง กับผ้าสะอาดและขันใส่น้ำสะอาด อยู่ข้างๆ ท่านเจ้าคุณกำแหง ท่านเจ้าคุณกำแหงเอายาวางกลับใส่ถาด แม้นก็ยกถาดเดินเลี่ยงออกไป
“อย่างไรก็ระวังด้วย เรื่องครานี้ มีคนโกรธเคืองคุณพระไม่น้อย อาจมีเหตุอีกก็เป็นได้”
“เจ้าค่ะ ดีฉันจะระวัง เอ่อ ท่านเจ้าคุณมาหาดีฉัน มีกระไรหรือ เจ้าคะ”
ท่านเจ้าคุณกำแหงหน้าเครียด “ฉันรับคำสั่งออกญาพลเทพให้มาแจ้งคุณพระ เรื่องการสำเร็จโทษท่านขุนทั้งสามในวันพรุ่ง”
ขันทองหน้าเสียที่รู้ว่าแน่นจะตายแล้ว แต่รีบปรับสีหน้าเป็นเรียบเฉยทันที
“เรื่องเพียงนี้ ไม่น่ารบกวนให้ท่านเจ้าคุณมาด้วยตนเองเลย สำเร็จโทษเมื่อใด ดีฉันก็จะให้คนไปรับศพมาจัดการตามประเพณีเอง ท่านเจ้าคุณอย่าห่วงเลยเจ้าค่ะ”
“มันไม่ใช่แค่นั้นน่ะซี” ท่านเจ้าคุณกำแหงหน้าเครียดขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด ถอนใจยาวออกมา
ขันทองชะงักไป ร้อนใจอยากรู้ จ้องหน้าท่านเจ้าคุณกำแหง รอฟังอย่างตั้งใจ “มีกระไรหรือเจ้าคะ”