บทละครโทรทัศน์ หนึ่งด้าวฟ้าเดียว ตอนที่ 5
หนึ่งด้าวฟ้าเดียว ตอนที่ 5
บทประพันธ์ วรรณวรรธน์ / บทโทรทัศน์ เอกลิขิต
บรรยากาศของศรีสำราญ ส้วมสมัยโบราณที่อยู่ในวัง ยามเย็น มีข้าหลวงเดินเข้าเดินออก บางคนก็ยืนรอเพื่อน เจอเพื่อนคนอื่นก็พูดคุยกันด้วยสีหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส ที่หน้าศรีสำราญ จะมีข้าหลวงคนหนึ่งตั้งโต๊ะขาย “ไม้แก้งกัน” ซึ่งไม้แก้งกันคือไม้ที่เอาไว้เช็ดก้นทำความสะอาด มีลักษณะเป็นไม้ซีกเล็กๆ เหลาจนไม่มีเสี้ยนถูกมัดอยู่รวมกันมัดละห้าอัน ข้าหลวงคนไหนถ่ายหนัก ก็ซื้อไม้แก้งกันมัดหนึ่งเอาเข้าไปในศรีสำราญ เป็นการหารายได้ของเหล่าข้าหลวง ขันทองเดินนำแมงเม่ามาถึงด้านหน้า แมงเม่าปวดปัสสาวะมาก ร้อนรน
“ที่นี่ที่ใดกันเจ้าคะ ฉันปวดจนจะทนไม่ไหวแล้วนะเจ้าคะ ออกหลวงจะพามาที่ใดอีก”
ขันทองหน้าหงิก เสียงดุๆ “ที่นี่เรียกว่า “ศรีสำราญ””
แมงเม่าทวนคำ พึมพำ “ศรีสำราญ” แมงเม่ามองสำรวจสถานที่อย่างอยากรู้อยากเห็น
“เอาไว้ให้คนที่อยู่ในวัง ปลดทุกข์หนักเบา เจ้าเข้าไปก็รู้เองอย่าสงสัยมากนักเลย”
แมงเม่าหัวเราะคิกๆ “ศรีสำราญ สมกับเป็นชาววัง ขนาดที่ปลดทุกข์ยังตั้งชื่อเสียน่าฟังอีก”
ขณะนั้นเอง พวกข้าหลวงเห็นขันทองมา ก็รีบเข้าไปหาด้วยความตื่นเต้น
“คุณหลวงปันหยี มาที่นี่ได้อย่างไรกันเจ้าคะ” ข้าหลวงขำๆ “หรือจะมาปลดทุกข์เหมือนพวกฉัน แหม คงเป็นที่เล่าขานของศรีสำราญไปอีกนานเทียว” พวกข้าหลวงหัวเราะชอบใจ ขันทองดูอายๆ
แมงเม่าเองก็ยิ้มขำๆ แม้จะปวดมาก แต่ก็อดขำขันทองไม่ได้ ขันทองอายมาก ถึงแม้ข้าหลวงพวกนี้จะไม่ใจกล้าปากว่ามือถึงอย่างพวกโขลน แต่การต้องมาส้วมของผู้หญิง ก็ไม่ใช่เรื่องดีเลย
“เอ่อ มิได้ ฉันพาแม่แมงเม่า คนของกรมขุนวิมลภักดีท่านมาส่งเท่านั้นเอง” ขันทองดุแมงเม่า
“รีบเข้าไปซี ไหนบอกว่าปวดอย่างไรเล่า” แมงเม่ายิ้มขำๆ “เจ้าค่ะคุณหลวง”
แมงเม่ารีบเดินเข้าศรีสำราญไปทันที พร้อมกับแอบขำไปด้วย ข้าหลวงมองตามแมงเม่าไป ยิ้มแย้ม
“วุ๊ย แม่คนนี้ก็มีบุญนะเจ้าคะ คุณหลวงปันหยีถึงกับต้องมาคอยหน้าศรีสำราญด้วยตนเอง”
ข้าหลวงยิ้มแย้ม “ดีนะเจ้าคะที่คุณหลวงเป็นขันที หากเป็นชายแท้แต่ต้องมายืนอยู่หน้าศรีสำราญเช่นนี้ จะเอาหน้าไปไว้ที่ใด แทรกแผ่นดินหนี ยังน้อยเกินไปเลยนะเจ้าคะ”
พวกข้าหลวงหัวเราะกันคิกๆคักๆ เห็นว่าขันทองหล่อ ใจดี เลยแซวกันใหญ่ ขันทองพยายามปั้นยิ้ม แต่ใจจริงตนกระกระอ่วนสุดๆ เพราะเป็นชายแท้ และตอนนี้ก็อายมากจริงๆ เสียด้วย