บทละครโทรทัศน์ หนึ่งด้าวฟ้าเดียว ตอนที่ 5 หน้า 4

ม่วงโมโห  หวงสุ่นมาก “ทำอย่างนี้ได้อย่างไร  ออกญาหมิ่นก็รู้ ว่าฉันไม่ชอบให้แม่สุ่นรับแขกคนอื่นนอกจากฉัน ฉันถึงได้มาแทบทุกคืน แล้วออกญายังจะเอาแม่สุ่นไปยกให้คนอื่นอีกรึ”

หมิ่นหน้าเสีย กลัว “ก็ฉันคิดว่าคืนนี้พ่อม่วงจะไม่มา ก็เลย...” ขณะนั้นเอง  พันหาญก็เดินเข้ามาหาหมิ่น

“ว่าอย่างไรเล่าพ่อ ผู้หญิงที่จะหาให้ฉัน ได้แล้วหรือไม่” พันหาญหันไปมองสุ่น “คนนี้รึ สะสวยไม่เลวนี่”

ม่วงโมโหหึง  รีบเข้ามาขวางหน้าพันหาญไว้ “คนนี้ไม่ได้ แต่ถ้าพี่ชายจะเอาฉันก็ขอซื้อต่อ ให้ราคาสิบเท่าของที่พี่ชายจ่ายไป  พอใจหรือไม่เล่า”

พันหาญมองหน้าม่วงด้วยความแปลกใจ ไม่คิดว่าจะมาเจอเรื่องแบบนี้ในโรงรับชำเรา

มุมหนึ่งในโรงรับชำเรา สุ่นเดินถือถาดใส่ไหเหล้าเข้ามาให้ม่วง และพันหาญ ด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

สุ่นยิ้มแย้ม “เหล้าได้แล้วจ้ะพี่ม่วง ส่วนกับแกล้ม ฉันจะไปเร่งให้นะจ๊ะ”

ม่วงยิ้มรับ “ขอบน้ำใจเอ็งนัก”

สุ่นหันไปพูดกับพันหาญ “ขอเชิญหัวพันดื่มกินให้สำราญนะเจ้าคะ  หากอยากได้กระไร ก็เรียกใช้อิฉันได้เจ้าค่ะ”

พันหาญหัวเราะ “ข้าจะกล้าใช้เอ็งได้อย่างไร ประเดี๋ยวพ่อม่วงก็เคืองเอาดอก” ม่วง และสุ่น ยิ้มอายๆ

“ถ้ากระนั้น ฉันขอตัวไปเร่งกับแกล้มก่อนนะเจ้าคะ” สุ่นเดินเลี่ยงไป

ม่วงเกรงใจ “พี่พันหาญจะไม่เอาค่าตัวแม่สุ่นคืนจริงๆรึ ฉันเกรงใจนัก ที่พี่ยกแม่สุ่นคืนให้ฉันเปล่าๆ”

“จะเกรงใจทำกระไร พ่อม่วงเลี้ยงเหล้ายาฉัน หมดไม่น้อยกว่าค่าตัวดอก ถือว่าเสมอกันเถิด” พันหาญยิ้มๆ

“แลฉันชอบนิสัยใจคอพ่อม่วงนัก แต่เกิดมาจนหัวสองสี ยังไม่เคยเห็นใครเอาเป็นเอา ตายแย่งหญิงโสเภณีเช่นพ่อม่วงมาก่อนเลย” ม่วงหน้าเสีย พันหาญสังเกตสีหน้าม่วง “ที่พูด ใช่ว่าฉันเหน็บแนม  แต่ฉันชอบพ่อม่วงจริงๆ

ชอบในความกล้าที่จะรักของพ่อม่วง แม้หญิงที่รักจะเป็นเช่นใดก็ตาม”

ม่วงยิ้ม  อารมณ์ดีทันที “พี่พันหาญ มาราชการที่อโยธยารึ” ม่วงรินเหล่าให้พันหาญ

“ฉันเป็นทหารอาสา ไม่มีข้อราชการดอก  เพียงแต่มาทำกิจธุระเท่านั้น เสร็จแล้ว ก็เลยพาลูกน้องมากินเที่ยวเป็นรางวัล”

“มิน่าเล่า  พี่พันหาญเลี้ยงใหญ่เช่นนี้ ออกญาหมิ่นถึงได้เกรงใจนัก”

พันหาญสีหน้าติดใจสงสัย “เอ่อ เหตุใดถึงเรียกเจ้าของโรงรับชำเราว่า “ออกญา” เล่า ฉันเห็นเรียกกันหลายคนแล้ว พิกลนัก”

ม่วงยิ้มๆ “ออกญาหมิ่น มีอำนาจในโรงรับชำเรานัก มิเพียงแต่ที่นี่ แต่ยังรวมถึงการค้าหญิงโสเภณีอีกด้วย  เหมือนหนึ่งเป็นพระยาของโรงรับชำเราก็ไม่ปาน พวกเราจึงตั้งฉายาให้ว่า ออกญา เสียเลย”