บทละครโทรทัศน์ หนึ่งด้าวฟ้าเดียว ตอนที่ 19

หนึ่งด้าวฟ้าเดียว ตอนที่ 19

บทประพันธ์ วรรณวรรธน์ / บทโทรทัศน์ เอกลิขิต

ผ่านมา 2-3 เดือน บรรยากาศในตลาดยามเช้า มีคนเข้ามาจับจ่ายซื้อของเต็มไปหมด มิ่ง ชื่น อิน ติ่นและผล กำลังเลือกซื้อข้าวของกันอยู่ ทันใดนั้นเองมีชาวบ้านคนหนึ่ง วิ่งหน้าตาตื่นมาพร้อมกับตะโกนป่าวประกาศไปด้วยความตกใจ “เจ้าข้าเอ๊ย พวกอังวะมาถึงเมืองนนท์แล้ว เจ้าข้าเอ๊ย พวกอังวะมาถึงเมืองนนท์แล้ว”

พวกชาวบ้านในตลาดได้ยินข่าวอังวะก็ตกใจยกใหญ่ เกิดความโกลาหลขึ้นทันทีบางคนก็จับกลุ่มวิพากษ์ วิจารณ์ บางคนก็รีบอุ้มลูกจูงหลานกลับบ้าน วุ่นวายไปหมด แม่ค้าที่กำลังขายเนื้อหมูให้พวกมิ่ง เก็บแผงทันที ไม่ยอมขายแล้ว ติ่นงงๆ “อ้าว  เก็บทำไมเล่า ฉันกำลังจะซื้ออยู่”

“ไม่ขายแล้วโว้ย  พวกอังวะมาถึงเมืองนนท์แล้ว เกิดมันมาล้อมกรุงเหมือนคราที่แล้วอีก จะทำอย่างไร  ของพวกนี้ข้าจะเก็บไว้กินเอง ไม่ขายๆ” ติ่นงงหนัก ไม่ทันไรก็กักตุนสินค้ากันแล้ว

“อย่าเคืองไปเลย  หน้าศึกหน้าสงคราม ใครก็ต้องเอาตัวรอด กักตุนเสบียงกันทั้งนั้น” อินอธิบาย

มิ่งหน้าเครียด “พวกเราเองก็เหมือนกัน  นับแต่วันนี้ ได้ปลาได้เนื้อมาก็เอามาทำเค็มเสีย ข้าวก็เอามาทำข้าวตัง จะได้เก็บไว้กินได้นานวัน”

“ขอรับ ท่านเศรษฐี”

ชื่นเข้าไปกระซิบ “ทรัพย์สมบัติที่เหลืออยู่เล่าพี่มิ่ง อย่าหาว่าแช่งเลยนะ เกิดกระไรขึ้น ฉันกลัวจะฉุกละหุกขนย้ายไม่ทัน  ถ้าอย่างไรเอาซ่อนไว้ก่อนเถิด  สิ้นศึกเมื่อใด ค่อยมาเอากลับไป”

มิ่งสีหน้าหนักใจ “ห่วงผูกคอแท้ๆ  ไม่มีก็ไม่ได้ มีแล้วก็ต้องคอยห่วงพะวงอีก” มิ่งถอนใจออกมาเฮือกใหญ่

หน้าโรงโสเภณี หมิ่นกำลังดึงแขนลูกค้าที่มาเที่ยวไม่ให้กลับไป

“รอก่อนเถิดพ่อ  อย่าเพิ่งไปเลย ทัพอังวะเพิ่งถึงเมืองนนทบุรีเอง ยังห่างจากอโยธยานัก เที่ยวก่อนก็ยังทัน”

ชาวบ้านสะบัดแขนหมิ่นออก  หงุดหงิด “เพลาอย่างนี้  ใครจะมีแก่ใจเที่ยวโรงโสเภณี  ทุกคนก็ต้องตระเตรียมเอาตัวรอดกันทั้งนั้น พูดไม่คิด” ชาวบ้านรีบเดินหนีไป

หมิ่นหงุดหงิด “ซบเซามานานเดือน ยังจะมาเกิดศึกอีก เคราะห์ซ้ำกรรมซัดแท้ๆ”

สุ่นยืนเหม่อ เป็นห่วงม่วงมาก รำพึงรำพัน “ข้าศึกมาถึงแล้ว พี่ม่วงของฉันจะเป็นอย่างไรบ้าง” สีหน้าแววตาสุ่นเป็นห่วงจับใจ