บทละครโทรทัศน์ หนึ่งด้าวฟ้าเดียว ตอนที่ 19 หน้า 4
“ฉันมีงานมากนัก เอาไว้วันอื่นเถิด”
“แต่เรื่องนี้สำคัญนะเจ้าคะ” ขันทองปั้นหน้าดุ “ก็บอกว่าวันอื่นอย่างไรเล่า”
แมงเม่าหงุดหงิดปนงอน “ช่างเถิดเจ้าค่ะ คุณพระไปทำงานเถิด ฉันไม่อยากบอกกระไรแล้ว”
แมงเม่าสะบัดหน้าเดินเลี่ยงไปอย่างงอนๆ ท่านเจ้าคุณกำแหงมองตามแมงเม่าไปอย่างงงๆ ขันทองเสียดายสุดๆ บ่นเบาๆ “รอมานานก็ไม่พูด จู่ๆจะมาพูดเอาตอนนี้เจ้าตัวดีเอ๊ย” ขันทองถอนใจส่ายหน้า
แมงเม่าเดินหงุดหงิดกลับมาตำหนักขุนวิมล อารมณ์เสียที่ขันทองไม่ให้ความสำคัญและยอมฟังความลับของ
แมงเม่าบ่นเบาๆ “พอตกลงปลงใจจะเล่าให้ฟัง ก็ไม่ยอมฟังเสียอีก คนบ้า”
ขณะนั้นเอง เป้ากับข้าหลวงจำนวนหนึ่งก็รีบเดินด้วยความร้อนใจผ่านมา แมงเม่าเหลือบเห็นเข้า แปลกใจ
“แม่เป้าๆ” เป้าหันมามองแมงเม่า ก่อนจะรีบเข้าไปหา แมงเม่าแปลกใจ “มีกระไรรึ”
เป้าร้อนใจมาก “เสด็จพระองค์หญิงทรงประชวร อาการประหลาดนัก ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน เพลานี้ทรุดหนักจนทรงลุกขึ้นไม่ได้แล้ว” แมงเม่าทั้งตกใจและเป็นห่วงกรมขุนวิมลสุดๆ ไม่คิดว่ากรมขุนวิมลจะป่วยหนักกะทันหันแบบนี้
ทางเดินในวัง ขันทองเดินคุยมากับขุนรักษ์เทวา
“พระฉวีกับพระเนตรเป็นสีเหลือง แลทรงไม่มีเรี่ยวแรง อ่อนเพลียตลอดเวลา เห็นหมอบอกว่าเป็นโรคเกี่ยวกับพระยกน (ยะ- กะ-นะ แปลว่า ตับ) แต่จะหนักหนาเพียงใด ข้อนี้ดีฉันก็หารู้ไม่”
ขันทองเป็นห่วง “ก็ขอให้ไม่เป็นกระไรมากเถิด มิเช่นนั้น ฝ่ายในคงลุกเป็นไฟ” ขันทองฉุกคิดขึ้น “เอ่อ แล้วเช่นนี้ ข้าหลวงของตำหนักเสด็จพระองค์หญิง ก็คงต้องอยู่เฝ้าพระอาการตลอดน่ะซี”
ขุนรักษ์เทวาแปลกใจ “ก็ต้องเป็นเช่นนั้นอยู่แล้วไม่ใช่รึคุณพระ หากพระอาการไม่ดีขึ้นจะออกจากตำหนักได้อย่างไร”
ขันทองเสียดายสุดๆ อดรู้ความลับจนได้ บ่นเบาๆ “แล้วเมื่อใดจะได้เจอกันอีก ไม่น่าเลย”
กลางคืน ห้องนอนกรมขุนวิมล กรมขุนวิมลเวียนหัวอาเจียนออกมา โดยแมงเม่าเป็นคนถือกระโถนให้ กรมขุนวิมลอาเจียนเสร็จก็หมดแรง ต้องนอนหายใจรวยรินอยู่บนเตียง คุณท้าวโสภาเดินนำเป้าที่ถือถาดใส่ถ้วยยาเข้ามา คุณท้าวโสภาคุกเข่าลงใกล้ๆ “โอสถได้แล้วเพคะ เสวยทั้งร้อนๆ จะได้มีสรรพคุณเต็มที่เพคะ”
กรมขุนวิมลอ่อนเพลียมาก “ฉันไม่มีแรงเลย”
“ขอประทานอภัยเพคะ” แมงเม่าก้มลงกราบ ก่อนจะเข้าไปประคองกรมขุนวิมลให้ลุกขึ้นนั่ง