บทละครโทรทัศน์ หนึ่งด้าวฟ้าเดียว ตอนที่ 19 หน้า 5
เป้าวางถาดลงหยิบถ้วยยาขึ้น แล้วใช้ช้อนตักขาขึ้นมาเป่าให้ไม่ร้อนมาก “โอสถเพคะ”
เป้าค่อยๆ ป้อนกรมขุนวิมลกินยา โดยมีแมงเม่าคอยประคองอยู่ตลอด กรมขุนวิมลกินยา ชำเลืองมองแมงเม่า ก่อนจะหันไปพูดกับทุกคนด้วยความซาบซึ้งใจ “ขอบน้ำใจทุกคนนัก ถ้าไม่ได้พวกเจ้าครานี้ฉันคงไม่รอดเป็นแน่”
คุณท้าวโสภาใจคอไม่ดี “อย่าตรัสเช่นนี้ซีเพคะ เสด็จไม่เป็นกระไรดอกเพคะ”
“จริงเพคะ เสด็จต้องทรงหายประชวร อยู่เป็นร่มโพธิ์ร่มไทรให้พวกหม่อมฉันไปอีกนานเท่านานเพคะ”
กรมขุนวิมลยิ้มบางๆ อ่อนเพลียมาก “ฉันจะพยายามนะ อย่างไรก็ต้องลำบากพวกเจ้าแล้ว”
“พระคุณที่เสด็จมี แม้หม่อมฉันตายแล้วเกิดใหม่อีกสิบอีกร้อยชาติก็ใช้ไม่หมด อย่าว่าแต่ถวายรับใช้เพียงเท่านี้เลยเพคะ ต่อให้ตายแทน หม่อมฉันก็ทำได้เพคะ” กรมขุนวิมลมองแมงเม่าก่อนกวาดตามองทุกคน ยิ้มบางๆ อย่างตื้นตันใจจนน้ำตาคลอ ที่ทุกคนดูแลตนอย่างทุ่มกายใจในยามที่ตนเจ็บไข้
ในตำหนักเจ้าจอมเพ็ญ เจ้าจอมเพ็ญกำลังหงุดหงิด “เอ็งแน่ใจนะนังเลื่อน”
เจ้าจอมเพ็ญกำลังเดินคุยกับเลื่อนอยู่ โดยเลื่อนเดินตามหลังเจ้าจอมเพ็ญตลอดเวลา
“แน่ใจเจ้าค่ะหม่อมแม่ นังพวกตำหนักโน้นยืนยันเอง ว่าอาการเสด็จพระองค์หญิงดีขึ้นมากแล้วเจ้าค่ะ”
เจ้าจอมเพ็ญสุดเซ็ง “ข้าเห็นว่าทรุดหนักมาสามสี่วัน หลงดีใจว่าจะสิ้นพระชนม์แน่ น่าเบื่อหน่ายนัก”
“แล้วอย่างนี้ หม่อมแม่จะไปเยี่ยมเสด็จพระองค์หญิงหรือไม่เจ้าคะ”
“ก็ต้องไปซี ขืนไม่ไปก็น่าเกลียด แลคงถูกนังอำพันค่อนแคะเอาอีก” เจ้าจอมเพ็ญจะเดินเลี่ยงไปทางอื่น
เลื่อนรีบเรียกไว้ “หม่อมแม่เจ้าคะ”
เจ้าจอมเพ็ญหันกลับมา หงุดหงิด “มีกระไร”
เลื่อนหน้าจ๋อยๆ “เอ่อ คุณพระนาย ยังไม่มาทำราชการเลยเจ้าค่ะ”
เจ้าจอมเพ็ญหน้าเสียทันที ตั้งแต่ทะเลาะกันเพราะน้องรู้ความลับ ก็ยังไม่เจอน้องอีกเลย ทำให้อดห่วงน้องไม่ได้
ยามสาย หน้าเรือนจมื่นศรีสรรักษ์ ภรรยาของจมื่นศรีสรรักษ์รีบเดินลงเรือนมารับเจ้าจอมเพ็ญ โดยเจ้าจอมเพ็ญมีขันทองและเลื่อน พร้อมด้วยขบวนข้าหลวงตามมาด้วย
ภรรยาจมื่นศรีสรรักษ์ไหว้ ดีใจ “คุณพี่เจ้าจอม อีฉันดีใจเหลือเกินเจ้าค่ะที่คุณพี่มา คุณพระนายเอาแต่กินสุรายาเมา...”
เจ้าจอมเพ็ญรีบปราม “ฉันรู้เรื่องหมดแล้วแม่องุ่น” เจ้าจอมเพ็ญเข้าไปพูดใกล้ๆ ดุเบาๆ “บ่าวไพร่อยู่กันออกโข หล่อนจะประจานน้องชายฉันให้บ่าวฟังทำกระไร ใช้หัวคิดบ้างเถิด”
ภรรยาจมื่นศรีสรรักษ์ จ๋อย “ขอประทานโทษเจ้าค่ะ”