บทละครโทรทัศน์ หนึ่งด้าวฟ้าเดียว ตอนที่ 23
หนึ่งด้าวฟ้าเดียว ตอนที่ 23
บทประพันธ์ วรรณวรรธน์ / บทโทรทัศน์ เอกลิขิต
ตำหนักกรมขุนวิมลตอนเช้า เห็นเจ้าจอมเพ็ญกำลังพูดคุยกับกรมขุนวิมลอยู่ โดยกรมขุนวิมลนั่งอยู่บนตั่งตัวใหญ่ เจ้าจอมเพ็ญนั่งอยู่บนตั่งตัวเล็กต่ำลงมา แต่อยู่ระดับเดียวกับตั่งของเจ้าจอมอำพัน ในขณะที่ขันทองนั่งพับเพียบอยู่ใกล้ๆเจ้าจอมเพ็ญ คุณท้าวโสภานั่งพับเพียบอยู่ใกล้ๆเจ้าจอมอำพันอีกที
เจ้าจอมเพ็ญตีหน้าเศร้าเล่าความเท็จ “หม่อมฉันเสียใจเหลือเกินเพคะ ที่ข้าเก่าเต่าเลี้ยงอย่างนังเลื่อนมันไม่ซื่อ กระทำการชั่วช้าเช่นนี้” เจ้าจอมเพ็ญไหว้ “ขอเสด็จพระองค์หญิงโปรดประทานอภัยให้หม่อมฉันด้วยเถิดเพคะ”
“ฉันจะตำหนิแม่เพ็ญได้อย่างไร คนผิดหาใช่แม่เพ็ญไม่ อย่ากังวลใจไปเลย”
เจ้าจอมอำพันหมั่นไส้ แขวะ “แหม นังเลื่อนตายไปจะครบสี่เดือนอยู่แล้วกระมังมาเสียใจเอาป่านฉะนี้ ไม่ช้าไปหน่อยหรือจ๊ะแม่เพ็ญ”
เจ้าจอมเพ็ญบีบน้ำตาทันที “ใช่ว่าที่ผ่านมา ฉันไม่เสียใจนะจ๊ะแม่อำพัน แต่ฉันอับอายนักที่เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น จนไม่กล้าสู้หน้าผู้ใด กว่าจะทำใจจนกล้าออกจากตำหนักได้ ก็ล่วงเลยมานานเดือนเช่นนี้”
คุณท้าวโสภายิ้มแบบรู้ทัน “ก็ยังดีนะเจ้าคะที่ยังรู้ตัว นึกว่าเจ้าจอมท่าน...”
คุณท้าวโสภาเหลือบไปเห็นกรมขุนวิมลปรายตา แล้วถลึงมองให้หยุดพูด คุณท้าวโสภาเลยต้องก้มหน้าจ๋อยๆ ไม่กล้าพูดอีก ขณะนั้นเองแมงเม่าและเป้าก็ยกของว่างเข้ามา ก่อนจะคุกเข่าลง “ของว่างเพคะ”
กรมขุนวิมลหันไปพูดกับเจ้าจอมเพ็ญ “แม่เพ็ญ ลองชิมดูซี”
เจ้าจอมเพ็ญไหว้ “ขอบพระทัยเพคะ”
แมงเม่ายกสำรับของว่างให้ขันทองรับไป ขันทองหยิบจานของว่างยกขึ้น เพื่อให้เจ้าจอมเพ็ญใช้ส้อมเล็กๆจิ้มของว่างมาชิม ขันทองมองหน้าเจ้าจอมเพ็ญด้วยสายตาเกลียดชัง โกรธแค้นจนจับใจ หลังจากรู้ความจริงจากเลื่อน ยิ่งเห็นเจ้าจอมเพ็ญชิมอาหารอย่างมีความสุข ก็ยิ่งเกลียดหนักขึ้นเรื่อยๆ ในหัวคิดถึงแต่เรื่องที่เลื่อนเล่าตลอดเวลา
คุณท้าวสาลิกากระเสือกกระสนเต็มที่ แต่ก็ค่อยๆหมดแรงทีละน้อย ก่อนจะขาดใจตายคามือเพ็ญ
ขันทองขบกรามแน่น มือที่ถือจานใส่ของว่างอยู่สั่นเทาด้วยความแค้น เจ้าจอมเพ็ญเห็นมือขันทองสั่นก็เริ่มแปลกใจ “เป็นกระไรไปรึ ออกพระศรี” ขันทองตกใจ เลยเผลอทำจานของว่างตกพื้น ทุกคนพากันมองขันทออย่างงุนงงไปหมด ขันทองหน้าเสีย รู้ตัวว่าทำพิรุธ