บทละครโทรทัศน์ หนึ่งด้าวฟ้าเดียว ตอนที่ 23 หน้า 2
“ขอประทานโทษเจ้าค่ะ ดีฉันไม่ใคร่สบาย หูตาพร่ามัว มือไม้ไม่ค่อยมีแรงเจ้าค่ะ”
เจ้าจอมเพ็ญไม่ติดใจอะไร “ช่างเถิด ไม่เป็นกระไรดอก”
“ประเดี๋ยวฉันเก็บกวาด ทำความสะอาดให้เจ้าค่ะออกพระ” เป้าคุกเข่าคลานเลี่ยงไป
แมงเม่าเป็นห่วง “ไหวหรือไม่เจ้าคะออกพระ มีกระไรให้ฉันช่วยหรือไม่”
ขันทองอึกๆอักๆ ฝืนยิ้มให้ “ไม่เป็นไร” ขันทองหลบสายตา พยายามคุมอารมณ์ ไม่ให้เกิดพิรุธ
มุมหนึ่งในวัง ขันทองชกอัดต้นไม้ระบายอารมณ์ ขันทองเจ็บใจ “คนฆ่าแม่อยู่ตรงหน้า กลับต้องรับใช้มันอีก”
ขันทองแค้นใจสุดๆ เงื้อหมัดตั้งท่าจะอัดใส่ต้นไม้อีกหมัด ขณะนั้นมีมือข้างหนึ่งยื่นมาจับบ่าขันทองจากทางด้านหลัง ขันทองตกใจสุดๆ หันกลับไปบีบคอคนที่อยู่ด้านหลังตามสัญชาตญาณทันที ปรากฏว่าคนๆนั้นกลับเป็นขุนรักษ์เทวา ที่ร้องโวยวายลั่นด้วยความตกใจเพราะถูกบีบคอ “ว้ายๆๆ”
ขันทองตั้งสติได้ รีบปล่อยมือ “ท่านขุนเองรึ มาไม่ให้สุ้มให้เสียง ฉันตกใจหมด”
ขุนรักษ์เทวาไอลำสักเล็กน้อย ก่อนตวาดใส่ “ดีฉันต่างหากที่ควรตกใจ เห็นว่ากำลังทุบตีต้นไม้ ดีฉันก็ห่วงว่าเป็นกระไร แต่จู่ๆกลับมาบีบคอกัน จะฆ่ากันรึเจ้าคะ” ขุนรักษ์เทวางอนๆ
“ขออภัยเถิดท่านขุน ฉันมีเรื่องคับแค้น จึงระบายความอัดอั้นตันใจเท่านั้น อย่าถือโทษโกรธเลย” ขันทองรีบเปลี่ยนเรื่อง “เอ่อ แล้วท่านขุนมีกิจธุระใดกับฉันรึ”
“ก็มีข่าวดีมาบอกน่ะซีเจ้าคะ” ขุนรักษ์เทวาทิ้งค้อน “แต่ถ้ารู้ว่าจะโดนเช่นนี้ ไม่มาเสียดีกว่า” ขุนรักษ์เทวามีอาการงอน
“ข่าวดี เพลานี้ยังมีข่าวดีอีกรึ”
ขุนรักษ์เทวาดีใจ “มีซีเจ้าคะ พวกทหารฝ่ายหน้าแจ้งมาว่ามังมหานรธา แม่ทัพอังวะกำลังล้มป่วยหนัก มิแน่ว่าอาจจะถอนทัพกลับเหมือนคราศึกพระเจ้าอลองพญาก็เป็นได้” ขันทองนึกไม่ถึง คิดหนักว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป
ค่ายมังมหานรธา เนเมียวสีหบดีเดินเข้าไปในกระโจมค่ายมังมหานรธา โดยมีมังมหานรธานอนพักอยู่บนตั่ง
มังมหานรธามีสีหน้าซีดเซียว อ่อนเพลีย ไข้ขึ้นสูง แต่ยังมีสติครบถ้วน เนเมียวสีหบดีเดินเข้าไปหา ปั้นยิ้ม
“เป็นอย่างไรบ้างท่านแม่ทัพ” มังมหานรธาไข้ขึ้นสูง เหล่มองเนเมียวนิดหนึ่ง
“คงต้องทำให้ท่านผิดหวัง เพราะข้ายังไม่ตาย” เนเมียวสีหบดีนั่งลงใกล้ๆมังมหานรธา
“ข้ารู้ว่าท่านไม่ชอบข้า แลที่ผ่านมาเราสองคนก็แย่งความดีความชอบกันมาโดยตลอด แต่ข้าก็นับถือในตัวท่านนัก นอกจากท่านอะแซหวุ่นกี้แล้ว จะหาผู้ใดในแผ่นดินพุกาม ชาญศึกเท่าท่านเป็นไม่มี”
มังมหานรธาไข้ขึ้นสูง ยิ้มแบบรู้ทัน “ท่านเอง พิชิตทั้งล้านนาล้านช้าง แลบังคับบัญชาทหารเด็ดขาด หาได้ด้อยกว่าข้าไม่ อย่าถ่อมตัวเลย มีกระไรก็พูดมาตามตรงเถิด”