บทละครโทรทัศน์ หนึ่งด้าวฟ้าเดียว ตอนที่ 23 หน้า 4

พระยาพลเทพ  ขุนแผลงฤทธิ์  และกล้ามองตามไปด้วยสีหน้าไม่หวังดี ขุนแผลงฤทธิ์ยิ้มร้ายๆ

“หากรู้ว่าผู้ที่ได้ประโยชน์มากที่สุดในเรื่องนี้ คือท่านเจ้าคุณ นังหญิงโลภมากผู้นี้คงอกแตกตาย”

พระยาพลเทพเบะปากดูถูก “ก็สมควรตายอยู่แล้ว วันๆเพ้อฝันแต่จะเป็นแม่หยั่วเมือง ใครกันจะให้หญิงโง่แลโลภมากอย่างนี้ได้ขึ้นเป็นใหญ่” พระยาพลเทพเชิดหน้าอย่างยโส “ผู้เดียว ที่จะได้ขึ้นนั่งใต้เศวตฉัตรอโยธยา

ก็คือข้าผู้นี้เท่านั้น” พระยาพลเทพแสยะยิ้มมุมปาก ขาดคำ  กล้าก็รีบคุกเข่าลงทันที ขุนแผลงฤทธิ์งงๆ

“ทำกระไรของเอ็งวะอ้ายกล้า” กล้าประจบทันที พนมมือแล้วยกมือไหว้เหนือหัว “ข้าพระพุทธเจ้าขอถวายบังคม  ขอพระองค์ จงทรงพระเจริญ พระเจ้าข้า” พระยาพลเทพหัวเราะชอบใจ ขุนแผลงฤทธิ์ขำๆ

“ประจบประแจงสอพลอ ไม่มีใครเกินมึงเทียว พูดถูกหรือผิดก็ไม่รู้” ขุนแผลงฤทธิ์ยิ้มๆส่ายหน้า

พระยาพลเทพยิ้มชอบใจ ตบบ่ากล้า “เอาไว้ข้าได้ขึ้นเมื่อใด ข้าจะให้รางวัล เอ็งเป็นบำเหน็จปากก็แล้วกันไอ้กล้า” กล้าดีใจมาก  ก้มลงกราบ “ขอบพระทัยพระเจ้าข้า”

พระยาพลเทพหัวร่อชอบใจ กระหยิ่มยิ้มย่องด้วยความลำพองใจ

ริมคลองใกล้เรือนพระยาพลเทพ จมื่นศรีสรรักษ์เดินมาถึงริมคลอง เจ้าจอมเพ็ญเร่งฝีเท้ามาจนทันน้องชาย แล้วรีบมาขวางหน้าไว้ เจ้าจอมเพ็ญโมโห “กี่คราแล้ว ที่คุณพระนายกระทบกระแทกแดกดันพี่เช่นนี้  คิดเสียบ้างซี ว่าพี่สบาย คุณพระนายก็สบายด้วย  แล้วเหตุใดต้องคอยแข็งข้อกับพี่”

“สบาย” จมื่นศรีสรรักษ์ยิ้มเยาะ “สิ้นแผ่นดิน สิ้นศักดิ์ศรี ต้องเป็นขี้ข้าคนต่างด้าวท้าวต่างเมืองน่ะหรือขอรับ  กระผมคงวาสนาไม่ถึง เพราะยังไม่เห็นว่าจะสบายไปได้อย่างไร”

เจ้าจอมเพ็ญโมโห “หยุดต่อปากต่อคำพี่เสียทีเถิดคุณพระนาย พี่บอกแล้วว่าอดทนอีกไม่นาน ลูกพี่ก็จะกู้ทุกอย่างกลับคืนมา  แต่ระหว่างนั้นอำนาจวาสนาทั้งมวลก็เป็นของเราสองคนพี่น้อง พี่จะตั้งคุณพระนายขึ้นเป็นวังหน้าก็ยังได้ หรือคุณพระนายไม่อยากเป็น”

จมื่นศรีสรรักษ์หัวเราะเยาะ “วังหน้า ที่ไม่มีแผ่นดินของตัวเองน่ะหรือขอรับ ก็คงไม่ต่างจากวังหน้าในละเม็งละครกระมัง  เอาเถิดขอรับกระผมจะรอหลานของกระผมลงมาจุติก็แล้วกัน พูดเช่นนี้ คงเข้าหูคุณพี่ขึ้นมาบ้าง”

เจ้าจอมเพ็ญค้อนใส่น้องชายให้อีกขวับ รู้ว่าประชดตนให้อีก จมื่นศรีสรรักษ์ตัดบท อยากไปให้พ้นๆ

“กระผมขอตัวไปเรียกบ่าวไพร่มารับคุณพี่ก่อนนะขอรับ” จมื่นศรีสรรักษ์เดินเลี่ยงไปอย่างไม่แยแส

เจ้าจอมเพ็ญมองตามด้วยความเจ็บใจน้อง  น้องเป็นคนเดียวที่ตนทำอะไรไม่ได้ ถ้าเป็นคนอื่นคงฆ่าทิ้งไปแล้ว

ค่ายพระยาตาก พระยาตากเดินออกมาจากในกระโจมตอนหัวค่ำ เข้ามาหาทหารและชาวบ้านจำนวนหนึ่งที่รออยู่  โดยมีหลวงพิชัย ม่วง และพันหาญยืนอยู่ในกลุ่มทหาร ส่วนเยื้อนอยู่ในกลุ่มชาวบ้าน