บทละครโทรทัศน์ หนึ่งด้าวฟ้าเดียว ตอนที่ 6 หน้า 2
กรมขุนวิมลยิ้มพอใจมาก “พรโพยมแจ่มแจ้ง โพยมพร
แผ้วผ่องกลางอัมพร ผ่องแผ้ว
ดาษดาวดาสลอน ดาวดาษ
ล้อมแวดดาวเดือนแพร้ว แวดล้อมเดือนดาว
“เก่ง เก่งมาก ทั้งแก้กลบทแลยังเติมได้ไพเราะนัก” กรมขุนวิมลหันไปพูดกับเจ้าจอมเพ็ญ “จริงหรือไม่แม่เพ็ญ”
เจ้าจอมเพ็ญใจจริงเจ็บใจที่เสียหน้า แต่ต้องปั้นยิ้มไว้ก่อน “จริงเพคะ” เจ้าจอมเพ็ญหันไปจ้องแมงเม่าเขม็ง แต่ใบหน้ายิ้มแย้ม “เก่งมาก เก่งเกินหญิงเสียด้วยซ้ำ”
เลื่อนรีบช่วยนายประชด “ชะรอยจะเป็นเชื้อสายปราชญ์ราชบัณฑิตกระมังแม่ ถึงได้มีปัญญาแลศักดิ์ให้กรมขุนท่านทรงเรียกใช้สอยได้”
แมงเม่ารู้ว่าเลื่อนแขวะ แต่ทำเป็นไม่รู้ หน้านิ่งๆ “กรมขุนท่านทรงใช้คนตามความสามารถ ไม่เกี่ยงไพร่ผู้ดีแลยศศักดิ์ดั่งเช่นคนถือยศมากกว่าปัญญากระทำกันดอกจ้ะ แลฉันเองก็เป็นเพียงแต่ลูกพ่อค้ากระดาษเท่านั้น ไม่ใช่เชื้อสายปราชญ์กระไร แต่ได้อ่านหนังสือหนังหามามากจึงพอมีวิชาความรู้อยู่บ้างเท่านั้นเอง”
เลื่อนเจอย้อนเข้าก็ไม่พอใจ แต่ต่อหน้ากรมขุนวิมลก็ไม่กล้า ในขณะที่กรมขุนวิมลยิ้มบางๆ ไม่ว่าอะไร พอใจในการวางตัวของแมงเม่ามาก ส่วนเจ้าจอมอำพันได้แต่ยิ้มเยาะสะใจ เจ้าจอมเพ็ญฉุกคิดขึ้น
“บุตรสาวเจ้าของโรงทำกระดาษ เจ้าคงเป็นแม่แมงเม่า ที่เสด็จท่านทรงเอ็นดูให้ใช้พระนามกระมัง”
แมงเม่าไหว้เจ้าจอมเพ็ญ “เจ้าค่ะ”
เจ้าจอมเพ็ญโปรยยิ้มหวานทันที ในที่สุด ก็เจอตัวคนที่ได้กลักและหนังสือลับไปแล้วอย่างง่ายดายชนิดคาดไม่ถึงทีเดียว
มุมหนึ่งในตำหนักกรมขุนวิมล ขันทองจะไปรับแมงเม่า ขณะนั้นเองก็มีนางข้าหลวงสองคนเดินถือพานใส่ผ้าหลายพับสวนมา ข้าหลวงยิ้มทักทาย “วุ๊ย พ่อปันหยี พักนี้เห็นที่ตำหนักนี้บ่อยนะจ๊ะพ่อ ติดใจกระไรที่นี่หรือจ๊ะ”
พวกข้าหลวงหัวเราะกันคิกๆคักๆ ชอบใจที่ได้แซว
ขันทองยิ้มๆ “ฉันมารับแม่แมงเม่าจ้ะ กรมขุนท่านให้ฉันมารับแม่แมงเม่ากลับเรือน หลังจากเข้าเฝ้าเสร็จ” ขันทองมองไปรอบๆ “แลนี่ยังเข้าเฝ้าไม่เสร็จอีกหรือจ๊ะ”
ข้าหลวงยิ้มแย้ม “เสร็จแล้วล่ะจ้ะ แต่เพิ่งออกไปกับเจ้าจอมเพ็ญท่านเมื่อครู่นี้เอง”
ขันทองตกใจ “ไปกับเจ้าจอมเพ็ญ แล้วเหตุใดถึงไปกับเจ้าจอมท่านได้ล่ะจ๊ะ”
“เจ้าจอมท่านพอใจ ที่แม่แมงเม่าแก้กลอักษรได้ จึงพาไปประทานรางวัลให้จ้ะ”