บทละครโทรทัศน์ หนึ่งด้าวฟ้าเดียว ตอนที่ 6 หน้า 5

บ่ายแก่ ขันทองยืนกระวนกระวายอยู่หน้าตำหนักเจ้าจอมเพ็ญ  แต่จะเข้าไปก็ไม่ได้ เพราะมีโขลนเฝ้าอยู่

ขันทองห่วงแมงเม่ามาก แต่ก็ทำได้เพียงแค่ชะเง้อมอง ขณะนั้นเอง แมงเม่าก็เดินออกมาจากตำหนัก แมงเม่าถือกระจกที่เป็นของรางวัลออกมาด้วย ขันทองเห็นแมงเม่าเข้าก็ถอนใจโล่งอก แมงเม่าเห็นขันทองเข้าก็เดินยิ้มแย้มเข้าไปหา “ออกหลวง มารับฉันหรือเจ้าคะ แล้วเหตุใดไม่เข้าไปในตำหนักเล่าเจ้าคะ”

ขันทองเหล่ไปทางโขลนนิดหนึ่ง ก่อนจะเดินนำแมงเม่าเลี่ยงออกมา เพื่อไม่ให้โขลนได้ยิน

“แต่ก่อน ฉันก็เข้านอกออกในได้อยู่ดอก แต่จำเพาะวันนี้ เจ้าจอมท่านสั่งไม่ให้ทุกคนเข้าไป ฉันจึงต้องรออยู่ข้างหน้า” แมงเม่าแกล้งตกใจ “พุทโธ่  นี่เจ้าจอมท่านอยากโอภาปราศรัยกับฉันมากถึงเพียงนี้เชียว”

ขันทองมองแมงเม่าหน้าหงิก อุตส่าห์ห่วงยังจะกวนอีก

แมงเม่าขำๆ “ฉันเย้าเล่นน่ะเจ้าค่ะ  ออกหลวงอย่าห่วงฉันเลย เจ้าจอมท่านไม่ได้โกรธเคืองที่ฉันแก้กลบทได้ดอก ยังประทานกระจกฝาหรั่งมาเป็นรางวัลให้ฉันอีก” แมงเม่าอวดกระจกให้ดู

ขันทองหน้าบึ้งตึง “ไม่เป็นกระไรก็ดีแล้ว” ขันทองวางท่าดุๆ “แต่เจ้าอย่าเข้าใจผิดว่าฉันห่วงใย ที่ฉันถามก็เพราะกรมขุนวิมลท่านใช้ให้ฉันดูแลเจ้าดอก”

แมงเม่าหัวเราะคิกๆ “ปากหนักเสียจริงนะเจ้าคะ คนเราห่วงใยกัน ไม่เห็นจะเป็นกระไร” แมงเม่าตีต้นแขนขันทองเบาๆ “ไม่เห็นต้อง...”  แมงเม่าตีตรงจุดที่ขันทองถูกดาบฟัน จนขันทองเจ็บเผลอตัวร้องออกมา “โอ๊ย”

แมงเม่าตกใจ “เป็นกระไรเจ้าคะ” แมงเม่าเข้าไปดูอาการ

ขันทองเบี่ยงตัวออก “ไม่มีกระไร ฉันเซอะจนได้แผล แต่แผลเล็กน้อยเท่านั้นแลเจ้าเป็นหญิง ไม่ควรแตะต้องเนื้อตัวชาย”

“แต่ออกหลวงไม่ใช่ผู้...” แมงเม่านึกขึ้นได้ว่าอาจจะทำร้ายจิตใจขันทอง หน้าเสียไหว้ “ขอประทานโทษเจ้าค่ะ”

“เจ้าจะบอกว่าฉันไม่ใช่ผู้ชายกระมัง เจ้าพูดจริง ฉันไม่โกรธดอก”

“ถึงไม่โกรธก็ไม่ควรพูดเจ้าค่ะ เราเป็นมิตรที่ดีต่อกัน  มิตรไม่ควรทำร้ายมิตร ไม่ว่ากาย วาจา หรือใจ” แมงเม่าหน้าจ๋อยๆ “แต่ฉันเป็นคนปากเร็วใจเร็ว บางคราทำกระไรไม่ยั้งคิด แต่ฉันสัญญานะเจ้าคะว่าจะแก้ไข จะไม่ทำให้ออกหลวงต้องลำบากใจอีกเจ้าค่ะ”

ขันทองพยักหน้ารับ  หน้าบึ้งๆ “ไปกันเถิด ฉันต้องไปส่งเจ้าที่เรือนอีก”

ขันทองหันหลังเดินนำไป โดยมีแมงเม่าเดินตาม พอขันทองหันหลังให้แมงเม่า ก็แอบยิ้มชอบใจแมงเม่า แม้แมงเม่าจะแสบ แต่ก็เป็นคนที่มีจิตใจดีมากทีเดียว

ตอนเย็น ในตำหนักเจ้าจอมเพ็ญ พระยาพลเทพตกใจนึกไม่ถึง “เป็นไปไม่ได้”