บทละครโทรทัศน์ หนึ่งด้าวฟ้าเดียว ตอนที่ 6 หน้า 3

ขันทองหน้าซีดเผือด รู้ว่าเจ้าจอมเพ็ญมีแผนแน่ๆ เพราะรับใช้มานาน รู้ว่าการให้รางวัลแบบนี้ไม่ใช่นิสัยเจ้าจอมเพ็ญเด็ดขาด

ในตำหนักเจ้าจอมเพ็ญ ข้าหลวงยกสำรับขนมหวานมาให้แมงเม่า โดยเจ้าจอมเพ็ญกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนตั่ง

ยิ้มบางๆ  ปั้นสีหน้าเอ็นดู “กินเสียสิ  ขนมหวานพวกนี้ ไม่ใช่หากินง่ายๆนะ”

แมงเม่าไหว้ “เป็นพระคุณเจ้าค่ะ” แมงเม่าใช้ส้อมจิ้มกินเล็กน้อย  ยิ้มแย้ม “เอร็ดอร่อยเหลือเกินเจ้าค่ะ อร่อยกว่าที่อิฉันเคยกินที่หมู่บ้านพุทธะเกศเสียอีก”

เจ้าจอมเพ็ญนึกไม่ถึง “เคยกินมาก่อนรึ”

“เจ้าค่ะ อันนี้เรียกว่าทองหยิบ อันนี้เรียกว่าทองหยอด ส่วนอันนี้เรียกว่าฝอยทอง ฟังว่าเราดัดแปลงมาจากอาหารของเมืองพุทธะเกศเจ้าค่ะ แต่ที่อิฉันเคยกิน เทียบไม่ได้กับที่เจ้าจอมท่านเมตตาประทานเลยเจ้าค่ะ”

เจ้าจอมเพ็ญยิ้มขำๆ “ฉันคงไม่ได้ออกจากวังนานเกินไป  เลยไม่รู้ว่าประเดี๋ยวนี้ พวกชาวบ้านก็หากินกันได้แล้ว เอาเถิด ถ้าเจ้าชอบก็กินให้มากๆ  ไม่ต้องรีบร้อน”

“เป็นพระคุณเจ้าค่ะ”

ขณะนั้นเอง  ก็มีข้าหลวงคนหนึ่งคลานเข่าเอากระจกส่องหน้าบานหนึ่งเข้ามาให้เจ้าจอมเพ็ญ

“กระจกเจ้าค่ะหม่อมแม่” ข้าหลวงยื่นกระจกให้ เจ้าจอมเพ็ญรับกระจกมาแล้วยื่นให้แมงเม่า

“นี่เป็นกระจกจากเมืองฝาหรั่ง ฉันให้เป็นรางวัลที่เจ้าแก้กลบทของฉันได้”

แมงเม่าคลานเข้าไปรับกระจก “เป็นพระคุณเจ้าค่ะ”

แมงเม่ารับกระจกมาดู  เนื้อกระจกใสดีกว่ากระจกจากเมืองจีนเสียอีก ก็ยิ้มดีใจแต่พอพลิกกระจกไปดูด้านหลังก็ต้องตกใจ เห็นด้านหลังกระจกแกะสลักลวดลายรูปผีเสื้อ ซึ่งเป็นลวดลายเดียวกับที่อยู่บนกลักเปี๊ยบ

เจ้าจอมเพ็ญสังเกตสีหน้าแมงเม่า “มีกระไรรึ”

แมงเม่ารีบปั้นยิ้ม “ลายแกะสลักรูปผีเสื้อนี้งามนักเจ้าค่ะ วิจิตรราวกับจะบินออกมาได้เลยนะเจ้าคะ”

เจ้าจอมเพ็ญยิ้มแย้ม “ลายผีเสื้อนี้ เป็นลายประจำตัวฉัน ของใช้ของฉันเกือบทุกชิ้นก็สลักลายนี้ไว้”

แมงเม่าอึ้งๆไป อย่างแอบเก็บข้อมูล

“เจ้านี่ถูกใจฉันนัก นอกจากจะมีปัญญาแก้กลบทได้แล้ว ยังชอบกระไรเหมือนฉันอีก ถ้าอย่างไรก็อยู่พูดคุยกับฉันก่อนเถิด อย่าเพิ่งรีบกลับเลย” แมงเม่าไหว้ “เป็นพระคุณเจ้าค่ะ”

เจ้าจอมเพ็ญมองแมงเม่าด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ดูมีเมตตา แต่แท้ที่จริงแอบซ่อนแผนการบางอย่างไว้  เลยรั้งตัวแมงเม่าให้อยู่กับตน