บทละครโทรทัศน์ มนต์รักอสูร ตอนที่ 17 หน้า 4
“บางอย่างก็อาจไม่เป็นอย่างที่คุณเห็นเสมอไปนี่คะ ถ้าคุณเทิดไม่เชื่อที่ฉันพูดรอให้คุณนันท์ตื่นแล้วถามคุณนันท์ก็ได้ว่าฉันพูดความจริงรึเปล่า”
เทิดกับน้ำผึ้งยังไม่ได้พูดอะไรต่อ เสียงนันท์ร้องไห้ดังขึ้น “พ่อ! ฮือๆๆๆ”
“ว้าย คุณนันท์!”
เทิดและน้ำผึ้งตกใจ
“คุณนันท์!”
เทิดและน้ำผึ้งเข้ามาในห้องนันท์ แพรวตามมาทีหลัง
นันท์นั่งร้องไห้บนเตียง เมญ่าอยู่ข้างๆ ทำอะไรไม่ถูก
“เกิดอะไรขึ้น คุณนันท์เป็นอะไร”
นันท์เห็นหน้าเทิดก็ดีใจ โผเข้ากอดเทิด “พ่อมาแล้ว!”
แพรวดุ “ดูแลคุณนันท์ยังไงเนี่ยเมญ่า”
“เมญ่าไม่ได้ทำอะไรคุณนันท์เลยนะคะ คุณนันท์หลับอยู่ดีๆ ก็ตื่นมาร้องไห้ค่ะ”
“คุณนันท์เป็นอะไร ไหนบอกพ่อซิ”
“นันท์ฝันร้าย ฝันว่าตำรวจจับพ่อไป”
“ที่แท้ก็ฝันร้าย”
“นันท์กลัวครับ แม่ไม่อยู่คนหนึ่งแล้ว ถ้าพ่อไม่อยู่อีกคน นันท์จะอยู่กับใคร”
น้ำผึ้งปลอบนันท์ “โถ ไม่มีอะไรแล้วนะคะคุณนันท์แค่ฝันไป คุณพ่อกลับมาแล้วนะ”
แพรวเข้ามาแทรก แย่งปลอบนันท์ ดันน้ำผึ้งไปห่างๆ “แพรวดูแลหลานเองค่ะ อยู่กับคนในครอบครัว ยังไงก็อุ่นใจกว่าอยู่กับคนนอก”
“ค่ะ น้ำผึ้งขอตัวนะคะ” น้ำผึ้งรู้ว่าแพรวไล่ ก็ไม่อยากยุ่ง เลยออกไป
นันท์มองตามน้ำผึ้ง แต่แพรวรีบปลอบนันท์ “ไม่มีอะไรแล้วนะคะคนเก่ง”
เทิดสงสารนันท์ ลูบหลังลูบไหล่นันท์ “ไม่ต้องกลัวนะครับพ่อไม่มีวันทิ้งนันท์ไปไหน พ่อจะอยู่กับนันท์”
“จริงๆ นะครับ”
“คุณนันท์นอนได้แล้วนะคะ ดึกแล้ว”
“นันท์ขอจับมือพ่อไว้ได้มั้ยครับ”
“พ่อจะจับมือนันท์ไว้จนกว่านันท์จะหลับนะ”
“อานตี้ก็จะจับมือคุณนันท์ไว้อีกข้างนะคะ” แพรวพานันท์เข้านอน ห่มผ้าให้ แล้วทั้งสองนั่งข้างเตียงนันท์คนละข้าง จับมือนันท์ไว้คนละข้าง “นอนนะคะคุณนันท์คนดีของอานตี้”
นันท์หลับตาลงอย่างอุ่นใจ เทิดสงสารลูกชาย น้ำผึ้งแอบมองอยู่หน้าห้อง เห็นแพรวกับเทิดจับมือนันท์คนละข้าง ดูเป็นภาพครอบครัวอบอุ่น ก็เสียใจที่ตัวเองเป็นคนนอก เป็นส่วนเกิน