บทละครโทรทัศน์ มนต์รักอสูร ตอนที่ 19

น้ำผึ้งและเทิดกลิ้งลงมาจากหน้าผาที่รกครึ้มไปด้วยต้นไม้ใบหญ้า โดยน้ำผึ้งอยู่ในอ้อมกอดของเทิด ทั้งสองต่างเจ็บ

“โอ๊ย” น้ำผึ้งร้อง

เทิดห่วงน้ำผึ้งไม่ได้นึกถึงตัวเอง “น้ำผึ้ง...เป็นไรรึเปล่า”

“ไม่เป็นไรค่ะ” น้ำผึ้งเห็นเทิดมีเลือดออกที่แขนที่ถูกยิงก็ตกใจ “คุณถูกยิง!”

เทิดมองแผลที่แขนตัวเอง “ฉันไม่เป็นไร รีบไปจากที่นี่เถอะ ก่อนที่พวกมันจะตามมา”

“แต่ว่า...”

“ฉันไม่เป็นอะไรง่ายๆ หรอกน่า รีบไปเถอะ” เทิดประคองน้ำผึ้งออกไป

ที่ห้องพักของโรงแรม ทรงยศรออย่างกระวนกระวายใจ พูนเข้ามาในห้อง ทรงยศมองหา ไม่เห็นน้ำผึ้งมาด้วย “ครูน้ำผึ้งล่ะ อย่าบอกนะว่าไอ้เทิดมันพาครูน้ำผึ้งหนีไป!”

“ครูน้ำผึ้งกับนายเทิดถูกยิงตกเขาไปครับ”

ทรงยศตกใจแล้วร้องด้วยความโกรธ “ตกเขา! แกจะบ้าเหรอ ฉันสั่งให้จัดการไอ้เทิด ไม่ใช่ฆ่าครูน้ำผึ้ง!”

“ขอโทษครับนาย ผมไม่ตั้งใจจะฆ่าครูน้ำผึ้ง ผมยิงไอ้เทิด แต่รถเสียหลักเลยพลัดตกเขาไปทั้งคู่”

ทรงยศเสียดาย “โธ่ ครูน้ำผึ้ง ไม่น่าเลย แล้วแกแน่ใจรึเปล่าว่าไอ้เทิดมันตายแล้ว”

“ทางทั้งรกทั้งชันอย่างนั้น ผมว่าไม่น่ารอดหรอกครับ”

ทรงยศไม่พอใจ “ไม่น่า...แสดงว่าแกไม่แน่ใจ ไปหาศพมันให้เจอ ฉันต้องเห็นกับตาว่าไอ้เทิดมันตายแล้วจริงๆ!”

“ครับนาย” พูนรับคำ แล้วรีบออกจากห้องไป

“โธ่เว้ย! ครูน้ำผึ้งเกือบจะเป็นของฉันแล้วแท้ๆ ไอ้เทิด! แกมันเป็นมารความสุขฉันจริง!” ทรงยศเจ็บใจที่เสียน้ำผึ้งไป

เทิดและน้ำผึ้งเดินหาทางออกจากป่า น้ำผึ้งเหนื่อยมาก เดินไม่ไหว ทรุดลงนั่ง “ฉันไม่ไหวแล้ว”

“แข็งใจเดินต่อเถอะ ถ้าพวกนั้นตามมาทันจะแย่นะ”

“ฉันก้าวขาไม่ไหวแล้ว คุณไปเถอะ ทิ้งฉันไว้ที่นี่แหละ ฉันไม่อยากเป็นภาระคุณ”

“ไม่! ฉันจะไม่ทิ้งเธอไว้ที่นี่ เราต้องไปด้วยกัน!”

“คุณไปเถอะ ถ้าพวกนั้นเจอคุณ พวกเขาจะฆ่าคุณ”

“เธอไปไม่ไหวหรือไม่อยากไปกันแน่!”