บทละครโทรทัศน์ มนต์รักอสูร ตอนที่ 19 หน้า 2

“คุณหมายความว่าไง”

“เธออยากกลับไปหาไอ้ทรงยศใช่มั้ย! บอกมาตรงๆ ดีกว่า!”

“นี่คุณใช้สมองส่วนไหนคิด! ฉันเดินไม่ไหวจริงๆ ไม่ได้อยากกลับไปหานายทรงยศ! คุณคิดแต่เรื่องสกปรก! หัดมองคนอื่นในแง่ดีซะบ้าง!”

“ถ้าอยากให้ฉันเชื่อ ก็พิสูจน์ให้ฉันเห็นสิ ไป! ลุกขึ้น!” เทิดดึงแขนน้ำผึ้งให้เดินต่อไป ใจจริงเป็นห่วง แต่ปากแข็ง

“โอ๊ย! ฉันเจ็บนะ!”

“ไปเร็วเข้า!”

น้ำผึ้งโกรธ แต่จำต้องกัดฟันไปต่อเพราะอยากพิสูจน์ให้เทิดเห็นว่าเข้าใจเธอผิด

พูนและลูกน้องมาที่ตีนหน้าผาที่เทิดกับน้ำผึ้งตกลงมา

“คุณพูนครับ ดูนั่น”

พูนดูที่หญ้ามีรอยเลือดของเทิด และที่กิ่งไม้ใกล้กันก็มีเศษผ้าจากเสื้อของน้ำผึ้งที่ถูกกิ่งไม้เกี่ยวขาด “ใช่แน่ๆ ไอ้เทิดกับครูน้ำผึ้งยังไม่ตาย ตามหาให้ทั่ว”

“ป่าตั้งกว้าง จะไปตามที่ไหน”

“กว้างแค่ไหนก็ต้องหาให้เจอให้ได้! ไม่เจอห้ามกลับ นายสั่งไว้เว้ย!” พวกลูกน้องกลัว ไม่กล้าหืออือ พูนกำชับ “ไป! หาให้ทั่ว อย่าให้มันหนีไปได้!”

พูนกับลูกน้องออกตามหาเทิดและน้ำผึ้ง ทุกคนมีปืน

เทิดต้องคอยประคองน้ำผึ้ง เพราะน้ำผึ้งเหนื่อยมาก น้ำผึ้งมองไปเห็นกระท่อมเก่าโทรมหลังเล็กๆ หลังหนึ่งก็ดีใจมาก “คุณเทิด นั่นบ้านคน! เรารอดแล้ว!” น้ำผึ้งดีใจ รีบวิ่งไปที่กระท่อม

เทิดห่วง “น้ำผึ้งระวัง!” เทิดรีบตามไป

น้ำผึ้งวิ่งไปที่กระท่อม แล้วตะโกนถาม “ขอโทษนะคะ มีคนอยู่มั้ยคะ” ไม่มีเสียงตอบ

เทิดสังเกตรอบๆ กระท่อมรกร้าง “ท่าทางจะไม่มีคนอยู่”

น้ำผึ้งผิดหวัง “โธ่ นึกว่าจะเจอใครสักคนที่ช่วยเราได้”

“เราพักกันที่นี่ก่อนเถอะ”

น้ำผึ้งเริ่มหายเหนื่อยจึงช่วยประคองเทิดนั่งพักที่มุมหนึ่ง น้ำผึ้งกังวล “เลือดออกไม่หยุดเลย คุณต้องรีบไปโรงพยาบาล”

“จะไปยังไง ยังหาทางออกจากป่าไม่เจอเลย”

น้ำผึ้งคิดแล้วนึกออกล้วงกระเป๋าหยิบมือถือออกมาดู น้ำผึ้งนึกออก “คุณภูต้องช่วยเราได้แน่ค่ะ!” เทิดหึง โกรธ ปัดมือถือหลุดจากมือน้ำผึ้ง น้ำผึ้งตกใจ “คุณทำอะไร!”