บทละครโทรทัศน์ มนต์รักอสูร ตอนที่ 19 หน้า 4
“มัดเธอไว้ จะได้ไม่เที่ยวไปเสนอตัวให้ผู้ชาย!”
น้ำผึ้งดิ้นรนขัดขืน แต่สู้แรงเทิดไม่ได้ ถูกมัดไว้กับเสาไม้
“คนบ้า คุณมันบ้าไปแล้ว ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้!” น้ำผึ้งร้องโวยวาย
“ไม่ปล่อย! อยากจะร้องก็ร้องไป ร้องให้คอแตก ฉันก็ไม่ปล่อย!”
“คนบ้า คนใจร้าย ฉันเกลียดคุณ เกลียดคุณที่สุด!” น้ำผึ้งรู้สึกเสียใจ แต่เทิดกลับหงุดหงิด
ผันกลับมาถึงบ้าน หอมร้องทัก “อ้าว น้าผัน ออกไปสองคน ไหงกลับมาคนเดียว พานายไปทิ้งไว้ที่ไหน”
ผันแปลกใจ “นายยังไม่กลับมาอีกเหรอ”
“ยังน่ะสิ”
“แล้วนายไปไหน”
“ถามหอมแล้วหอมจะถามใครล่ะน้า ไปด้วยกันไม่ใช่เหรอ”
ผันแปลกใจ “นายให้ฉันไปส่งลูกค้า บอกว่าจะกลับเอง นี่มันก็นานแล้วนะ นึกว่านายกลับมาแล้วซะอีก”
“งั้นเดี๋ยวก็คงกลับมามั้ง ไม่มีอะไรหรอก นายโตแล้วไม่ใช่เด็ก”
“ก็หวังว่าจะไม่มีอะไรนะ” ผันเป็นห่วงเทิด
ที่กระท่อม เทิดยื่นกระบอกไม้ไผ่ใส่น้ำมาให้น้ำผึ้ง “เอ้า ดื่มน้ำซะ”
น้ำผึ้งมองเทิดโกรธๆ สะบัดหน้าหนีไปทางอื่น “ไม่!”
“ดื่ม!” เทิดจับคางน้ำผึ้ง กรอกน้ำให้ดื่ม
น้ำผึ้งสำลัก สะบัดหน้าหนี จนกระบอกไม้ไผ่หลุดมือหล่น น้ำหกหมด “ไม่ต้องมายุ่งกันฉัน!”
“ตามใจ ไม่ดื่มก็ไม่ต้องดื่ม! ปล่อยให้อดตายไปเลย!”
“ปล่อยฉันได้แล้ว! จะล่ามฉันไว้ทำไม ฉันไม่ใช่นักโทษของคุณนะ!”
“อยู่อย่างนี้แหละดีแล้ว แล้วก็หุบปากซะด้วย รำคาญ!”
“ทำไมฉันต้องเชื่อคุณด้วย”
“บอกให้เงียบ!”
“ไม่เงียบ ฉันจะพูด มีอะไรมั้ย!”
เทิดจับหน้าน้ำผึ้ง แกล้งขู่ “ถ้าไม่เลิกโวยวาย ฉันจะปิดปากเธอเอง” เทิดทำท่าจะจูบ
น้ำผึ้งทั้งกลัวทั้งอาย เลยรีบเม้มปากแน่น กลัวเทิดจูบ เทิดเห็นน้ำผึ้งยอมเงียบก็ยิ้มขำที่น้ำผึ้งไม่แน่จริง
น้ำผึ้งยิ่งโกรธ เทิดปล่อยน้ำผึ้งทิ้งไว้อย่างนั้น แล้วไปนั่งทำแผลตัวเอง
น้ำผึ้งโกรธที่เทิดไม่ยอมปล่อย จึงคิดแผนการขึ้นมา “โอ๊ย” น้ำผึ้งแกล้งร้อง
เทิดห่วง “เป็นอะไร”