บทละครโทรทัศน์ มนต์รักอสูร ตอนที่ 2 หน้า 2
“น้ำผึ้งต้องขอบคุณคุณวุฒิมากนะคะ อุตส่าห์ให้คนไปรับน้ำผึ้งแล้วยังมาช่วยซ่อมรถให้อีก น้ำผึ้งเกรงใจจังค่ะ”
“ไม่ต้องเกรงใจผมหรอกครับคุณน้ำผึ้ง ผมยินดีที่จะช่วย” ภูฤทธิ์บอกจากใจจริง น้ำผึ้งยิ้มรับ ภูฤทธิ์ห่วงมาก “แล้วนี่คุณน้ำผึ้งเป็นอะไรหรือเปล่าครับ บาดเจ็บตรงไหนไหม”
น้ำผึ้งส่ายหัว ยิ้ม “น้ำผึ้งไม่เป็นอะไรค่ะ แค่ฟกช้ำนิดหน่อยเท่านั้นเอง”
“คุณน้ำผึ้งยังไม่ได้เล่าให้ผมฟังเลยนะครับว่าทำไมขี่รถล้มเข้าข้างทางได้”
“พอดีน้ำผึ้งเห็นรถขับมาอย่างเร็วน่ะค่ะ น้ำผึ้งกลัวจะชนเลยหักหลบแล้วเสียหลัก”
“แล้วเจ้าของรถได้ลงมาดูคุณน้ำผึ้งไหมครับเนี่ย”
“ลงมาค่ะ แต่ไม่น่าลงมาจะดีกว่า พูดจาหาเรื่อง น่าเกลียดที่สุด”
“อยากรู้จริงๆว่าเป็นใคร แล้วนี่คุณน้ำผึ้งจำหน้าหรือลักษณะเด่นๆได้บ้างไหมครับ”
น้ำผึ้งนึกถึงเทิด รู้สึกโมโหขึ้นมา “ช่างเถอะค่ะ ก็แค่คนไม่มีเหตุผล”
เทิด หน้าโกรธ โหด “คนไม่มีเหตุผล ใช่ ใครๆก็มองฉันเป็นแบบนั้น”
“นายใจเย็นๆก่อนครับ แล้วตกลงนายให้คุณนันท์ออกโรงเรียนอีกแล้วหรือครับ”
“จะให้เรียนไปทำไมที่แบบนั้น ไม่มีความยุติธรรมให้กับเด็ก โรงเรียนแบบนี้เชิญลูกคนรวยมีเงินบริจาคแข่งกันให้ขนหน้าแข้งหลุดกันไปเถอะ” เทิดว่าอย่างอารมณ์เสียสุดๆ
น้ำผึ้งมาที่โต๊ะทำงาน ยังดูหงุดหงิดอยู่
ภูฤทธิ์มาเข้ามาหา “นี่ขนาดว่าช่างเถอะแล้วนะครับเนี่ย ยังดูหงุดหงิดอยู่เลย”
“จริงเหรอคะ”
“จริงครับ”
“ขอโทษด้วยค่ะคุณภู ผึ้งนี่แย่จริงๆเลย”
“ไม่เป็นไรหรอกครับวันนึงเราจะเจอใครหรือเจออะไรก็ไม่รู้ได้ ไม่มีใครอารมณ์ดีได้ทุกวันหรอกครับ”
“แต่ผึ้งก็ไม่ควรเอามันมาปนกับงานนี่คะ”
“ถ้าไม่สบายใจอยู่ก็ลองเล่าให้ผมฟังได้นะครับ”
น้ำผึ้งอึกอัก “คือ…”
“หรือว่าคุณผึ้งไม่ไว้ใจผม”
“ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ”
ภูฤทธิ์คิดอะไรบางอย่าง “อืม…งั้นเอางี้ดีกว่า” ภูฤทธิ์ปิดแฟ้มงานน้ำผึ้งลง