บทละครโทรทัศน์ มนต์รักอสูร ตอนที่ 6

ป้าพรฟังความจริงจากหอมและอ้อยแล้วโกรธ“มันน่าตีจริงๆ”“ตีคุณนันท์เหรอน้า”“ตีแกสองคนนั่นแหละ ไอ้หอม นังอ้อย!” หอมกับอ้อยสลด“โดยเฉพาะแกนังอ้อย อย่าคิดว่าเป็นแกเป็นลูกนายผันแล้วจะทำอะไรก็ได้นะ”“โธ่ป้าอ่ะ ว่าฉันอยู่เรื่อยเลย”“ก็มันน่าว่ามั้ย แทนที่จะห้ามคุณนันท์ กลับช่วยกันก่อเรื่อง แกสองคนนี่มันโตแต่ตัว แต่ไม่รู้จักคิด”“ก็คุณนันท์ไม่ชอบครูน้ำผึ้ง ฉันช่วยคุณนันท์ ฉันผิดด้วยเหรอ!”“แกนี่ทำผิดแล้วยังไม่สำนึกอีก! มีสมองไว้คั่นหูรึไง ถึงคิดไม่ได้ว่าอะไรถูกอะไรผิด!” อ้อยอ้าปากจะเถียงอีก “ไม่ต้องเถียงเลยนังอ้อย พูดอีกคำเดียว ฉันจะตีแกเดี๋ยวนี้ อย่าคิดว่าโตแล้วฉันจะไม่กล้าตีนะ!”อ้อยจ๋อย ไม่กล้าเถียงอีก “ฉันจะไปบอกคุณเทิด!”หอมกับอ้อยตกใจ รีบขวางผัน “ไม่ได้นะ!”“อย่านะ หอมไม่ได้กลัวโดนลงโทษ แต่กลัวคุณนันท์ถูกตี ถ้าคุณเทิดรู้เข้า คุณนันท์โดนหนักแน่!”“ใช่ ป้าพรไม่รักคุณนันท์เหรอ”ป้าพรคิดหนัก“รักสิ แต่ครั้งนี้คุณนันท์ทำไม่ถูก ปล่อยไปจะเสียคน”“ยังไม่เสียเลย ก็ยังอยู่ตัวเป็นๆดีนี่”“เลิกเถียงซักทีนังอ้อย!ไม่รู้ล่ะวะ ยังไงนายก็ต้องรู้เรื่องนี้”หอมกับอ้อยหน้าเสีย

ฟ้าใสกับน้ำผึ้งโทรศัพท์คุยกัน ระหว่างที่น้ำผึ้งเก็บข้าวของออกจากบ้าน น้ำผึ้งระบายอารมณ์ “เขาไม่สืบสวนหาความจริงซักนิด ตั้งหน้าตั้งตากล่าวหาว่าฉันเป็นหัวขโมย ถ้ารู้ว่านายจ้างฉันจะเป็นคนเจ้าอารมณ์ ไม่มีเหตุผลขนาดนี้ ฉันจะไม่ไปทำงานกับเขาตั้งแต่แรก คิดแล้วโมโห ฉันเกลียดเขาที่สุด!”“ฉันเคยได้ยินว่าคุณเทิดทั้งดุทั้งอารมณ์ร้าย แต่ไม่คิดว่าเขาจะใจร้ายกับแกขนาดนี้ โชคดีแล้วนะน้ำผึ้งที่ไม่ต้องทำงานกับเขาอีก”“แล้วนี่จะทำยังไงต่อไป มาทำงานกับฉันก่อนมั้ย”น้ำผึ้งซาบซึ้งในน้ำใจเพื่อน “ขอบคุณนะฟ้าใส แกดีกับฉันที่สุด แต่ฉันขอหางานด้วยตัวเองก่อนแล้วกัน ถึงจะเกิดเรื่องร้ายๆ ขึ้น แต่ฉันยังศรัทธาในอาชีพครูอยู่ ฉันยังอยากสอนหนังสือ”“ฉันเข้าใจ ถ้ามีอะไรที่ฉันช่วยได้ ไม่ต้องเกรงใจฉันนะ ฉันจะรอแกอยู่นี่นะ”