บทละครโทรทัศน์ มนต์รักอสูร ตอนที่ 6 หน้า 4

หอมสะบัดจากอ้อย “ปล่อย! ว่าเป็นชุดเลย ฉันเปลี่ยนใจตั้งแต่ประโยคแรกแล้ว ไม่บอกก็ได้ ฉันจะทนกล้ำกลืนเก็บความลับไว้เพื่อคุณนันท์!”ป้าพรเดินเข้ามา “ความลับอะไรของเอ็งนังอ้อย ไอ้หอม”หอมกับอ้อยตกใจ หน้าเสีย “ป้า!”

เทิดอยู่ในห้องทำงาน นึกถึงสิ่งที่ป้าพรมาบอกเมื่อกลางวันตอนนั้นป้าพรเดินเข้ามาหาเทิด“ผมว่าเรื่องนี้มันจบไปแล้ว ป้าจะมีอะไรอีก ยัยครูนั่นไปก็จบแล้วไง”“ป้ายอมให้มันจบไม่ได้ค่ะ”“ทำไม?”“เพราะป้ารู้ไงคะ ว่าครูน้ำผึ้งไม่ใช่คนร้าย”“หมายความว่ายังไง”“เพราะป้าเห็นว่าใครที่แอบเข้าห้องคุณเทิดแล้วก็ไปขโมยของมาทั้งหมดไงคะ”“ป้าพูดอะไรถ้าไม่ใช่ครูนั่นแล้วมันจะเป็นใคร”“ป้าว่าถ้าพิจารณาให้ดี นายก็จะรู้ว่าเป็นใคร คนที่จะวางแผนใส่ร้ายคนอื่นเพื่อประโยชน์บางอย่าง อาจจะเป็นคนที่นายพยายามปกป้องอยู่ตลอดเวลาก็ได้นะคะ”เทิดเริ่มหงุดหงิดแล้วก็สับสนในสิ่งที่ป้าพรพยายามพูด “ทำไมป้าไม่พูดมาตรงๆเลยว่ามันเป็นใคร”“ป้าทำได้เท่านี้แหละค่ะป้าอยากให้คิดดูดีๆ ของที่นายเห็นตอนนั้นมันเป็นของมีค่าที่ควรจะขโมยเหรอคะ”“ยังไง?”“ก็พวกเสื้อผ้านังอ้อย หุ่นยนต์คุณนันท์นี่เหรอคะของที่สมควรขโมย” เทิดคิดตามที่พรพูด “นายไม่ต้องเชื่อป้าก็ได้นะคะแต่อีกไม่นาน…คนร้ายตัวจริงจะต้องสารภาพกับนายเองแน่ๆ เขาจะไม่ทนแบกรับความรู้สึกผิดนี้ไปตลอดหรอกค่ะ ส่วนครูน้ำผึ้ง ทีแรกป้าอาจจะไม่ได้ถูกใจเธอนัก แต่เธอไม่ใช่คนไม่ดีหรอกนะคะ” ป้าพรพูดแค่นั้นแล้วก็ออกจากห้องไปเทิดนั่งลงเริ่มสับสนว่าความจริงมันคืออะไร

เทิดเรียกทุกคนมารวมในห้องรับแขก หอมกับอ้อยนั่งหน้าเครียด กลัวเทิดจะจับได้ นันท์ทำนิ่งใส่เทิดกวาดตามองทุกคนในห้องนั้น “มีใครจะสารภาพความจริงอะไรกับฉันไหม”อ้อยทำมึน“ความจริงอะไรคะนาย…”เทิดพยักหน้า“โอเค จะไม่เล่าก็ได้ แต่ทุกคนต้องตอบคำถามฉันมา และต้องตอบเป็นความจริงทั้งหมด”อ้อยหน้าซีด หอมก็เริ่มกระสับกระส่าย ดึงเสื้ออ้อยยิกๆ จนอ้อยต้องตีให้อยู่เฉยๆ“อ้อย”