บทละครโทรทัศน์ เจ้าบ้านเจ้าเรือน ตอนที่ 2
ชมพูหันมาหาเนย ยิ้มแฉ่ง “ชมพูตื่นแล้วค่ะ น้าเนย”
“แล้วเมื่อกี้คุยกับใครคะ นั่น“
ชมพูทำท่าชี้ไปที่ไรวินท์ “ชมพูคุยกับคุณ...”
ไรวินท์เอานิ้วชี้ขึ้นมาทำท่าจุ๊ๆ ไม่ให้ชมพูบอกใคร ชมพูพยักหน้า แล้วเอามือปิดปาก ทำหน้าเจ้าเล่ห์ แบบเป็นความลับของเราสองคน เนยเห็นชมพูทำท่าเหมือนคิกคักจุ๊ๆ ขยิบตา อะไรกับใครสักคน แต่เห็นเพียงชมพูคนเดียวเนยทำหน้าเหรอหรา ชมพูกับไรวินท์หันมามองอาการของเนย ก็พากันขำ
ควันธูปจุดไปได้สักครึ่งก้าน ยายเกสรกำลังนั่งสมาธิอยู่ เสียงหัวเราะของชมพูกับไรวินท์ ลอยเข้ามา หูของยายเกสร คล้ายได้ยินเสียงอะไร ใบหน้ายายเกสรยิ้ม เนยอยู่หน้าห้อง กำลังตัดสินใจว่าจะเคาะห้องดีไหม กลัวว่าจะกวนสมาธิของยายเกสร
“เข้ามาสิ..เนย !”
เนยตกใจ แล้วค่อยๆ เข้าไปในห้องพระ นั่งพับเพียบก้มไหว้พระพุทธรูปเร็วๆ แล้วหันมาพูดกับป้าสมพร “คุณยายรู้ได้ยังไงคะเนี้ย...ทุกทีเลย”
“เรามันเดินเหินยังกะยักษ์ปักหลั่น เหยียบกระดานทีเรือนไหวขนาดนี้ก็มีอยู่คนเดียวนี่แหละ”
“อ้อ...อย่างนี้นี่เอง ไอ้เราก็นึกว่าคุณยายมีญาณทิพย์ จะได้ขอให้สแกนกรรมให้ที “
ยายเกสร พูดโดยที่ยังไม่ลืมตา และยังอยู่ในท่าสมาธิ “เอาพานนั่น ไปให้คุณแพรขาวที”
เนยเห็นพานที่ยายเกสรไปเอามาจากห้องเก็บของ ตอนนี้ ได้ใส่ธูป เทียนแพ ไว้เสร็จสรรพ
ที่ระเบียงบ้าน เรือนใหญ่ยายเกสร แพรขาวกำลังตัดก้าน ใบกุหลาบขาวที่ซื้อมาจัดลงแจกันแก้ว
นลินช่วยดูแลให้ชมพูกินขนมที่แม่ซื้อมา จากห่อใบตอง ที่วางซ้อนบนจานอีกที
ป้าสมพรชม “ดอกกุหลาบขาวที่หนูแพรขาวซื้อมา สวยเหลือเกิน“ แพรขาวจัดดอกไม้เสร็จ ป้าสมพรหันไปบอกนลิน “ลิน พาพี่เขาไปไหว้ท่านทีนะ”
“ค่ะแม่...”
ป้าสมพรทำสีหน้าหนักใจ แต่ก็เข้มแข็ง เพราะเชื่อมั่นในตัวเจ้าบ้านเจ้าเรือนที่จะปกป้องคุ้มครองทุกคนในบ้านหลังนี้ได้