บทละครโทรทัศน์ เจ้าบ้านเจ้าเรือน ตอนที่ 2 หน้า 3
ภาพในอีกมิติ บนเรือนขาว ไรวินท์ที่นั่งเก้าอี้โยกอยู่ หันมามองทางหน้าต่างพร้อมกับลุกพรวด “แม่แพรขาว อย่าไป!”
ที่ประตูรั้วด้านคลอง ที่เป็นรั้วตะแกรงโปร่ง มีประตูปิด ลงกลอน ใส่กุญแจใหญ่ยักษ์ใหม่แล้ว แพรขาวเดินใกล้เข้ามา ประมาณอีกไม่กี่เมตรจะถึงประตูนั้น ชะเง้อมองฝั่งตรงข้ามแปลกใจ แพรขาวมองเห็นเป็นร้านอาหารที่มีผู้คนมากมาย เปิดเพลงเสียงดัง “ฝั่งโน้น..เมื่อกลางวันเหมือนเห็นเป็นที่รกๆนะ ไม่ยักรู้ ว่าเป็นร้านอาหาร เสียงดังด้วยสิ แปลกจริง” ภาพและเสียงนั้นมีแพรขาวเห็นคนเดียว
นลินที่ตามมามองไป เห็นเป็นร้านอาหารร้าง สภาพทึมๆ วังเวง นลินพูดด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก “ส-เสียงอะไร เหรอค่ะพี่”
“ก็เสียงเพลงร้านฝั่งตรงข้ามนั่นไงจ๊ะ คนเยอะเชียว”
ผู้หญิงคนหนึ่งจากร้านอาหาร หันมามองแพรขาว แล้วโบกมือบ๊ายบายให้ แพรขาวมองงงๆ
ทางหน้าศาลเจ้าบ้าน ชมพูยังยืนสนใจมองในศาลไปมาแววตาสนุก เขย่งๆ โดดๆ พยายามมองเข้าไปภายใน นลินเดินตามมาที่แพรขาวตกใจ มองไปฝั่งโน้น สายตานลินมองเห็นแต่ความรกร้างเงียบๆสงัดวังเวง นลินคิดถึงบางอย่างขึ้นมาได้ ใจหายวูบ
พลันปรากฏมีแท่นไม้ชิ้นหนึ่งขึ้นมาตรงหน้าศาล ชมพูเห็นเลยเหยียบก้าวขึ้นไปยืน สายตาอยู่เกือบระดับเท่ากับตัวศาลเจ้าบ้าน
ชมพูมองไปในศาลเจ้าบ้านด้วยสายตาซุกซนไปมา พลันตาโตลุกวาวขึ้น ชมพูตื่นตาตื่นใจ เบาๆ “โหว..” ชมพูมองเห็นภายในศาลเจ้าบ้านเหมือนสว่างพรึบขึ้น ของบางอย่างขยับเขยื้อน แกว่งไปมาได้ มีชีวิตชีวาขึ้นในบัดดล
ชมพูพยายามยื่นหน้ามองเข้าไปใกล้ตื่นตาตื่นใจ
พลันมีแสงสว่างขาวนวลๆปรากฏขึ้นที่ข้างๆหน้าของชมพู ก่อนรัศมีสว่างขาวนั้นค่อยๆขยับยื่นเผยให้เห็นว่าเป็นหน้าของไรวินท์ ที่ยืนข้างๆ ยื่นหน้ามาเทียบอยู่ข้างๆชมพู มองเข้าไปภายในศาลเหมือนที่ชมพูมองอยู่“สวยไหม?”
“สวยค่ะ”
“ชอบใช่ไหม?”
“ชอบค่ะ” ชมพูนึกได้ หันไปมอง “อุ๊ย..”
ไรวินท์หันมายิ้มอบอุ่นให้ ชมพูงงๆเล็กน้อย “สวัสดีจ้ะ แม่หนูน้อย จะมืดแล้วนะ หนูเรียกคุณแม่มานี่ได้แล้ว..เร็ว”
ชมพูงงๆ ก่อนรีบหันไปหาแพรขาว
นลินรีบหันมามองไปที่แพรขาว แพรขาวเหมือนโดนสะกด ตามองไปฝั่งโน้น ขาเดินเข้าไปใกล้รั้วนั้นทุกที
“พี่แพร!”
“คุณแม่ขาๆ..”
แพรเหมือนโดนกระชากสติหันขวับกลับมาเพราะตกใจเสียงเรียกของนลินและชมพูที่แทบจะพร้อมๆกัน แพรขาวหันมามอง เห็นชมพูที่ยืนอยู่คนเดียวหน้าศาลป้องปากเรียกสุดพลัง และนลินยืนอยู่ใกล้ๆ