บทละครโทรทัศน์ เจ้าบ้านเจ้าเรือน ตอนที่ 2 หน้า 2
ที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ ศาลเจ้าบ้านหลังสีขาว สองชั้นสวยงามสะอาดตาตั้งเด่นอยู่ แพรขาววางแจกันดอกกุหลาบไว้ที่ด้านหน้าศาลจำลองอย่างสวยงาม นลินที่ยื่นส่งธูปเก้าดอกที่จุดแล้ว พร้อมพวงมาลัยส่งให้แพรขาว แพรขาวรับไป
“ศาลเจ้าบ้านค่ะ คุณยายสร้างเอาไว้ตั้งแต่ย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่ พอเวลามีใครเข้ามาอยู่ในบ้าน ก็จะต้องมาจุดธูปบอกเจ้าบ้านตามธรรมเนียมค่ะ” นลินพูดกับเจ้าบ้าน “ท่านเจ้าบ้านเจ้าเรือนขา...ตอนนี้ที่บ้านเราจะมีพี่แพรขาวกับลูกมาอยู่ด้วยกัน โปรดปกป้องคุ้มครองพี่แพรขาวกับลูก เหมือนกับที่ปกป้องคุ้มครองพวกเรามาตลอดด้วยนะคะ”
แพรขาวสงสัย “เจ้าบ้านเจ้าเรือน ไม่ใช่พระภูมิเจ้าที่เหรอจ๊ะ”
“ท่าน...ไม่ใช่ค่ะ”
แพรขาว และชมพู ไหว้อธิษฐาน จากนั้นก็ปักธูปที่กระถางธูปหน้าศาล
ชมพูจดจ้องศาลเจ้าบ้านด้วยสายตาสนุกซุกซนมองสำรวจไม่วางตา “ธุค่ะ” สิ้นคำของชมพูก็มีลมพัดอ่อน พัดผ่านมาที่แพรขาวและชมพู ผมปลิว เสื้อผ้าปลิวเบาๆ ทั้งสองรู้สึกเย็นสบาย และอบอุ่นอย่างประหลาด แม่ลูกหันมายิ้มให้กัน
ใบไม้ร่วงปลิวโรยหล่นลงมาที่ศาลเจ้าบ้าน เป็นสาย ช้า ๆ สวยงาม แพรขาวจ้องมองศาลอย่างไม่วางตา “สวยไม่เหมือนศาลที่เคยเห็นมาก่อนเลยค่ะ ฝีมือประณีตมาก”
“คุณยายสั่งทำพิเศษค่ะ ไม่มีขาย”
“คุณทวดชอบเล่นบ้านตุ๊กตาเหรอคะน้าลิน เหมือนหนูเลย”
นลินหัวเราะเบาๆ ชมพูส่องดูของประดับในนั้น กำลังเขย่ง ยื่นมือจะเข้าไปหยิบดู แพรขาวเห็นลูกทำท่ากระโดดอยากดูข้างในเรือน เลยอุ้มลูกขึ้นให้ แพรขาวเห็นชมพู ดูไปยิ้มไป ก็คลายใจว่าลูกคงอยู่ที่นี่ได้สบายใจขึ้น รู้สึกเบาใจ
“หนูชมพูท่าทางจะหลงรักเรือนของท่านเจ้าบ้านซะแล้วสิ”
ชมพูหันมายิ้มแฉ่ง พยักหน้ารับคำพูดของแพรขาว “แต่ชมพู รักคุณแม่มากกว่านะคะ”
ผู้ใหญ่ต่างหัวเราะร่วน กับความไร้เดียงสาของชมพู
“งั้น ขอคุณแม่ดูเรือนจำลองด้วยคนนะคะ” แพรขาวก้มลงไปดู สนใจ โดยมีชมพูมองเข้าไปด้วย แพรขาวมองสำรวจบ้านทีละส่วน
นลินอธิบาย “เครื่องเรือนจำลองน่ารักๆ พวกนี้คุณยายไปหาซื้อมาบ้าง สั่งทำบ้าง บางอย่างแม่ก็ช่วยทำให้เองค่ะ” แพรขาวเห็นเก้าอี้โยกเล็กๆเคลื่อนไหวโยกไปมา แพรขาวตกใจ “อุ๊ย!” แพรขาวก้มลงไปมองอีกที เก้าอี้นั้นนิ่งปกติถอนใจโล่งอก
“อะไรหรือคะพี่แพร”
แพรขาวอึกอักนิดหน่อย “ปะ เปล่าจ้ะ สงสัยลมพัดน่ะ”
นลินมอง อึ้งๆ แอบทำหน้าแปลกๆ แพรขาววางชมพูลง ชมพูยังพยายามกระโดดขึ้นไป สนใจดูของในศาลนั้น
แพรขาวหันไปทางด้านคลอง “เอ๊ะ..” แพรขาวเดินไป นลินมองตามงงๆ